Βασίλης Καϊλας: «Σταμάτησα να βλέπω τις ταινίες μου. Κλαίω»
Στις περισσότερες μελό ταινίες των δεκαετιών ‘50 και ‘60, ο μικρόν Βασιλάκης Καΐλας είναι ο κεντρικός πρωταγωνιστής του δράματος πάνω στον οποίο στήνεται σχεδόν όλη η υπόθεση της ταινίας.
Για το κοινό, πάντα υπήρχε η απορία αν τα δάκρυα του μικρού πρωταγωνιστή ήταν αληθινά.
«Σαφέστατα! Έκλαιγα πολύ εύκολα και ίσως αυτό βρίσκεται στο DΝΑ πού έχω. Μάλλον είναι κληρονομικό το θέμα. Είναι και ο λόγος, άλλωστε, που έχω σταματήσει να βλέπω τις ταινίες στις οποίες έπαιζα, γιατί ακόμα και σήμερα κλαίω. Και δεν είναι τα χρόνια της δικής μου αθωότητας που με πονούν, αλλά ο χαμός των ανθρώπων που συνεργάστηκα μαζί τους και σήμερα δεν υπάρχουν. Τότε εγώ ταύτισα τον ρόλο με τη ζωή και το κλάμα έβγαινε αυθόρμητα. Ωστόσο, η σύζυγος μου τις βλέπει με πάθος, ενώ η κόρη μου λέει "άλλο ο Βασιλάκης και άλλο ο μπαμπάς μου"».
Μπορεί οι περισσότεροι ηθοποιοί να πέθαναν «στην ψάθα», χωρίς να έχουν συμπληρώσει τα συντάξιμα χρόνια, αλλά για τον μικρό, τότε, πρωταγωνιστή τα πάντα περιστρέφονταν γύρω από το μέλλον του και τη συνταξιοδότηση του.
«Είμαι συνταξιούχος στα 64 χρόνια μου με 12.000 ένσημα, τα οποία απέκτησα με μεγάλο κόπο. Προτιμούσα το όνομα μου να μην είναι στη μαρκίζα, αλλά να μου κολλάνε ένσημα, παρά να πεθάνω στην ψάθα» λέει με νόημα μιλώντας την Κυριακάτικη Ελευθερία.
