Αρζόγλου: «Με τον Δημή­τρη πίναμε πολύ. Μεθυσμένος πήρε την Αλίκη 5 το πρωί και σε έντονο ύφος...»

Όπως με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ με τον οποίο ήταν στενοί φίλοι. Μάλιστα αποκαλύπτει σε συνέντευξή του μία άγνωστη πτυχή της ζωής του αξέχαστου ηθοποιού αλλά και της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Διαβάστε τι αποκάλυψε ο Κώστας Αρζόγλου...

Μελίνα Μερκούρη, 'Ελλη Λαμπέτη, Δημή­τρης Παπαμιχαήλ, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Αλέκος Αλεξανδράκης είναι ορισμένα μό­νο από το σπουδαία ονόματα με τα οποία έχετε συνεργαστεί. Πώς θυμάστε αυτούς τους θρύλους του ελληνικού κινηματο­γράφου και θεάτρου;

Από όλους αυτούς τους σπουδαίους αν­θρώπους κρατώ στιγμιότυπα. Με τη Μελί­να σε γυρίσματα, όταν κάναμε διάλειμμα (εί­χα έναν μικρό ρόλο), με έπαιρνε αγκαζέ και καθώς παίρναμε τους δρόμους, με χαιρέταγαν οι περαστικοί, γιατί με γνώριζαν από το Ελεύθερο θέατρο. Εκείνη δεν τη γνώριζαν, μόλις είχε πέσει η χούντα και έλεγε: «Να, αυ­τό μου λείπει, εμένα δεν με γνωρίζει κανείς».

Από την Έλλη τι να πρωτοθυμηθώ, τη θαύμα­ζα και την παρακολουθούσα πώς έπαιζε μέχρι να βγω εγώ σε μία παράσταση που παίζα­με μαζί, εκείνη έλεγε έναν μονόλογο προς το κοινό, εγώ την έβλεπα από την κουΐντα. Όταν τέλειωσε τη σκηνή, της είπα ότι το έλεγε δια­φορετικά από άλλες φορές. Μου απάντησε: «Το ταλέντο είναι να ξέρεις να κόβεις».

Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ...

Με τον Δημή­τρη πίναμε πολύ. Έπινα κι εγώ τότε. Κάποια στιγμή, ξημερώματα, ερχόμαστε σπίτι μου και μου ζήτησε, όντας μεθυσμένος, να πάρει ένα τηλέφωνο. Πήρε την Αλίκη 5 το πρωί και σε έντονο ύφος της έλεγε διάφορα. Δεν άκου­γα τι απαντούσε εκείνη, μόνο τον Δημήτρη άκουγα. Καταλάβαινα από τα συμφραζόμε­να, θαύμασα την ετοιμότητά της, την υπομο­νή της, το μυαλό της.

Όταν, έπειτα από χρό­νια, δουλέψαμε με την Αλίκη στις επιχειρή­σεις Λεμπέση, της ανέφερα το περιστατικό και μου έλεγε με τις ώρες για τη σχέση της με τον Δημήτρη. Τη θαύμασα πολύ, θυμάμαι, μια βραδιά στην Αλεξανδρούπολη, όταν, προτού βγούμε να παίξουμε, μου είπε να κάνω πίσω, να μη βγω. Φώναζε να έρθει ο ταμίας του θε­άτρου και όταν ήρθε τον ρώτησε πόσοι άν­θρωποι έμειναν εκτός θεάτρου, γιατί η Αλίκη πάντα είχε ουρές και δεν χώραγε ο κόσμος να μπει. Της είπε «διακόσιοι». Του απάντησε:

«Τότε γιατί είναι κενές δύο θέσεις; Στη δική μου πλάτη δεν θα βγάζεις πουρμπουάρ». Και εννοούσε ότι ο ταμίας έλεγε πως «δεν έχου­με θέσεις, είμαστε γεμάτοι στον κόσμο» για να του δώσουν πουρμπουάρ και να πει με αυ­τό που έλεγε ότι έμειναν κενές δυο θέσεις και εκείνη το είδε. Τη θαύμασα πολύ.

Πηγή: Espresso