Ο Αλέξανδρος Καλπακίδης στο gossip-tv:«Δεν θα ήθελα να πεθάνει ο Παναγιώτης στο φινάλε των Μελισσών»

Αυτός είναι ο Αλέξανδρος Καλπακίδης ή αλλιώς ο αγαπημένος όλων καφετζής των Άγριων Μελισσών που εδώ και τρία χρόνια σημειώνει τεράστια επιτυχία.

Ο ήρωας που κατάφερε μέσα από τη μοναδικότητα του ρόλου του να μην εγκλωβιστεί σε καλούπια, να φέρει στην επιφάνεια στοιχήματα ζωής που έχουν κερδηθεί και να κάνει τη συμβίωση σε αυτό το χωριό που λέγεται Διαφάνι, λίγο φωτεινότερη.

Ο Αλέξανδρος Καλπακίδης έχει ένα ανεπτυγμένο ένστικτο που παραγκωνίζει την ελαφρότητα, έχει στοχεύσει κι έχει καταφέρει να δημιουργήσει τη γεφύρωση της καλλιτεχνικής ύπαρξης με την αλήθεια της ζωής, με την υποκριτική να είναι για εκείνον μια φυσική επιλογή και όχι μια κατασκευαστική ανάγκη.

Αυτό και μόνο προβάλλει την σπουδαιότητα τόσο της καλλιτεχνικής του υπόστασης όσο και της μοναδικής και γεμάτης προσωπικότητας του.

Ο Αλέξανδρος Καλπακίδης μίλησε αποκλειστικά στο gossip-tv για το δικό του μοναδικό «ταξίδι» στον κόσμο της Τέχνης, τον απίθανο ήρωά του, την συνεργασία με το έτερο τηλεοπτικό του ήμισυ, Γιώργο Ηλιόπουλο, το τέλος που θα ήθελε ιδανικά για τον «Παναγιώτη» ενώ με τρυφερότητα αναφέρθηκε στην σύζυγό του και τον ανατρεπτικό τους γάμο.

Πώς ξεκίνησε το ταξίδι στον μαγικό αυτό κόσμο της Τέχνης;

«Τυχαία θα έλεγα. Στην Καβάλα από όπου προέρχομαι και μεγάλωσα, υπάρχει το Φεστιβάλ Φιλίππων. Τα τελευταία 50 χρόνια λοιπόν πραγματοποιείται και η πρώτη μου επαφή με το θέατρο και όλο αυτό που λέγεται Τέχνη, ήταν εκεί… τα καλοκαίρια που πήγαινα πιτσιρικάς κι έβλεπα παραστάσεις. Μετά τα έφερε έτσι η ζωή, που πήγα στη Γερμανία, γνωρίστηκα με παρέες που ήταν όλοι τους καλλιτέχνες. Μια πολύ ωραία ομάδα και εμένα όλο αυτό κάπως με μάγεψε, μου άρεσε πολύ. Αισθανόμουν πολύ οικεία με αυτό, σαν να το ήξερα ήδη. Δηλαδή ένιωθα πως είχα γνώσεις, χωρίς να είχα. Δοκιμάζοντας λοιπόν να κάνω κι άλλα πράγματα στη ζωή μου, που δεν ασχολήθηκα τελικά, κατέληξα σε αυτό. Έκανα μια θεατρική ομάδα στο Βερολίνο, κάναμε παραστάσεις ερασιτεχνικές. Μετά τα έφερε κάπως η ζωή, το '90 περίπου, έπρεπε να επιστρέψω στην Ελλάδα, να πάω φαντάρος και τότε έψαχνα να δω τι γίνεται εδώ με τις δραματικές σχολές και κατέληξα με έναν περίεργο τρόπο να είμαι στην Αθήνα, να έχω μπει στη σχόλη και να γίνομαι ηθοποιός. Λίγο τυχαία και ψάχνοντας να βρω τι είναι αυτό που εμένα μου αρέσει να κάνω στη ζωή μου για να είμαι εγώ καλά και όχι αυτό που ήθελαν οι άλλοι για μένα»

