Μαίρη Βιδάλη στο gossip-tv: Ο γιος μου έχει πάει ένα ταξίδι μεγάλο κι από εκεί που είναι με προσέχει
«Η ζωή εξοντώνει και συντρίβει την ψυχή, και η τέχνη σου θυμίζει ότι έχεις», έχει πολύ εύστοχα φιλοσοφήσει η Stella Adler.
Και η Μαίρη Βιδάλη που πρόσφατα βίωσε τη μεγαλύτερη δοκιμασία που μπορεί να βιώσει μια μητέρα καθώς έχασε τον γιο της, Κάρολο μετά από μάχη με τον καρκίνο, αναγνωρίζει στην Τέχνη της όλα εκείνα που ελαφραίνουν την ψυχή της ακόμη κι όταν το βάρος της συνθήκης είναι τρομακτικά μεγάλο και η απώλεια δυσαναπλήρωτη.
«Είναι από εδώ και στο εξής δύσκολη ζωή μου. Αλλά παίρνω δύναμη από τους ανθρώπους γύρω μου, παίρνω δύναμη και από την ψυχή τους», θα πει στο gossip-tv.
.jpg?t=BpFx9JLybNRo-fMzKkY7uw)
Μια από τις πιο δυναμικές παρουσίες στο χώρο του θεάτρου η Μαίρη Βιδάλη έχει διανύσει «χιλιόμετρα» στις θεατρικές σκηνές καθώς έχει πρωταγωνιστήσει στις μεγαλύτερες της πρωτεύουσας και όχι μόνο.
Η Τέχνη για τη Μαίρη Βιδάλη είναι ένα ταξίδι προς το «φως» και αναμφίβολα έχει κατορθώσει να ισορροπήσει τη ζωή της ανάμεσα στους ρόλους που ξεδιπλώνει αριστοτεχνικά και στη λύτρωση που της προσφέρεται μέσα από τους αυτούς. Παρά την απώλεια η Μαίρη Βιδάλη «σήκωσε» το βάρος στους ώμους της και ξεκίνησε το νέο της θεατρικό «ταξίδι» στο Διάχρονο θέατρο με δυο παραστάσεις.
«Και ο γιος μου έχει πάει ένα ταξίδι μεγάλο και από εκεί που είναι με προσέχει και είμαι σίγουρη για αυτό», θα πει.
Η αξιόλογη ηθοποιός σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο Θέατρο Διάχρονο σ’ ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά έργα του Πιραντέλο, το έργο μυστηρίου "Έτσι όπως με θες", σε μετάφραση και διασκευή του Γιώργου Δανεσή ενώ θα τη βλέπουμε και στο κορυφαίο μονόπρακτο "Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα" ως μια γυναικεία φιγούρα στο πλευρό του Μπάμπη Χατζηδάκη -που υπογράφει τη σκηνοθεσία και ερμηνεύει τον ομώνυμο ρόλο- και του Κώστα Ζέκου.
«Πρόκειται για δυο έργα του Πιραντέλλο που παρουσιάζουμε σε μια παράσταση, το ένα μετά το άλλο, είναι το "Έτσι όπως με θες" και το αριστουργηματικό του μονόπρακτο, "Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα". Το πρώτο έργο το σκηνοθετώ εγώ και το δεύτερο ο συμπρωταγωνιστής μου Μπάμπης Χατζηδάκης, ο οποίος είναι και θεατρολόγος. Είναι σε μια ενιαία παράσταση με ένα εισιτήριο όμως. Μας βοηθάει το γεγονός ότι το ένα είναι μονόπρακτο και έτσι δεν περνάμε τις δύο ώρες. Δεν κουράζουμε τον θεατή. Η μετάφραση είναι του Γιώργου Δανεσή, η μουσική είναι του Θάνου Γεωργουλά τα σκηνικά της Ιώαννας Κατσιαβού, τα κοστούμια της Γκαλίνα Σουλτανόβιτσι, φωτισμοί πάλι του Γιώργου Δανεσή και βοηθός σκηνοθέτη είναι η Αιμιλία Σπαχάι. Εκτός από εμένα και τον Μπάμπη Χατζηδάκη, τον Βύρων Κολάσης και την Ελένη Ροδά μαζί μας είναι Σωτήρης Αντωνίου, Κώστας Ζέκος, Φιλίτσα Καλογεράκου, Τάσος Μπλάτζιος, Αιμιλία Σπαχάι και Έφη Χαντζούλη.
