Ζουγανέλης: Μιλάει στο gossip-tv για τον φίλο του Σάκη Μπουλά: «Έχω φωτό του & τον βλέπω κάθε μέρα»
Όταν ο Σάκης Μπουλάς έφυγε από τη ζωή στις 21 Φεβρουαρίου του 2014, ο καλλιτεχνικός κόσμος θρήνησε για την απώλειά του όμως για τον Γιάννη Ζουγανέλη ήταν κάτι παραπάνω από απώλεια.
Ήταν ο κολλητός του, ο partner in crime στα περισσότερα καλλιτεχνικό του βήμα, ο εξομολογητής, ο κουμπάρος, ο φίλος, το άλλο καλλιτεχνικό μισό του. Γι' αυτό και κάθε φορά που έρχεται στη μνήμη του Γιάννη Ζουγανέλη ο Σάκης Μπουλάς, όλα αλλάζουν.
Η συγκίνηση του Καλυβάτση για τον Μπουλά: Μη μου κάνεις τέτοια! Να είναι καλά ο Σάκης εκεί που είναι
«Γεμίζει» με εικόνες, χαρές, καλλιτεχνικές επιτυχίες... Αλλά και πολύ πόνο, όταν σκέφτεται τις τελευταίες του στιγμές: «Έχω πονέσει πάρα πάρα πολύ, παρότι όταν έφευγε από τη ζωή στο μεταίχμιο, στεναχωριόμουν τόσο πολύ που έβλεπα να χάνει συνεχώς, μέρα με την ημέρα, ώρα με την ώρα, το σθένος του. Εκεί αισθάνθηκα πάρα πολύ δύσκολα για την ανθρώπινη υπόσταση, όχι του φίλου μου μόνο αλλά όλων των ανθρώπων και ένιωσα και την έννοια της ματαιοδοξίας να περιγράφει τη ζωή των ανθρώπων. Με τον Μπουλά σκέψου ότι ήμουν στην τρίτη λυκείου όταν τον γνώρισα, σε μια οντισιόν που έκανε ο Μάνος Χατζηδάκις. Έκανε μία παράσταση σε μια μουσική σκηνή στην Πλάκα, το Πολύτροπον. Είχε έρθει και ο Σάκης και μάλιστα τελευταίος. Όμως ο Χατζηδάκις μας είπε ότι δεν ταιριάζαμε με το σωματότυπο που ήθελε ο ρόλος. Ο Σάκης τότε έμοιαζε με τον Άρη Βελουχιώτη με τα τόσα γένια που είχε. Τον ρώτησε όμως ο Χατζιδάκις αν έπαιζε κάποιο όργανο και ο Σάκης του είπε 'ναι' και έβγαλε ένα πίκολο, μία φλογέρα που όταν άρχισε να παίζει, δεν φαινόταν μέσα από τη γενιάδα.
Έχω πονέσει πάρα πάρα πολύ, παρότι όταν έφευγε από τη ζωή στο μεταίχμιο, στεναχωριόμουν τόσο πολύ που έβλεπα να χάνει συνεχώς, μέρα με την ημέρα, ώρα με την ώρα, το σθένος του
Τότε λοιπόν γνωριστήκατε; Μέσα από μία καλλιτεχνική απόρριψη;
Ναι, ο Σάκης είχε μία παρουσία φοβερή. Βγήκαμε έξω και οι δύο και συστηθήκαμε. Εκείνος με ήξερε γιατί είχα ήδη κάνει τον πρώτο μου δίσκο και τον είχε ακούσει, με παρακολουθούσε. Δεκαπέντε χρονών έκανα τον πρώτο μου δίσκο. Και από τότε μέχρι να φύγει από τη ζωή, συνυπήρχαμε σε μουσικές σκηνές, στο θέατρο, στην τηλεόραση και στο σινεμά. Στο σινεμά κάναμε μια μεγάλη επιτυχία, έπαιξε σε όλο τον κόσμο, την ταινία «Ας περιμένουν οι γυναίκες» σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσιώλη. Παίξαμε και σε άλλα έργα του Νίκου Ζερβού. Στο «Αχ Μαρία» από τα δέκα χρόνια που ήμουν συνολικά, τα δύο πρώτα και άλλα δύο αργότερα ήταν και ο Σάκης.
Τι άλλο σας συνέδεε με τον Σάκη Μπουλά;
Όλα αυτά τα χρόνια συνυπήρξαμε και στη ζωή, τον είχα παντρέψει στον πρώτο του γάμο, είμαστε και κουμπάροι δηλαδή. Κάναμε συναυλίες, παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα, δημιουργήσαμε ένα ντουέτο που ο κόσμος το επιθυμούσε πολύ...
Ο Σάκης ήταν πολύ δημιουργικός. Εργαζόμασταν ακούραστα γιατί ο ένας ενέπνεε τον άλλον και πολλές φορές μας βγαίνανε και πράγματα στη σκηνή... Ο Σάκης παρότι λείπει η παρουσία του, τον έχω καθημερινά στο μυαλό μου. Έχω μια φωτογραφία που τον βλέπω κάθε μέρα απέναντί μου.
