Γιούλη Καρουσάκη: Η ζωή δίπλα στον Κώστα Καρουσάκη, τα παιδιά τους & το «μακελειό» με τον Κοεμτζή
Οι αναμνήσεις μοιάζουν να ξεπηδούν από κάθε γωνιά του σπιτιού της Γιούλης Καρουσάκη, συζύγου του Κώστα Καρουσάκη, στο Παλαιό Φάληρο.
Η απώλεια του αγαπημένου της, εξάλλου, είναι ακόμα νωπή. Ούτε ένας χρόνος δεν έχει περάσει από τον περασμένο Σεπτέμβριο, οπότε έφυγε σε ηλικία 80 ετών.
Ανασκόπηση 2024: Οι θάνατοι που σημάδεψαν τη χρονιά που φεύγει
«Μου λείπει πολύ ο Κώστας» εξομολογείται συγκινημένη και συμπληρώνει: «Περάσαμε μαζί 40 χρόνια. Αν και δεν μιλούσε καν την τελευταία φορά που νοσηλευόταν στο Ιατρικό Παλαιού Φαλήρου, γύρισε με κόπο και είπε στον γιατρό του για μένα, που καθόμουν δίπλα του: ‘‘Γιατρέ, ο βράχος μου!’’ Εγώ αυτό κράτησα, ότι καταλάβαινε πως του έδινα το καλύτερο δυνατό που μπορούσα» λέει η ίδια και αποκαλύπτει σε συνέντευξή της άγνωστες πτυχές της ζωής της με τον αξέχαστο λαϊκό τραγουδιστή.
Πώς γνωριστήκατε με τον Κώστα Καρουσάκη;
Γνωριστήκαμε στο κέντρο «Καρουσάκης», που διατηρούσε εκείνος. Ο αδελφός μου ήταν τακτικός πελάτης του και καθώς ετοίμαζαν τότε το πρόγραμμα για τη νέα σεζόν, τον είχαν καλέσει να δει τις πρόβες. Εγώ είχα ένα break λίγων ημερών από το κολλέγιο και μου λέει ο αδελφός μου: «Δεν έρχεσαι;» Πήγαμε, λοιπόν, και έτσι γνωριστήκαμε με τον Κώστα. Δεν έγινε τίποτα στην αρχή, γιατί εγώ γύρισα στο Λονδίνο, όπου ολοκλήρωσα τις σπουδές μου και μετά άρχισα δουλειά. Η σχέση μας άρχισε αφού είχα πλέον επιστρέψει μόνιμα στην Ελλάδα. Με κυνήγησε πολύ, πέρασαν μήνες μέχρι να ενδώσω. Δημιουργήσαμε μια πολύ όμορφη σχέση με τον Κώστα και έπειτα από κάποιο χρονικό διάστημα, παντρευτήκαμε. Προηγήθηκε, βέβαια, ο ερχομός των παιδιών μας, της 32χρονης σήμερα κόρης μας και του 37χρονου γιου μας, γιατί δεν υπήρχε τότε ακόμη επίσημα διαζύγιο από την πρώτη του γυναίκα.
Τραγουδούν τα παιδιά σας;
Από τα τέσσερα παιδιά του Καρουσάκη, τραγουδούν τα τρία. Η Ελένη Καρουσάκη, κόρη του από τον πρώτο του γάμο, είναι καταξιωμένη τραγουδίστρια. Ο γιος μου τραγουδάει, αλλά δεν ασχολήθηκε ποτέ επαγγελματικά, ενώ η κόρη μου, η Μαρία, τραγουδάει κι αυτή ερασιτεχνικά. Ο γιος μου είναι κοινωνιολόγος-ψυχοθεραπευτής, η κόρη μου ψυχολόγος. Ο Κώστας ήταν ένας πολύ δοτικός άνθρωπος και στην προσωπική του ζωή ήθελε τα παιδιά του να σπουδάσουν, κάτι που ο ίδιος δεν μπόρεσε να κάνει λόγω της εποχής που γεννήθηκε. Επρεπε να επιβιώσει. Οταν έφυγε από τη Χίο και ήρθε στην Αθήνα, γνώρισε μεγάλη φτώχεια. Ζούσε σε ένα μικρό δωμάτιο και όταν έβρεχε, μετακινούσε το ντιβάνι όπου κοιμόταν σε σημεία στα οποία δεν έσταζε το ταβάνι. Οπως μου έχει πει, εκείνη την περίοδο συχνά κοιμόταν μπρούμυτα γα να πιέζει το στομάχι του και να μην πονάει πολύ από την πείνα.