Σε μια σκηνή που συγκεντρώνει όλο σας το «είναι». Έχετε παίξει στις μεγαλύτερες αθηναϊκές θεατρικές σκηνές. Ανεβάζετε αυτά τα δύο έργα σε μια σκηνή που νομίζω είναι η μεγάλη σας αγάπη. Είναι το Διάχρονο θέατρο, είναι το θέατρό σας.
«Ναι, είναι ένα θέατρο που απέκτησα πριν 15 χρόνια. Έχουν ανέβει πάνω από 35 παραστάσεις σε αυτό αλλά εγώ έχω παίξει στις 15. Και εκτός από το Διάχρονο, κάθε καλοκαίρι παίζουμε και στα μεγάλα φεστιβάλ. Οπότε το χειμώνα μπορεί να μας βλέπουν 70 άτομα, φυσικά και έχουμε πληρότητα. Αλλά το καλοκαίρι μπορεί να μας βλέπουν και 1000 σε κάθε παράσταση. Γιατί συνήθως παίζουμε ένα κλασικό το καλοκαίρι ή τραγωδία ή σεξπηρικό έργο τις περισσότερες φορές»
Τι είναι αυτό που κάνει τα έργα του Πιραντέλλο τόσο διαχρονικά;
«Δεν είναι μόνο ο Πιραντέλλο. Είναι η πεποίθηση του Διάχρονου να ανεβάζουμε κάθε χρόνο ένα κλασικό έργο. Άρα διαχρονικό. Αλλά ο Πιραντέλλο από μόνος του είναι μία σχολή. Έχει μία ιδιομορφία στο γράψιμό του, που αγγίζει όμως πάρα πολύ πάντα τον Έλληνα θεατή. Όποτε έχει ανέβει Πιραντέλλο, έχει γίνει και ταμιακή επιτυχία. Δηλαδή είναι προσιτός στο κοινό»
Είστε από τις ηθοποιούς που κρατάτε μια αξιοπρέπεια και ένα επίπεδο. Δεν το συναντούμε πάντα αυτό.
«Ξέρετε κάτι; Το επάγγελμα μας είναι πια του καθενός από τη στιγμή που καταργήθηκε η άδεια και από τη στιγμή που έχουν ευτελίσει την παιδεία μας. Δηλαδή, είναι τρελό να θεωρείται η δραματική σχολή απολυτήριο γυμνασίου. Είναι σαν να λέει κάποιος, ‘δεν χρειάζεται να πάτε πουθενά, δεν χρειάζεται να σπουδάσετε, ούτως ή άλλως στην ίδια μοίρα θα είστε’. Είναι περίεργο αυτό πώς έγινε και δεν ξέρω πότε θα διορθωθεί, θα διορθωθεί σίγουρα»
Πιστεύω όμως πως το κοινό, τουλάχιστον το κοινό που είναι εν μέρει έξω από αυτό το κομμάτι, εκπαιδεύεται στο καλό υλικό, μπορεί πια να αναγνωρίσει.