Έτσι όπως μου το περιγράφεις νιώθω πως όλη αυτή η διαδρομή ακουμπά στην καθαυτή έννοια της λέξης «ταξίδι» στην υποκριτική

«Ναι, έτσι ακριβώς και ευτυχώς είχα σύμμαχους τους γονείς μου, παρότι στην αρχή είχαν τις αντιρρήσεις τους. Φυσιολογικό, βέβαια, αλλά είχα την στήριξη και την πνευματική, την συναισθηματική και την οικονομική. Έτσι κατάφερα να κάνω αυτό που ήθελα. Και τώρα που τα πράγματα πάνε κάπως καλύτερα κι εκείνοι αισθάνονται μια σιγουρά ότι δεν έκαναν κάτι λάθος. Αν οι γονείς ήταν καλλιτέχνες μπορεί να ήταν πιο εύκολο. Όταν είναι βιοπαλαιστές, αυτή την επιλογή δεν είναι εύκολο να την αποδεχτούν. Όσο μεγαλώνω κι εγώ και προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τις αγωνίες των γονιών, είναι λογικό οι άνθρωποι να ανησυχούν»

«Οι δουλειές που κάνει κανείς χτίζουν τον καλλιτεχνικό σου χαρακτήρα. Αντίσταση πρέπει υπάρχει στη δουλειά που κάνουμε σε πολλά θέματα. Δεν είναι εύκολο, πρέπει κανείς να εκπαιδευτεί σε αυτό»

Οι Άγριες Μέλισσες αδιαμφισβήτητα έβαλαν τη δική τους σφραγίδα στο τηλεοπτικό τοπίο, αν κανείς σκεφτεί πως ήταν η πρώτη μεγάλη παραγωγή μετά την κρίση στην τηλεόραση. Μια σειρά εποχής που είχαμε να δούμε πολλά χρόνια. Ένα «πείραμα», το οποίο πέτυχε…

«Είναι ακριβώς όπως το λες, ένα πείραμα. Αυτό. Όταν πήγα για να με δουν για αυτό έκανα σκέψεις τύπου... «καθημερινό… εποχής… τι πας να κάνεις ρε φίλε; ». Όλοι κάναμε την ίδια ερώτηση στον εαυτό μας. Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη και φυσικά όταν πήρα τα πρώτα κείμενα αυτή η σκέψη αναιρέθηκε. Διάβασα τα πρώτα επεισόδια, όπως φαντάζομαι θυμάσαι κι εσύ, και ήταν τόσο δυνατά. Λέω «ρε φίλε τι κόλπο είναι αυτό; Κάτι γίνεται εδώ…Είναι πολύ δυνατό αυτό που πάει να γίνει». Είχα την αγωνία πώς θα γίνει σαν παραγωγή και πώς θα βγει ωραίο από εμάς τους ηθοποιούς. Να γίνει εικόνα δηλαδή, να το δει ο θεατής και να ταυτιστεί με αυτό. Όλα αυτά πέτυχαν. Το καστ, η παραγωγή. Πέτυχε το timing του να βγάλει τον κόσμο από την πόλη και να τον φέρει στο χωριό και σε μια εποχή πιο αθώα σε σχέση με τη σημερινή. Οι σεναριογράφοι και ο σκηνοθέτης είχαν φανταστικές ιδέες και η παραγωγή να πάρουν πολύ δυνατούς ηθοποιούς και να τους «πεθάνουν». Από το πρώτο επεισόδιο… και μετά «πεθαίνει» κι ένας άλλος ήρωας, ένας ηθοποιός πολύ αγαπητός στον κόσμο. Όλο αυτό, ξέρεις… δημιούργησε μεγάλο ενδιαφέρον για το θεατή. Έτυχε να πέσει και ο κορονοϊός, οπότε ο κόσμος έμεινε σπίτι και η σειρά έδωσε μια διέξοδο. Σε πληροφορώ ότι ακόμη και σήμερα ο κόσμος που με συναντά στο δρόμο, μου λέει πως «αν δεν είχαμε εσάς την περίοδο της καραντίνας, δεν ξέρουμε τι θα κάναμε…». Ύστερα ήταν κι ένα ελληνικό σενάριο, ούτε καν βιβλίο. Όλα αυτά τα στοιχεία έπαιξαν τον ρόλο τους για να κάνει αυτή η σειρά, την επιτυχία που έκανε»

