Νίκος Πορτοκάλογλου στο gossip-tv: Έκλαψα όταν η κόρη μου έγραψε «ο πατέρας μου είναι ένας πλάτανος»
Γιορτή του Πατέρα: Σε μια εποχή όπου οι ρόλοι αλλάζουν, οι σχέσεις δοκιμάζονται και η καθημερινότητα μάς παρασύρει συχνά σε ρηχά νερά, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ξέρουν να βουτούν βαθιά. Για μένα ο Νίκος Πορτοκάλογλου είναι ένας από αυτούς.
Με λόγια που τραγουδιούνται και σιωπές που αγγίζουν, μιλάει πάντα λιτά αλλά ουσιαστικά – όπως ακριβώς και η σχέση πατέρα και παιδιού όταν βασίζεται στην αγάπη, τον σεβασμό και τη σιωπηλή δύναμη.
Υπάρχουν καλλιτέχνες που δεν είναι απλώς το soundtrack της ζωής μας — είναι οι συνοδοιπόροι μας, εκείνοι που, χωρίς να το ξέρουν, μας κρατούν το χέρι σε δύσκολες στιγμές, μας δίνουν λέξεις όταν δεν βρίσκουμε τις δικές μας.
Με αφορμή τη Γιορτή του Πατέρα, ο Νίκος Πορτοκάλογλου μίλησε στο gossip-tv για την πατρότητα, τη σχέση με τον δικό του πατέρα «ανασύροντας» συγκινητικές μνήμες αλλά και τις μικρές στιγμές που καθορίζουν το “είναι” μας μέσα σε αυτή τη σχέση.
Ο Νίκος Πορτοκάλογλου άνοιξε την καρδιά του με ειλικρίνεια και σοφία, και νομίζω πως ό,τι κι αν σημαίνει για τον καθένα μας η λέξη "πατέρας", σε αυτή τη συνέντευξη θα βρει κάτι αληθινό να κρατήσει.
Υπάρχουν στιγμές από την παιδική ηλικία σας με τον δικό σας πατέρα που έχουν χαραχτεί βαθιά μέσα σας; Τι θα του λέγατε σήμερα, αν τον είχατε απέναντί σας;
Μετά τα πρώτα χρόνια που ζούσαμε στον Βόλο και τον είχα πολύ κοντά μου, μετακομίσαμε στην Αθήνα, οι υποχρεώσεις του αυξήθηκαν, δούλευε πολύ σκληρά και άρχισα να τον χάνω. Ήταν όλο και πιο απών, το παιχνίδια και η χαρές σιγά σιγά ξεθώριασαν και η μόνη μας επαφή ήταν τα κηρύγματα του περί καθήκοντος και υποχρεώσεων. Όπως καταλαβαίνετε, στα εφηβικά μου χρόνια ο θυμός ξεχείλιζε. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια, να αποκτήσω δικά μου παιδιά και να τον χάσω οριστικά για να συνειδητοποιήσω κάποια στιγμή, πως όσα έχασα εγώ σαν γιος με την απουσία του, άλλα τόσα έχασε κι αυτός σαν πατέρας. Κι έτσι να τον συμπονέσω και τον συγχωρέσω.
Μπαμπάς και γιος
Οι στιγμές που κρατάω σαν φυλαχτό είναι κάποιες διακοπές που ήταν κι αυτός ξένοιαστος και ξεκούραστος και είχε όρεξη για παιχνίδι και πλάκες. Κάτι ψαρέματα με βάρκα στην Μιτζέλα και πολλές βόλτες και βουτιές με μεγάλη παρέα στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης.
Αν τον είχα τώρα εδώ θα του έλεγα πόσο τον αγαπάω και πόσο μου λείπει και πόσο ευγνώμων είμαι για όλα αυτά που έκανε για μας. Και βέβαια θα τον ρωτούσα ένα σωρό πράγματα για τη ζωή του που απορώ γιατί δεν τον ρώτησα ποτέ.
Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα που έχετε μεταδώσει στα παιδιά σας;
Ειλικρινά δεν ξέρω. Γιατί ποτέ δεν έδινα συμβουλές στα παιδιά μου. Ίσως γιατί είχα υποφέρει από τα κηρύγματα του πατέρα μου ή ίσως γιατί ενστικτωδώς πίστευα πως ό,τι έχω να μάθω στα παιδιά μου, δε θα το μάθουν από τα λόγια μου αλλά από τις πράξεις μου.
Αν είχα τώρα εδώ τον πατέρα μου θα του έλεγα πόσο τον αγαπάω και πόσο μου λείπει
Ποια είναι η πιο τρυφερή ή αυθόρμητη κουβέντα που σας έχουν πει τα παιδιά σας και την κρατάτε σαν φυλαχτό;
Θυμάμαι ένα συγκλονιστικό μικρό κείμενο που μου έκανε δώρο στα γενέθλια μου η κόρη μου πριν από χρόνια. Ξεκινούσε λέγοντας «ο πατέρας μου είναι ένας πλάτανος» και με πήραν τα κλάματα. Θυμάμαι επίσης, μετά από μια πρόσφατη συναυλία μου στο Μέγαρο Μουσικής, τον γιο μου να μου λέει «είμαι περήφανος για σένα γιατί ποτέ δε σταματάς να ψάχνεσαι και ρισκάρεις». Τι άλλο να θέλει κανείς;
Το γράμμα της κόρης μου ξεκινούσε λέγοντας «ο πατέρας μου είναι ένας πλάτανος» και με πήραν τα κλάματα
Ο γιος σας, Λευτέρης ακολούθησε τα χνάρια σας. Πώς νιώθετε που βλέπετε στα μάτια του τον νεότερο εαυτό σας;
Νοιώθω χαρά και περηφάνια γιατί βλέπω το πάθος και την αφοσίωση του στην μουσική και επίσης γιατί κάνει κάτι εντελώς διαφορετικό από μένα. Δουλεύει με πείσμα για να ανοίξει τον δικό του δρόμο συνδυάζοντας τις μουσικές που αγαπάει όπως το ροκ και το μέταλ με το χιπ χοπ και τα διάφορα είδη ελληνικού τραγουδιού.
Ο Νίκος Πορτοκάλογλου με τον γιο του, Λευτέρη
Ξέρετε, παλιότερα ευχόμουν να μην προσβληθεί κάποιο από τα παιδιά μου από το μικρόβιο της μουσικής, μόνο και μόνο για μην υποστεί την αδικία της σύγκρισης με τον πατέρα. Και εννοώ να μην το υποστεί από διάφορους καλοθελητές και από δημοσιογράφους που αντί να τον ρωτάνε για την δουλειά του, τον ρωτάνε για την σχέση με τον πατέρα του. Πιστεύω όμως πως επειδή έχει κάτι πολύ δικό του και πολύ αληθινό να πει, θα τα ξεπεράσει όλα αυτά.
Ο γιος μου δουλεύει με πείσμα για να ανοίξει τον δικό του δρόμο συνδυάζοντας τις μουσικές που αγαπάει
Γίνατε παππούς. Ισχύει αυτό που λένε «του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου»;
Ε ναι, κάπως έτσι είναι. Εξ άλλου όλα αυτά τα κλισέ δεν έγιναν τυχαία κλισέ. Συνήθως λένε την αλήθεια.
Αν μπορούσατε να γράψετε ένα τραγούδι-αφιέρωμα στη Γιορτή του Πατέρα, τι τίτλο θα του δίνατε;
Η καλύτερη δουλειά που έχω κάνει!
Μεγάλωσα ακούγοντας τη φωνή του σε κασέτες στο αμάξι του πατέρα μου, κι όσο περνούν τα χρόνια, ανακαλύπτω ξανά και ξανά πόσο ωραία ακούγονται τα τραγούδια του... απλά, αληθινά, γεμάτα νόημα σε κάθε φάση της ζωής μας, της πολύπλοκης ζωής μας!