«Η Αλίκη και η Τζένη δεν έπρεπε να είχαν πεθάνει. Δεν τον λογάριαζαν τον εαυτό τους!»

Είπατε πριν πως θεωρείτε τον εαυτό σας περισσότερο μεταφράστρια από ηθοποιό. Είστε όμως και συγγραφέας θεατρικών έργων…

«Οι μεταφράσεις μου ειλικρινά είναι αμέτρητες. Είχα σπουδάσει σε σχολή της Αυστραλίας για μεταφορά θεατρικού έργου σε ραδιοφωνικό. Ήταν γνώσεις που τις είχαν πολύ λίγοι άνθρωποι, ενώ στην Ελλάδα δεν υπήρχαν καν. Όταν επέστρεψα εδώ, αμέσως με προσέλαβαν στην τότε κρατική ραδιοφωνία. Ήταν το 1958.»

Στο μυαλό μας όλοι σάς έχουμε κυρίως από την ταινία «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο»…

«Ήταν το 1958, όταν επέστρεψα από το Λονδίνο, όπου ζούσε ο πρώτος μου σύζυγος. Είχαμε πάει εκεί για να μείνουμε μόνιμα. Ομως ήρθα στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο λόγω του θανάτου της γιαγιάς μου. Εκείνη με είχε μεγαλώσει και για μένα ήταν τα πάντα. Αλλά με βούτηξε απευθείας η Φίνος Φιλμ για να παίξω στο πλευρό της Αλίκης στην ταινία «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο». Και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου στον κινηματογράφο!»

Πώς σας βρήκαν όμως από τη Φίνος Φιλμ;
«Με ήξεραν κάποιοι άνθρωποι από τις σπουδές που έκανα στο εξωτερικό, αλλά και που είχα ξεκινήσει τότε τα σενάρια για το ραδιόφωνο. Μην ξεχνάς, ήμουν και είμαι εργασιομανής. Δεν προλαβαίνω ακόμα και σήμερα να ξεκουραστώ!»

Αλίκη Βουγιουκλάκη ή Τζένη Καρέζη; Ποια ήταν πιο προσιτή και πιο κοντά στον δικό σας χαρακτήρα;
«Καμία από τις δύο. Εγώ ανήκω σε άλλον πλανήτη. Και οι δύο ήταν εξαιρετικά κορίτσια… Πέθαναν πολύ νέες. Δεν έπρεπε να είχαν πεθάνει. Δεν είχαν φροντίσει να προστατεύσουν τον εαυτό τους. Δεν τον λογάριαζαν τον εαυτό τους!»

Παίξατε αρκετά και με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα…
«Ήταν ένας εξαιρετικός ηθοποιός. Για μένα ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς που έχω γνωρίσει και ένας από τους καλύτερους ανθρώπους. Ηταν λαμπρός, όνομα και πράγμα! Από μια εξαιρετική οικογένεια, ταλαιπωρημένη οικογένεια. Αλλά το ήθος του ήταν κάτι το ανεπανάληπτο!»

Θεωρείτε τον εαυτό σας κινηματογραφικό ή θεατρικό ηθοποιό;
«Και τα δύο. Δεν θα μπορούσα να τα ξεχωρίσω στη δική μου περίπτωση. Επειδή ήμουν εμφανίσιμη, καλοντυμένη και κάπως αριστοκρατική (σ.σ.: γέλια), με επέλεγαν για να κάνω τους ρόλους της σπουδαίας κυρίας, της αριστοκράτισσας, που δεν μου άρεσε και καθόλου. Εγώ ήθελα να κάνω τους ρόλους της στρίγκλας (σ.σ.: γέλια)!»

Σαν την Τασσώ Καββαδία δηλαδή…
«Ακριβώς. Η Τασσώ ήταν η καλύτερή μου φίλη, θα έλεγα. Της έχω γράψει θεατρικό έργο, αλλά παίξαμε και μαζί. Συγκλονιστική ηθοποιός, η οποία, ενώ ήταν γλυκύτατη στη ζωή της, ερμήνευε τόσο μοναδικά τον κόντρα ρόλο που της έδιναν, που έμεινε στην ιστορία!», εξομολογήθηκε η ίδια στην espresso.