Και θαρρώ πως και ο καθένας από εσάς βρήκε «ταμάμ» τον ήρωά του. Βέβαια θα μου πεις, με βλέπεις σε αυτόν τον ρόλο και τρεις σεζόν, αλλά ας πούμε δεν θα μπορούσα να σκεφτώ κάποιον άλλον από τους συμπρωταγωνιστές σου στο ρόλο του Παναγιώτη.

«Τώρα πια, όπως έχει το θέμα, ναι. Βάζεις πολλά στοιχεία και από την προσωπικότητά σου»

Ήταν αυτή η τρίτη σεζόν, μεγάλο «κεφάλαιο» αφού ανασύρθηκαν σκοτεινές μνήμες τις ιστορίας. Μεταφέρθηκε, με σεβασμό…

«Ναι, ακριβώς… στα σημεία που πονάνε και θέλουμε να τα βάλουμε κάτω από το χαλάκι. Αυτό ίσως να είναι μια αιτία που έχασε λίγο φέτος η σειρά κάποιους από το κοινό της. Ο κόσμος δεν θέλει… να συζητάει για κάποια πράγματα. Πρέπει όμως να αντιμετωπίζονται, καλό θα μας κάνει. Οι σεναριογράφοι έχουν έναν ή δυο ιστορικούς. Όταν γράφουν τα ιστορικά γεγονότα δίπλα στη μυθοπλασία που «χτίζουν» πρώτα συμβουλεύονται αυτούς και μετά γράφουν. Ό, τι γράφεται έχει μελετηθεί επιστημονικά. Ακόμη και λέξεις, ρωτάμε για το αν ταιριάζουν σε εκείνη την εποχή. Όλο αυτό σε οδηγεί, μαζί με τους σεναριογράφους, να μπεις κι εσύ στην επιστημονική τεκμηρίωση των πραγμάτων για είσαι πιστός στην εποχή που θέλεις να μεταφέρεις. Είναι σημαντικό αυτό κι έχει ενδιαφέρον»

Σκηνές οι οποίες δεν είναι για όλους στο κοινό, εύπεπτες

«Ναι, νομίζω ότι αυτή η τρίτη σεζόν θα αρέσει πολύ στον κόσμο μετά από χρόνια, αυτό πιστεύω. Δεν ξέρω για ποιο λόγο αλλά τελευταία το σκέφτομαι πολύ ότι θα πουν για αυτή την τρίτη σεζόν ότι ήταν πολύ σπουδαία για την εποχή εκείνη»

Αν πετύχει η κάθαρση πιστεύω πως η σπουδαιότητα της σειράς θα ακουμπήσει την… κορύφωση της

«Λογικά αυτό θα πετύχει. Τώρα έρχονται πολλά… θα γίνει χαμός»

Ο Παναγιώτης είναι ένας ήρωας «κεφάλαιο» στο Διαφάνι. Χαρακτήρας μοναχικός και με στοιχεία που σπάνε λίγο το δράμα των υποθέσεων. Και αυτό που παρατήρησα σε αυτή τη σεζόν είναι η εξέλιξη του.

«Υπάρχει ακόμη και έρχεται κι άλλη. Το ότι στηρίζει πολύ τον ξάδερφό του, τον Προκόπη αλλά και τον Ζάχο καθώς πια είναι ο μοναδικός του φίλος. Ενώ όλοι οι άλλοι τον βρίζουν γιατί είναι χουντικός, ο Παναγιώτης βρίσκει θετικά στοιχεία και προσπαθεί να βγάλει στην επιφάνεια, για να τα δουν κι άλλοι. Αυτό από μόνο του είναι ένα πολύ δυνατό στοιχείο στον Παναγιώτη. Επίσης το γεγονός ότι εκμυστηρεύτηκε τον έρωτά του στη Βιολέτα. Καταλύτης ήταν ο Σταμάτης με αφορμή το αίσθημα προστασίας της Βιολέτας από το κακό».