«Πάντα αναγνώριζε κατ΄ εμέ. Αλλά βέβαια άλλο είναι να σε αναγνωρίσει το κοινό και σιγά σιγά να δικαιωθείς ή τέλος πάντων να είσαι σε καλύτερη μοίρα γενικά και στη θέση σου στο χώρο αλλά και στη ζωή σου, από το να σε προωθούν πραγματικά. Δηλαδή να σε προωθούν και χωρίς να αξίζεις. Ίσως γιατί το όνομά σου είναι το όνομα και του μπαμπά σου. Είτε γιατί είναι ο άντρας σου ο σκηνοθέτης και με την αταλαντωσύνη σου πολλές φορές τον καταστρέφεις. Και γενικά κάτι τέτοια συμβάντα. Αλλά αυτά υπάρχουν σε κάθε επάγγελμα. Ο δικηγόρος δηλαδή δίνει στην κόρη του το δικηγορικό γραφείο. Αυτό δεν πάει να πει ότι και η κόρη του θα φτάσει στο επίπεδό του. Βέβαια, μακάρι. Κάθε πατέρας και κάθε μάνα εύχεται να το ξεπεράσει το παιδί της και υπάρχουν παιδιά που έχουν ξεπεράσει το όνομα του πατέρα τους και της μάνας τους. Αλλά αυτά είναι εξαιρέσεις. Και συνήθως αυτά τα παιδιά δεν χρειάζονται καν την υποστήριξη των γονιών, από μόνοι τους λάμπουν»
Είναι από εδώ και στο εξής δύσκολη ζωή μου
Είστε από τις πιο δυναμικές γυναικείες παρουσίες στο χώρο
«Πιστεύω ότι σε κάθε γενιά η θέση της γυναίκας θα είναι ακόμη καλύτερη. Αλλά ελπίζω να μην πέσουμε στην παγίδα να χάσουμε τη διαφορετικότητά μας από το αρσενικό φύλο. Την τρυφερότητα ας πούμε -και οι άντρες είναι τρυφεροί, δεν λέω- αλλά υπάρχει διαφορά. Άλλο ισότητα και άλλο ομοιότητα.
Ναι, γιατί είναι πολύ λεπτή η ισορροπία πια
«Και πολύ εις βάρος μας, γιατί οι άντρες αρχίζουν και μας φοβούνται. Τα τελευταία 50 χρόνια, έχουμε αποκτήσει κάποια δύναμη στο κοινωνικό περίγυρο και μια ανεξαρτησία οικονομική τα τελευταία 20-30 χρόνια. Αυτό λοιπόν φοβίζει τους άντρες, γιατί λένε, «δεν μας έχουν ανάγκη» ενώ δεν είναι έτσι. Πάντοτε έχει ο ένας τον άλλον ανάγκη. Πρέπει ο ένας να στηριχτεί στον άλλον. Τι θα πει «είσαι δυνατή και δεν χρειάζεσαι στήριγμα;». Η βοήθεια ή το στήριγμα είναι πάνω απ' όλα ψυχικό»
Η συνεργασία με τον Μπάμπη Χατζηδάκη πώς είναι;
«Έχουμε μια λαμπρή συνεργασία. Επειδή έχω την ευθύνη αυτού του χώρου εννοώ στο Διάχρονο θέατρο, επιλέγω τους ανθρώπους πρώτα ως ανθρώπους και μετά ως καλλιτέχνες. Αυτό μου το έμαθε ο δάσκαλός μου, όχι μόνο σε εμένα σε όλους τους μαθητές του, ο Πέλος Κατσέλης. Έλεγε πρώτα να είστε άνθρωποι και μετά ηθοποιοί. Γιατί αν δεν είστε άνθρωποι δεν θα μπορέσετε ποτέ να πετύχετε στη δουλειά σας. Και οι εξαιρέσεις που έχουν πετύχει, ενώ είναι πολύ ψυχροί σαν άνθρωποι, είναι ελάχιστοι. Και κάτι ακόμα… τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αλλά όχι τόσα τα Μέσα, όσο το διαδίκτυο το Facebook, το Instagram, δημιουργεί ψεύτικο κόσμο. Δηλαδή γελάω και θα σου πω και κάτι που μου συνέβη. Στο φουαγιέ του θεάτρου βγάζουμε φωτογραφίες και εκεί ο φωτισμός δεν είναι καλός και λέω σε ένα κορίτσι που δουλεύαμε μαζί «για βγάλε μου και εμένα να βάλω