O Γιώργος Κωνσταντίνου στο gossip-tv: «Το θέατρο δε γεννάει επαναστάτες, γεννάει σκεπτόμενα άτομα»

Για τον Γιώργο Κωνσταντίνου οι συστάσεις είναι περιττές. Με το πολύπλευρο ταλέντο του κατάφερε να διακριθεί και ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος.

Έγινε ηθοποιός έπειτα από παρότρυνση της μητέρας του, Νίτσας Φιλοσόφου, η οποία ήταν, επίσης, ηθοποιός. Έδωσε εξετάσεις για το Εθνικό Θέατρο, αλλά απορρίφθηκε ως «εντελώς ατάλαντος» και τελικά ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη σχολή του Καρόλου Κουν. Έτσι ξεκίνησε η καριέρα του στο θέατρο, η οποία απογειώθηκε το 1962 όταν τον επέλεξε προσωπικά ο Μάνος Χατζιδάκις για να πάρει μέρος στην «Οδό Ονείρων», μιας και ήταν καλλίφωνος.

Έγινε ευρύτερα γνωστός από δύο ρόλους του στη μεγάλη οθόνη: του νεαρού φοιτητή στην κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου «Χτυποκάρδια στο θρανίο» (1963) και του βλοσυρού Αντωνάκη στην κωμωδία του Γιώργου Τζαβέλλα «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» (1965).

Φέτος, απολαμβάνουμε τον Γιώργο Κωνσταντίνου στο πολυβραβευμένο αριστούργημα του Τζεφ Μπάρον "Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην" στο θέατρο Αργώ, σε σκηνοθεσία του Κώστα Γάκη. Στη σκηνή μαζί του ο Αποστόλης Τότσικας.

Ο Γιώργος Κωνσταντίνου μίλησε στο gossip-tv.gr με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου.

Θυμάστε την πρώτη φορά που βρεθήκατε στη σκηνή του θεάτρου;

Ναι, φυσικά. Ήταν καλοκαίρι του 1955 στο φεστιβάλ θεάτρου Αθηνών. Ο Κάρολος Κουν μου ανέθεσε το ρόλο το Ερμή στον Πλούτο του Αριστοφάνη. Ήμουν μαθητής ακόμα και ωστόσο ένιωθα ψύχραιμος. Τώρα που το σκέπτομαι, ήταν θράσος. Δεν είχα τρακ. Κάτι που ένιωσα όταν έπαιξα τον Έποπα στους Όρνιθες στο Ηρώδειο, τελειωμένος ηθοποιός πια, βλέποντας όλο εκείνο το πλήθος του κόσμου ψηλά στις κερκίδες, νομίζοντας ότι θα πέσει επάνω μου.

Ήμουν μαθητής ακόμα και ωστόσο ένιωθα ψύχραιμος. Τώρα που το σκέπτομαι, ήταν θράσος. Δεν είχα τρακ

Πόσο εύκολο είναι για έναν ηθοποιό μετά το τέλος της παράστασης, να βγει από τον ρόλο του και να επιστρέψει στην πραγματικότητα;

Η καθημερινότητα είναι καταλυτική. Αλλά αυτό είναι και η ομορφιά του θεάτρου. Ο ηθοποιός χάνεται σε ένα μαγευτικό κόσμο αυτό της παράστασης και όταν φεύγει από το θέατρο, σκέπτεται αυτό που δημιούργησε πριν λίγο και αυτό του δίνει ψυχική ανάταση. Δεν είναι το ίδιο να δουλεύεις σ ένα γραφείο και να φεύγεις καθημερινά αποκομίζοντας τις αναμνήσεις σου.

Είναι τελικά εξουσιαστικός ο ρόλος ενός σκηνοθέτη;

Ο σκηνοθέτης, όταν είναι αληθινός σκηνοθέτης, κρατάει την μπαγκέτα του μαέστρου. Δε νομίζω ότι θέλει να εξουσιάσει. Σωστό είναι με την τέχνη του, να ολοκληρώσει τη δημιουργία του ηθοποιού, κάνοντας τα χρώματα της ερμηνείας να φανούν πιο λαμπερά, όπως σε ένα πίνακα ζωγραφικής. Βοηθώντας και διδάσκοντας την τελειότητα. Είναι απαραίτητος, όχι όμως σαν εξουσιαστής, αλλά σαν ένα τέλειος μάγος.

Η τέχνη πάντα φώτιζε τα μυαλά των ανθρώπων. Ακόμα και το πιο σκοτεινό μυαλό, έβρισκε χώρο παρακολουθώντας μια παράσταση να φωτιστεί

Το θέατρο μπορεί να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους;

Το θέατρο δε γεννάει επαναστάτες. Το επιχείρησε κι ο Μπρεχτ. Όμως γεννάει σκεπτόμενα άτομα. Απαντάει στους προβληματισμούς του. Χαρίζει, ίσως, ανεξίτηλες εικόνες, που ποιος ξέρει, μέσα απ αυτές, αποκομίζεις χαρίσματα και αρετές. Το αν σου αφήνει κατάλοιπα καλά, η κακά, εξαρτάται από τον χαρακτήρα σου. Όμως, γενικά η ποίηση, ή ομορφιά μιας δημιουργίας, όπως το θέατρο, πάντα έχει καλό αποτέλεσμα.

Ένας καλός ηθοποιός φαίνεται από το χειροκρότημα ή από… τους followers;

Προς Θεού, ασφαλώς όχι με τους followers. Αυτό είναι μόδα. Ασφαλώς παίζει μεγάλο ρόλο η αποδοχή του κοινού. Το θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημα. Οι αποθεωτικές κραυγές. Τι βάλσαμο και αυτό για τον ηθοποιό! Τα βράδια που βρίσκομαι στη σκηνή, με ένα υπέροχο έργο το νιώθω μέχρι βαθιά μέσα μου.

Όμως πολύ ρόλο παίζει, όταν αντικρίζοντας αυτούς τους θεατές, βγαίνοντας στο τέλος στο Φουαγιέ του θεάτρου και αντικρίζοντας, πόσο εκστασιασμένοι και γοητευμένοι είναι και γιατί όχι, πόσο βαθιά τους έχει συγκινήσει και επηρεάσει αυτό που είδαν, τότε καταλαβαίνω το μεγαλείο αυτής της υπέροχης τέχνης.