Αλέξανδρε, δεν θα μου πέρναγε ποτέ από μυαλό ότι ο Παναγιώτης έκρυβε τέτοια αισθήματα για τη Βιολέτα και το γεγονός ότι δεν βγήκε τόσο καιρό στην επιφάνεια αποτελεί για τον ήρωά σου τεράστια επιτυχία

«Ίσως να το περίμενε ο κόσμος στην αρχή της δεύτερης σεζόν αλλά μετά το ξέχασε. Το είχαμε συζητήσει με τους σεναριογράφους και τους είπα πως δεν είναι υποχρεωτικό όλοι στο χωριό να βρουν μια Βιολέτα, το ταίρι τους δηλαδή. Δεν είναι όλοι παντρεμένοι σε ένα χωριό. Είτε γιατί δεν πέτυχε, είτε γιατί είναι μοναχικοί. Για να γίνει ακόμη πιο έντονο το στοιχείο της ζωής που έχει το Διαφάνι. Η ζωή όπως την ξέρουμε… δεν έχει μόνο γάμους και παιδιά, έχει και ανθρώπους που ζουν μόνοι τους και είναι χαρούμενοι. Να μην μπούμε σε μια κοινωνία, θα έλεγα «θρησκόληπτη» που να λέει πως για να ζήσεις σε μια κοινωνία πρέπει να είσαι παντρεμένος και να έχεις παιδιά. Δεν είναι απαραίτητο»

Είναι κι αυτό ένα στοιχείο στη σειρά που κάνει τη διαφορά..

«Δεν είναι; Για αυτό το λέω… Αν δεν ήσουν παντρεμένος ήσουν στο περιθώριο…»

Τι θα γίνει με τη Βιολέτα;

«Πραγματικά δεν ξέρω, υπάρχει ένα έντονο φλερτ. Εγώ της είπα ότι θα την περιμένω και δεν ψάχνω κάτι άλλο. Φοβερή η αφοσίωσή του στη Βιολέτα, είναι ένα πολύ ωραίο στοιχείο υποκριτικά. Και δεν μιλάμε βέβαια και για οποιαδήποτε Βιολέτα, μιλάμε για την Παπαθωμά. Η Θεοφανία είναι ωραίος άνθρωπος, φοβερή στη συνεργασία, δεν έχεις προβλήματα, εντάσεις….»

Η σχέση με τον Γιώργο Ηλιόπουλο

Ποιο πιστεύεις ότι θα είναι το τέλος του Προκόπη γιατί εκείνος θεωρεί πως δεν θα είναι καλό

«Δεν ξέρω να σου πω την αλήθεια. Δεν μαθαίνουμε. Δεν φαντάζομαι να έχει κακό τέλος»

Λες να καταλήξετε σαν τους γέρους του Mappet Show

«(γελάει)… μακάρι να καταλήξουμε έτσι. Θα ήταν πολύ ωραίο. Να είναι μαζί και να βοηθάνε το χωριό και την κοινωνία»

Ανθρωποι σαν τον καφετζή και τον κουρέα, πάντα κινούν τα νήματα σε μια μικρή κοινωνία

«Έτσι ακριβώς»

Πόσο δύσκολο θα είναι να απεμπλακείς από αυτόν τον χαρακτήρα

Όλοι οι πρωταγωνιστές μετά από τις 3 δυνατές σεζόν σε αυτή τη σειρά, έχουν κατά κάποιο τρόπο ταυτοποιηθεί. Πόσο δύσκολο είναι να απεμπλακείς από αυτόν τον χαρακτήρα ώστε να προχωρήσεις στην επόμενη δουλειά;