ένα φίλτρο να είναι καλύτερος ο φωτισμός και τα λοιπά. Και μου δείχνει 4-5 επιλογές και της λέω «Δεν σου είπα να βάλεις άλλη. Αυτή δεν είμαι εγώ. Δεν υπάρχει λόγος να το βάλουμε αυτό». Αλλά είναι και το άλλο. Βλέπεις ανθρώπους που δεν σου έχουν σταθεί καθόλου ενώ εσύ τους έχεις σταθεί κι εκείνοι δεν έχουν ανταποκριθεί ή αδιαφορούν για τον πόνο σου ή για τη χαρά σου και σου κάνουν like. Γιατί; Γιατί κοροϊδεύεις; Τι σημαίνει να μου κάνεις like όταν δεν ενδιαφέρεσαι για το πρόβλημά μου ενώ στο έχω θέσει. Αυτό είδε και ο Πιραντέλλο και η επιλογή του έργου αυτή τη στιγμή στον κόσμο το ψεύτικο που υπάρχει στο διαδίκτυο. Ο Πιραντέλλο έλεγε έχουμε χιλιάδες πρόσωπα. Το πρόσωπό μας είναι μάσκα. Γιατί άλλως φαίνεται στον έναν και αλλιώς στον άλλο. Αλλά το αληθινό μας πρόσωπο είναι πίσω από τη μάσκα. Και πολύ λίγοι άνθρωποι τολμούν να βγάλουν μπροστά τους τη μάσκα και να δείξουν και τις ατέλειές τους αλλά και την ομορφιά τους. Γιατί τείνει να είναι ελάττωμα να είσαι ωραίος και δεν μιλάω τώρα για γυναίκες ή για άντρες. Το ωραίο είναι τύπου «έλα τώρα». Ενώ αν είσαι κάπως δύσμορφος, υπάρχει αυτό το «γιατί δεν το θέλετε αυτό, γιατί δεν σας αρέσει;» Πρέπει να το περάσουμε. Τι να περάσουμε; Υπάρχει η λέξη όμορφο και η λέξη άσχημο. Δεν μπορεί να υπάρξει και μια τρίτη λέξη που να λέει το άσχημο είναι όμορφο και το όμορφο είναι άσχημο.
Ναι, γιατί πάντα θέλουμε να δημιουργούμε την αντίδραση
«Ναι ακριβώς. Δηλαδή καταλαβαίνω γιατί πρέπει να υποτιμούμε την αισθητική μας»
Και είστε και από τις πολύ όμορφες γυναίκες
«Όμορφη είναι η κόρη μου τώρα (γελάει). Χαίρομαι πάρα πολύ γιατί αγαπώ τα νιάτα και πιστεύω ότι είναι η συνέχεια της ζωής. Να είναι γερά τα παιδιά όλου του κόσμου»
Γιατί κοροϊδεύεις; Τι σημαίνει να μου κάνεις like όταν δεν ενδιαφέρεσαι για το πρόβλημά μου ενώ στο έχω θέσει
Είναι δύσκολες αυτές οι μέρες για εσάς. Ξέρω όμως ότι ο γιος σας δίνει δύναμη από εκεί που είναι
«Δεν είναι αυτές οι μέρες δύσκολες. Είναι από εδώ και στο εξής δύσκολη ζωή μου. Αλλά ναι, παίρνω δύναμη από τους ανθρώπους γύρω μου και παίρνω δύναμη και από την ψυχή του»
.jpg?t=XmcCVzhLcb9TCzaYtTD0_A)
Η πληγή της απώλειας επουλώνεται;
«Δεν πρόκειται ποτέ να κλείσει αυτό. Όχι. Έχω χάσει πριν 36 χρόνια τον πατέρα μου. Όταν πέθανε, έχασα στο μυαλό μου... γιατί έφυγε μέσα σε δύο μέρες. Αλλά το παιδί είναι πολύ πιο δυνατό, γιατί είναι λάθος σειρά. Δε βάζεις ποτέ στο μυαλό σου ότι μπορεί το παιδί σου να φύγει πιο πριν από σένα. Ούτε το βάζεις στο μυαλό σου, ούτε το θες. Είναι το μεγαλύτερο πλήγμα που μπορεί να συμβεί και εύχομαι να μην συμβεί ποτέ σε καμία μητέρα και σε κανένα πατέρα βέβαια, αλλά για τη γυναίκα είναι άλλο. Είναι σαν να κόβεται ένα κομμάτι από το σώμα της»
Έτσι είναι... Τα παιδιά αρρωσταίνουν και νομίζουμε ότι η ζωή μας χάνεται.