Είχε κάποιο παράπονο ο Κώστας Καρουσάκης από συναδέλφους του;
Εκείνο που τον πίκραινε καμιά φορά, όπως μου είχε εξομολογηθεί, ήταν πως κάποιοι άνθρωποι, που έβγαλε εκείνος στο τραγούδι και τους βοήθησε πολύ, όταν πέρασαν πια τα χρόνια, δεν βγήκαν να πουν δημόσια μια καλή κουβέντα για εκείνον – για την ακρίβεια, δεν τον ανέφεραν καν σε συνεντεύξεις τους. Αυτό σου μένει ως πικρία, όπως και να το κάνουμε. Ηθελε να το ακούσει, αν μη τι άλλο, ως αναγνώριση της βοήθειάς του προς ανθρώπους που είχαν τα προσόντα να γίνουν καλλιτέχνες, αλλά συγχρόνως και το ήθος να αναγνωρίσουν αυτό που τους πρόσφερε. Δεν θα ήθελα να πω ονόματα. Δεν υπάρχει λόγος. Φυσικά, δεν βοηθάς κάποιον για να σου το ανταποδώσει. Ο Κώστας δεν πήρε ποτέ χρήματα από κανέναν, δεν βοήθησε κανέναν για να καταξιωθεί ο ίδιος. Ηταν ήδη καταξιωμένος. Μπορώ να πω, μάλιστα, ότι καμιά φορά βοηθούσε άλλους και εις βάρος της δικής του καλλιτεχνικής πορείας.
Πότε έκλεισε το κέντρο «Καρουσάκης»;
Εκλεισε το 1988, έπειτα από 14 χρόνια. Παρότι το κέντρο αυτό έδωσε στον Κώστα πολλές χαρές, στο τέλος το μετάνιωσε που άνοιξε. Πίστευε πως η ίδια πόρτα «μικραίνει» τον καλλιτέχνη. Δεν είναι τυχαίο που οι τραγουδιστές σπάνια ανοίγουν κέντρα όχι γιατί δεν έχουν λεφτά, αλλά γιατί δεν πρέπει ο καλλιτέχνης να έχει και την ιδιότητα του επιχειρηματία. Βέβαια, στην προκειμένη περίπτωση επιχειρηματίας ήταν η πρώην σύζυγός του Λίτσα Καρουσάκη – καταξιωμένη επαγγελματίας. Το όνομα, ωστόσο, ήταν ο Κώστας. Θυμάμαι ήθελε ο Μενιδιάτης να τον πάρει να τραγουδήσει πρώτο όνομα στη Fantasia. Ο Κώστας, όμως, επειδή είχε υποχρεώσεις στο κέντρο του, δεν ήθελε να το αφήσει «ακέφαλο». Παρότι είχε πάντα μουσικά σχήματα, ένιωθε μια ηθική υποχρέωση να είναι εκεί. Αυτό ήταν πολύ περιοριστικό για την εξέλιξη της καριέρας του. Σ’ άλλα μαγαζιά δούλεψε τελικά μετά το κλείσιμο του κέντρου, ενώ έκανε και πολλές εμφανίσεις στο εξωτερικό: Καναδά, Αμερική, Αυστραλία. Η αλήθεια είναι ότι ταξιδέψαμε πολύ με τον Κώστα.