«Κοίτα... για αυτούς τους ρόλους δε νομίζω πως θα είναι δύσκολο. Για την Κίτσου, τον Λεωνίδα, την Έλλη… αυτοί μπορεί στο ευρύ κοινό να είναι για μερικά χρόνια ακόμη, η Λενιώ, ο Δούκας, η Ασημίνα… Για αυτό και προσπάθησα να αποφύγω να κάνω κάτι typical, γιατί είναι πολύ εύκολο να παγιδευτείς και να κάνεις τον κλασσικό καφετζή που έχεις δει στις ταινίες. Αυτό επίσης ήταν ένα μεγάλο στοίχημα που κερδήθηκε. Για να αποφύγω αυτό που λες, να μην ταυτιστεί ο κόσμος. Αυτό ήθελε μεγάλη προσπάθεια. Κι ευτυχώς από την πρώτη μέρα που πήρα το σενάριο, είπα στον Χαρίτο να μην περιμένουν να κάνω τον Βέγγο ή τον Χατζηχρήστο γιατί καταστραφήκαμε και μου είπαν «μπράβο σου που το λες έτσι γιατί δεν θέλουμε να γίνει κάτι τέτοιο, είναι λάθος». Ο κόσμος με έχει μάθει μέσα από αυτόν τον ρόλο. Θα είναι ούτως ή άλλως η αφετηρία, δεν είναι κακό. Ευτυχώς έχω μια πορεία 25 χρόνων σε αυτή τη δουλειά δεν έχω τέτοια αγωνία. Δηλαδή αν ο παππάς ξυριστεί θα είναι άλλος άνθρωπος, αμέσως αλλάζει»

Η σειρά αυτή, συμπεριέλαβε και φρέσκα πρόσωπα… όχι τόσο «πολυφορεμένα» τηλεοπτικά

«Και εκεί ήταν η επιτυχία»

Μια από τις πιο συγκλονιστικές σκηνές σου, ήταν αναμφισβήτητα η σκηνή με την έκρηξη. Ήταν δύσκολη;

«Την σκηνή τη γυρίσαμε μαζί με τον Λευτέρη Χαρίτο. Η σκηνή θα ήταν βουβή και το ξέραμε από την αρχή και σε αργή κίνηση. Στην πρώτη λήψη που κάναμε, γίνεται η έκρηξη, βγαίνω, τρέχω στον Ζάχο και μένω εκεί. Του είπα λοιπόν του σκηνοθέτη, ότι είχα την ανάγκη να μην μείνω πάνω από το σώμα του Ζάχου αλλά να πάω και στη Μάρω. Δεν μπορούσα να μείνω στο ένα σώμα και του ζήτησα να καταλήξω στη μέση για να μην ξέρω πού να πάω, σαν να έχει ανοίξει η γη στη μέση, να έχω πέσει μέσα και να έχω δεξιά και αριστερά τα δυο σώματα. Έτσι το είχα στο μυαλό μου σαν εικόνα. Μου είπε να το κάνω. Κι έτσι έγινε. Ήταν μέρα μεσημέρι σε μια γειτονιά με σπίτια γύρω γύρω και μάλιστα ήταν κι ένας που φώναζε «βοήθεια, βοήθεια Μάρω και Ζάχο» και άλλα τέτοια. Ένα συγκλονιστικό backstage. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν τι κάνεις; Βουτάς συναισθηματικά. Όταν έχεις την εμπιστοσύνη των συνεργατών σου, και δεν εννοώ μόνο του Λευτέρη αναφέρομαι σε όλους από τις μακιγιέζ μέχρι τα παιδιά που φτιάχνουν τα σκηνικά. Εγώ κάθε φορά τους ρωτάω αν βγήκε καλό. Όταν υπάρχει αυτό το κλίμα κι εσύ δεν «κωλώνεις» να πας να βουτήξεις συναισθηματικά εκεί μέρα μεσημέρι σε μια γειτονιά… όλο αυτό που σου περιγράφω τώρα βγάζει ένα καλό αποτέλεσμα. Εκείνη τη στιγμή δεν περνάνε εικόνες από το μυαλό σου απλά σε τέτοιες σκηνές προσπαθώ να μην λογοκρίνομαι... αφήνομαι. Όταν κάτι γίνεται καλό, το νιώθεις μέσα στην ψυχή σου»