«Μα τώρα τι λέτε; Θα πάνε ένα ταξίδι και αν δεν σε πάρουν τηλέφωνο τρελαίνεσαι. Κι εμένα έχει πάει ένα ταξίδι μεγάλο ο γιος μου και από εκεί που είναι με προσέχει και είμαι σίγουρη για αυτό»
Η πορεία σας είναι τεράστια και η εμπειρία σας το ίδιο. Στον κόσμο του σήμερα με τη βία και τη μισαλλοδοξία να ακολουθούν μια ανοδική πορεία, το θέατρο έχει τη δύναμη να ενεργοποιήσει και να κινητοποιήσει τον άνθρωπο να αντισταθεί και να αντιστρέψει ίσως και όλο αυτό;
«Όχι. Όχι, γιατί δεν έχει την εμβέλεια να το κάνει. Η τηλεόραση είναι σε κάθε σπίτι από άκρη σε άκρη στον κόσμο. Το θέατρο είναι για τους θεατές που θα πάνε και αυτοί αναλογικά είναι πολύ λίγοι»
Η απώλεια για μια μητέρα είναι σαν να κόβεται ένα κομμάτι από το σώμα της
Είναι και θέμα παιδείας;
«Όχι, δεν είναι θέμα παιδείας. Είναι θέμα ότι δεν έχει την ευχέρεια να μπει σε κάθε σπίτι και σε κάθε άνθρωπο. Αυτοί όμως που βλέπουν θέατρο και αυτοί που έρχονται σε κάθε αίθουσα, σίγουρα παίρνουν στοιχεία που θα τους βοηθήσουν ενάντια στη βία, ενάντια στη μισαλλοδοξία, ενάντια σε πολλά, γιατί είναι ομαδική τέχνη. Και κάθε τέχνη ανήκει στον άνθρωπο. Γι' αυτό να φοβάστε τους πολιτικούς που δεν σέβονται και δεν κάνουν πολιτισμό»
Τηλεόραση θα θέλατε να κάνετε;
«Ναι, θα ήθελα πολύ να κάνω γιατί το θέατρο είναι ψυχοθεραπεία για μένα αλλά καταλαβαίνετε πόσο θα βοηθούσε να είμαι απασχολημένη και τα πρωινά. Να ξεφεύγω από άλλες σκέψεις. Επιπλέον η τηλεόραση σήμερα έχει αλλάξει. Υπάρχουν σπουδαίοι ηθοποιοί και αντίστοιχοι σκηνοθέτες με σεβασμό στην υποκριτική. Δεν μου λείπει γιατί με καλύπτει το θέατρο αλλά θα με βοηθούσε αυτή η ημερήσια απασχόληση»
Εύχομαι η δύναμή μας να γίνει δύναμη για όλους μας
«Όλοι έχουμε δύναμη. Η ζωή μας κάνει κι έχουμε και η ζωή συνεχίζεται. Εγώ πιστεύω ότι οι δική μου τουλάχιστον συνεχίζεται με βοήθεια… από ψηλά. Όποιος έχει πίστη το νιώθει αυτό»
Λύγισε η Μαίρη Βιδάλη: «Ο γιος μου ήταν καταδικασμένος, τον έχω κλάψει δυο φορές»
Ραγίζει καρδιές η Μαίρη Βιδάλη: «Ο γιος μου αγαπούσε αυτό που έκανα & μου δίνει τη δική του δύναμη»
Μαίρη Βιδάλη: Παρά το βαρύ πένθος μετά τον θάνατο του γιου της, επιστρέφει στο θεατρικό σανίδι!
