Η Αλίκη στη δόξα του εφήμερου-«Να δεις πως κι εγώ θα πεθάνω από καρκίνο, έχουμε κοινή πορεία εμείς»
Στις 23 Ιουλίου 1996, η Ελλάδα αποχαιρέτησε την Αλίκη Βουγιουκλάκη, την πιο λαμπερή σταρ του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου. 29 χρόνια μετά, η μνήμη της παραμένει ζωντανή, χαραγμένη στις καρδιές όλων όσοι μεγάλωσαν με τις ταινίες της και τη λάμψη της.
Η Αλίκη δεν ήταν απλώς μια όμορφη γυναίκα με ταλέντο. Ήταν φαινόμενο. Μια προσωπικότητα που κατάφερε να γεφυρώσει το λαϊκό με το ποιοτικό, το ρομαντικό με το σύγχρονο, το αυθεντικό με το διαχρονικό. Με περισσότερες από 40 ταινίες στο ενεργητικό της, εκατομμύρια θεατές στο θέατρο και μια έντονη καλλιτεχνική και κοινωνική παρουσία, η Βουγιουκλάκη έγινε συνώνυμο της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου.
Εμείς με αφορμή τη συμπλήρωση 29 ετών από τον θάνατό της θυμόμαστε τα όσα είχε πει μετά τον θάνατο της Τζένης Καρέζη τα οποία έχουν καταγραφεί στο βιβλίο με τίτλο Στη δόξα του εφήμερου.
Κώστας Σπυρόπουλος: Συγκινεί για τα 29 χρόνια από τον θάνατο της Αλίκης Βουγιουκλάκη
Η αρρώστια της Τζένης Καρέζη
είχε επηρεάσει βαθιά την Αλίκη.
Έκλαιγε απαρηγόρητα όταν έμαθε
πως δεν υπήρχαν ελπίδες.
''Να δεις πως κι εγώ θα πεθάνω
από καρκίνο...'' με ξάφνιασε μια μέρα.
''Έχουμε κοινή πορεία εμείς οι δύο...''
Πράγματι, η μοίρα τους, ήταν κοινή.
Μαζί σπούδασαν στο Εθνικό Θέατρο-
είχαν διαφορά ηλικίας έξι μηνών.
Τον Ιούλιο γεννήθηκε η Αλίκη,
τον Ιανουάριο η Τζένη.
Και οι δύο έκαναν θαυμαστή καριέρα
στο θέατρο και στον κινηματογράφο.
Από δύο φορές παντρεύτηκε
η καθεμιά τους,
από ένα αγόρι απέκτησαν
με διαφορά δύο μηνών
και με τον ίδιο τρόπο
έφυγαν από τη ζωή.
Στην κηδεία της Τζένης
βρεθήκαμε στη Μητρόπολη
πλάι πλάι με την Αλίκη.
''Θα μου υποσχεθείς''
γυρίζει και μου λέει ξαφνικά,
''πως, όταν πεθάνω,
θα κάνεις εσύ τη νεκρολογία μου...''
Με κοιτούσε περίλυπη στα μάτια,
σαν να υπογράμμιζε τα λεγόμενά της.
''Σημείωσε την ώρα που σ' το λέω.
Θα δεις πως έχω δίκιο...''
Εξοργίστηκα τόσο,
που έφυγα αμέσως από δίπλα της.
Δεν πραγματοποίησα
την επιθυμία της.
Μου ήταν αδύνατο τότε
να συνειδητοποιήσω
αυτό που είχε συμβεί.
Έμοιαζαν όλα
σαν κακόβουλη φάρσα.
Αυτή τη φορά της είχα
πραγματικά θυμώσει!
Γιατί έγιναν όλα απροειδοποίητα.
Γιατί πήρε μαζί της τα νιάτα μας,
τη χαρά μας και τη λάμψη της ζωής,
που πιστεύαμε ότι θα διαρκέσει αιώνια.
Ένα βράδυ σε φιλικό σπίτι
ήταν η τελευταία φορά που την είδα.
Μετά έφυγε για τη Θεσσαλονίκη
με τη Μελωδία της Ευτυχίας.
Την κύκνεια μελωδία της ζωής της.
Δεν είχαμε την ευκαιρία
να τα ξαναπούμε.
Στο κρεβάτι της, στο Ιατρικό Κέντρο
ήταν πλέον αργά.
Μέσα στο ροζ αραχνοΰφαντο νυχτικό της
το ένιωθες: Όδευε για μια άλλη ζωή.
Στην περιοχή του Μύθου...
Στο ταξί προσπαθούσα να σβήσω
αυτή την εικόνα που είχε απλωθεί
τελεσίδικα στη σκέψη μου.
Κατάφερα
να ντύσω την Αλίκη Ιουλιέτα,
όπως τότε, που την είχα πρωτοδεί,
να παίζει μέσα στις φυλλωσιές
των δέντρων του Βασιλικού Κήπου.
Άκουγα αυτό το λαμπερό
και πάμφωτο πλάσμα να λέει
με μια κρυστάλλινη φωνή
''Ρωμαίο, Ρωμαίο,
γιατί να είσαι ο Ρωμαίο...''
Τότε που όλα ήταν ρόδινα
και το μέλλον διάπλατα ανοιχτό
στον ήλιο. Με πήραν τα δάκρυα.
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, πιστεύω,
πως αγαπήθηκε όσο κανένας
άλλος καλλιτέχνης στη χώρα μας.
Απόδειξη τα γράμματα, τα ποιήματα,
οι ζωγραφιές, τα λουλούδια,
και τ' άλλα αφιερώματα που για καιρό
μετά το θάνατό της εξακολουθούσαν
να κρεμάνε οι θαυμαστές της
στα ρολά του θεάτρου της.
Εκείνη ήταν
ό,τι για τους Άγγλους η Νταϊάνα
και για τους Αμερικανούς η Μέριλιν
Μονρόε, ο Τζέιμς Ντιν, ο Έλβις Πρίσλεϊ...
Αναμφισβήτητα υπήρξε το πρώτο
και τελευταίο εθνικό μας είδωλο
για τον 20ο αιώνα.
Έμυ Πανάγου
Διαβάστε επίσης:
Φοίβος Βουτσάς: O γιος του Κώστα Βουτσά έγινε 9 ετών - Το πάρτι γενεθλίων & η απίστευτη ομοιότητα
To gossip-tv στον Θεολόγο - Το εξοχικό της Αλίκης σήμερα & η κρυψώνα-“παράδεισος” κάτω από αυτό