Έρχεται αυτή η περιγραφή σου, Αλέξανδρε να μου αποδείξει αυτό που έλεγες νωρίτερα, ότι αν εσύ δεν το είχες από μόνος σου κάπως στο μυαλό σου, δεν θα σε βοηθούσε κανένα σενάριο και κανένας σκηνοθέτης

«Μπράβο! Απλώς ξέρεις τι γίνεται; Ο σκηνοθέτης -κι εκεί είναι ο καλός σκηνοθέτης- όταν βλέπει κάτι τέτοιο να μην βάζει τον εγωισμό του πάνω από το θέλω σου. Υπάρχουν και πολλοί που δεν το αντέχουν αυτό. Εμένα ο Λευτέρης με έχει σώσει από «κακές» υποκριτικές μου σκηνές στη σειρά και υπάρχει αμφίδρομη εμπιστοσύνη. Αυτό είναι επιτυχία και το κάναμε και με τον Ηλιόπουλο. Με τον Γιώργο αλλάζαμε ατάκες ή κόβαμε δικιά μου και το έλεγε αυτός και το αντίθετο. Δεν γίνεται αλλιώς αυτή η δουλειά»

Έκανες το πιο ανατρεπτικό γάμο ever! Πες μου δυο λόγια για αυτήν την όμορφη ιστορία

«Πήγαμε για άλλο γάμο και κάναμε τον δικό μας (γελάει). Με τη γυναίκα μου, την Εύη είμαστε μαζί 12 χρόνια μαζί. Περνάμε πολύ ωραία και δεν είχαμε σκοπό να παντρευτούμε, δεν είχαμε τέτοια θέματα. Μένουμε μαζί τα τελευταία 8 χρόνια και το 2019 μου ζήτησε ο κολλητός μου φίλος που είναι και αντιδήμαρχος στην Καβάλα να τον παντρέψουμε. Είπα λοιπόν στη γυναίκα μου μιας που θα πάμε στην Καβάλα και επειδή οι γονείς μου δεν μετακινούνται εύκολα, δεν κάνουμε ένα γάμο να τους ευχαριστήσουμε όλους και συμφώνησε. Έτσι δυο μέρες πριν το γάμο που γίναμε κουμπάροι, κάναμε κι εμείς τον πολιτικό μας γάμο.

Καλέσαμε λίγα άτομα και μετά τον πολιτικό μας κάναμε ένα ωραίο τραπέζι σε ένα μαγικό χώρο. Και είναι και σημαδιακό γιατί την ώρα που ανέβαινα τις σκάλες να μπω στο ξενοδοχείο για να πάρω κάτι, χτυπάει το κινητό μου, σκοντάφτω, το σηκώνω και ήταν η Μιράντα Ρωσταντή που μου ανακοίνωσε πως θα είμαι στις Άγριες Μέλισσες. Έτσι έγινε και ήταν υπέροχο. Ήταν πολύ όμορφα γιατί βρεθήκαμε φίλοι και οικογένεια σε ένα τέτοιο σκηνικό πάνω στο βουνό… μετά έπιασε και βροχή… Ήταν και ρομαντικό και μεταφυσικό. Δυο ημέρες μετά στο θρησκευτικό γάμο του φίλου μου, με 800 άτομα… τι μου έκανε; Ήμασταν στο γλέντι και κάποια στιγμή ανεβαίνει στην πίστα, μας φωνάζει εμένα και τη γυναίκα μου και μας έκανε έκπληξη με μια τούρτα... Σαν δεύτερος γάμος! Κάναμε τέτοια πράγματα και ήταν υπέροχα. Περνάμε ωραία»

Ποια είναι τα σχέδια σου μετά τις Μέλισσες;

«Μετά τις Μέλισσες ενδέχεται να κάνω κάτι πάλι για τον Ant1 αλλά δεν είναι ακόμη ανακοινώσιμο. Το καλοκαίρι θα κάνω περιοδεία ανά την Ελλάδα με ένα θεατρικό για τη Μικρά Ασία με ένα υπέροχο καστ».