40 χρόνια από το θάνατο του Κωνσταντάρα - Ο εγγονός του, Λάμπρος μιλάει στο gossip-tv και συγκινεί

Ήταν πάντα εκεί, σαν μια σιωπηλή παρουσία που τον ακολουθούσε. Στις παιδικές μνήμες, στις οικογενειακές αφηγήσεις, στις ασπρόμαυρες ταινίες που έπαιζαν Κυριακή μεσημέρι στην τηλεόραση, στα χαμόγελα των ανθρώπων όταν άκουγαν το επώνυμό του.

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο παππούς του, ήταν μια φιγούρα σχεδόν μυθική. Πρόλαβε να τον ζήσει μέχρι τα 6 του χρόνια.

Κι όμως, μεγαλώνοντας, τον ένιωθε πάντα δίπλα του.
Ο παππούς του δεν ήταν απλώς ένας μεγάλος ηθοποιός. Ήταν ένας άνθρωπος με αληθινή ψυχή, έντονη προσωπικότητα και βλέμμα που συνδύαζε αυστηρότητα και ευαισθησία.

Κι αν κάτι τον συγκινεί βαθιά, είναι πως τόσα χρόνια μετά, ο κόσμος συνεχίζει να τον αγαπά. Να γελά με τις ταινίες του, να τον μνημονεύει, να τον νιώθει δικό του. Μέσα από αυτή τη διαρκή αγάπη, ο Λάμπρος νιώθει πως ο παππούς του παραμένει ένας δικός του «οικογενειακός θησαυρός» που συνεχίζει να λάμπει στο χρόνο.

Με αφορμή τη συμπλήρωση των 40 χρόνων από το «φευγιό» του ο Λάμπρος μιλά με συγκίνηση για τον παππού του σε πρώτο ενικό!

«Κάθε χρόνο αυτήν την ημέρα, κάνω το ίδιο πράγμα. Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι πέρασαν τόσα πολλά χρόνια από τότε που έφυγε. Τι και αν σε λίγα χρόνια θα είμαστε...συνομήλικοι στις περισσότερες ταινίες!

Ευτυχώς οι λίγες αναμνήσεις που έχω, είναι πολύ έντονες, σαν σινεμά. Η βόλτα στη Βάρκιζα, στο αγαπημένο του "Esplanade" που υπάρχει ακόμα. Τα ατελείωτα παιχνίδια από τις βιτρίνες του ιστορικού ζαχαροπλαστείου. Η θολή εικόνα με κάποιο φίλο του να μιλάνε σε ένα παγκάκι, που μετά από πολλά χρόνια έμαθα ότι αυτός ο...φίλος ήταν ο Οδυσσέας Ελύτης.

Θυμάμαι πράγματα χωρίς να τα θυμάμαι ως εικόνες, αλλά ως συναισθήματα. Όπως και το συναίσθημα της οργής απέναντι στους γονείς μου, όταν διαπίστωσα ότι δεν με πήραν στην κηδεία του.

Τους συγχώρεσα, αρκετά χρόνια μετά και φέτος συνυπογράφουμε οικογενειακώς τη βιογραφία του "Λάμπρος Κωνσταντάρας, Έζησε όπως ήθελε".
Μια διαδικασία αναζήτησης και συγγραφής που γέννησε νέες αναμνήσεις!»