Το μακελειό με τις «Βεργούλες» και τον Κοεμτζή, που αναφέρεται και στη βιογραφία του, το κουβαλούσε μέσα του για καιρό;
Βέβαια, γιατί ήταν μια πολύ τραυματική εμπειρία για εκείνον. Δεν μπορούσε να ξεχάσει τους πεθαμένους που κείτονταν πάνω στην πίστα, μια ανάπηρη γυναίκα, που αδυνατούσε να σηκωθεί από το αμαξίδιο για να πάει να αγκαλιάσει τον άνθρωπό της, που ήταν νεκρός, γινόταν πανζουρλισμός! Οταν μαχαιρώνεις κάποιον και στρίβεις το μαχαίρι, τότε είναι που γίνεται η μεγαλύτερη ζημιά στα ζωτικά όργανα. Αυτό έκανε ο Κοεμτζής στα θύματά του και πετάγονταν τα αίματα παντού. Αυτά μου έχει μεταφέρει ο Κώστας από το περιστατικό, αυτές τις εικόνες είδε με τα μάτια του και τέτοιες εικόνες δεν ξεχνιούνται. Η ταινία που γυρίστηκε με αυτό το θέμα δεν είχε καμία σχέση με όσα έγιναν, του είπαν κιόλας να εμφανιστεί και να τραγουδήσει, αλλά δεν ήθελε. Ηταν πολύ ευαίσθητος άνθρωπος ο Κώστας. Θα ήταν τραυματικό για τον ίδιο, αλλά δεν ήθελε να το κάνει και για τη μνήμη των νεκρών.
Τι άλλο σάς είχε πει για τον Νίκο Κοεμτζή;
Το μακελειό συνέβη στη Νεράιδα της Αθήνας, στην Κυψέλη. Ο Κώστας ετοιμαζόταν να κλείσει το πρόγραμμά του και να κατέβει από την πίστα. Τότε του είπαν να τραγουδήσει τις «Βεργούλες» και έστειλε τον Τάκη Αθανασιάδη να πει το κομμάτι, προειδοποιώντας τον κιόλας ότι ετοιμάζονταν για καβγά αυτοί που το ζήτησαν. Ομως, αφού έγινε το μακελειό, ο Κοεμτζής έψαχνε τον Καρουσάκη και την ώρα που πήγαινε προς την έξοδο του μαγαζιού, αφού είχε σφάξει κόσμο, ήταν εκεί ο Κώστας και προσπαθούσαν μαζί με τον επιχειρηματία Γιώργο Γιαλούρη να ειδοποιήσουν την Αστυνομία και ασθενοφόρα. Βγαίνοντας ο Κοεμτζής από το μαγαζί για να ξεφύγει, πέφτει ο Γιαλούρης πάνω στον Κώστα και τον κολλάει στον τοίχο. Δηλαδή θα τον είχε μαχαιρώσει κι εκείνον στο φευγιό του. Ηταν εκείνη την ώρα σαν μαινόμενος ταύρος. Θέλω να σου πω, βέβαια, πως ο Νίκος Κοεμτζής ήρθε και χτύπησε το κουδούνι μας πολλές φορές μετά την αποφυλάκισή του. «Αδελφέ, άνοιξε» έλεγε από το θυροτηλέφωνο. Η φωνή του ακόμα ηχεί στα αφτιά μου. Ηταν πολύ χαρακτηριστική, γι’ αυτό. Δεν του άνοιξα, φυσικά. Μια φορά πήγε και σε ένα κέντρο όπου τραγουδούσε ο Κώστας, αλλά πάλι δεν του μίλησε. Δεν ήθελε και δεν νομίζω πως είχε και τίποτα κοινό με αυτόν τον άνθρωπο. Τι να έλεγε δηλαδή στον Κώστα; Συγγνώμη; Συγγνώμη έπρεπε να πει στις οικογένειες των θυμάτων.
Πηγή: Espresso
Διαβάστε επίσης:
