2 χρόνια χωρίς τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη - Ο γάμος με τον Βαρδή, η αγάπη για τα παιδιά & η «Ελπίδα»
Σε έναν κόσμο που συχνά μοιάζει σκληρός και άδικος, η Μαριάννα Βαρδινογιάννη υπήρξε μια γυναίκα που αφιέρωσε τη ζωή της στο να κρατά αναμμένη τη φλόγα της ελπίδας.
Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη δεν επέλεξε τον εύκολο δρόμο της προσωπικής λάμψης, αν και η ζωή της θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί παραμυθένια. Αντιθέτως, αφοσιώθηκε με ψυχή και συνέπεια στην αποστολή της: να προσφέρει χαρά και αξιοπρέπεια στα παιδιά που το είχαν περισσότερο ανάγκη.
Βαρδής και Μαριάννα Βαρδινογιάννη: Ο γάμος, οι οικογενειακές στιγμές και η τρυφερή εξομολόγηση
Η είδηση του θανάτου της, στις 24 Ιουλίου 2023, προκάλεσε βαθιά συγκίνηση σε όλη τη χώρα. Η Ελλάδα αποχαιρέτησε τότε όχι μόνο μια επιφανή προσωπικότητα, αλλά έναν άνθρωπο που ενσάρκωσε την έννοια της ανιδιοτελούς προσφοράς.
Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη γεννήθηκε στην Αθήνα, κόρη του Γιώργου και της Ευαγγελίας Μπουρνάκη, και μεγάλωσε στην Ερμιόνη, έναν τόπο ήρεμο αλλά γεμάτο αξίες, τις οποίες φρόντισε να μεταφέρει και στη δική της οικογένεια. Από πολύ μικρή ηλικία διδάχθηκε τη σημασία της μόρφωσης και της προσπάθειας. Στην εφηβεία της εγκατέλειψε την πατρίδα της για να συνεχίσει τις σπουδές της στην Αθήνα και αργότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Ντένβερ στο Κολοράντο.
Ο έρωτας, ο γάμος & τα 5 παιδιά με τον Βαρδή Βαρδινογιάννη
Ο Βαρδής και η Μαριάννα Βαρδινογιάννη οικοδόμησαν, μέσα από πολλές δεκαετίες κοινής πορείας, μια γνήσια και σταθερή οικογένεια, θεμελιωμένη στην αλληλοστήριξη, την αφοσίωση και την ειλικρινή αγάπη. Η σχέση τους ξεκίνησε από τα νεανικά τους χρόνια και εξελίχθηκε σε έναν ισχυρό δεσμό που άντεξε στις προκλήσεις του χρόνου και των συγκυριών.
Μαριάννα Βαρδινογιάννη: Σε στενό οικογενειακό κύκλο τελέστηκε η κηδεία της
Απέκτησαν μαζί πέντε παιδιά – τον Γιάννη, τη Χριστιάννα, τον Γιώργο, τον Νίκο και τη Βαρδιάννα – και αφιέρωσαν τη ζωή τους στην ανατροφή και τη στήριξή τους. Η κοινή τους διαδρομή δεν υπήρξε πάντοτε εύκολη, όμως μέσα από τις δυσκολίες η μεταξύ τους αγάπη ενισχύθηκε και έγινε αυτό που λένε όλα τα ζευγάρια, το... till death do us apart.
Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη, σε συνέντευξή της, είχε αναφερθεί στον σύζυγό της με συγκίνηση και σεβασμό: «Γνώρισα τον Βαρδή σε πολύ νεαρή ηλικία, όταν ακόμη ήμουν μαθήτρια και εκείνος υπηρετούσε ως αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Η σύνδεσή μας ήταν άμεση και βαθιά. Ξεκινήσαμε τη ζωή μας με λιτά μέσα, όμως με κοινό όραμα και πίστη στη δύναμη της οικογένειας.»
Η πορεία τους περιλάμβανε και κρίσιμες στιγμές – όπως η εξορία του Βαρδή Βαρδινογιάννη στην Αμοργό κατά τη διάρκεια της δικτατορίας – αλλά και άπειρες όμορφες αναμνήσεις που σημάδεψαν τη ζωή τους. Αυτές οι εμπειρίες λειτούργησαν ως πυλώνες της μεταξύ τους σύνδεσης και καλλιέργησαν έναν δεσμό άρρηκτο, θεμελιωμένο στην κοινή προσπάθεια και στο αμοιβαίο δόσιμο.
«Η μητρότητα», είχε πει χαρακτηριστικά η Μαριάννα Βαρδινογιάννη, «υπήρξε και παραμένει ο πιο καθοριστικός ρόλος της ζωής μου. Ήθελα πάντα να είμαι παρούσα για τα παιδιά μου. Η μητέρα μου μού είχε δώσει μια πολύτιμη συμβουλή: “Δώσε στα παιδιά σου φτερά για να πετάξουν και ρίζες για να επιστρέφουν.” Αυτή η φράση καθόρισε τη στάση μου απέναντι στην ανατροφή των παιδιών.»
Από την προσωπική της εμπειρία ως μητέρα άντλησε και την έμπνευση για το ανθρωπιστικό της έργο, ειδικά στον τομέα της παιδικής υγείας. «Ήμουν σε θέση να κατανοήσω τον πόνο μιας μητέρας που κινδυνεύει να χάσει το παιδί της από καρκίνο. Μέσα από αυτή τη βαθιά κατανόηση γεννήθηκε η ανάγκη για δράση, η οποία υλοποιήθηκε μέσω της ίδρυσης του Συλλόγου “ΕΛΠΙΔΑ”», είχε επισημάνει.
Η μητέρα μου μού είχε δώσει μια πολύτιμη συμβουλή: “Δώσε στα παιδιά σου φτερά για να πετάξουν και ρίζες για να επιστρέφουν.” Αυτή η φράση καθόρισε τη στάση μου απέναντι στην ανατροφή των παιδιών
Η αφοσίωση στα παιδιά & η αναγνώριση
Από τα πρώτα της βήματα συμμετείχε ενεργά σε φιλανθρωπικούς συλλόγους, με έμφαση στα δικαιώματα των παιδιών, την πρόσβασή τους στην εκπαίδευση, τη σωστή υγειονομική περίθαλψη και την προστασία τους από κακοποίηση και εκμετάλλευση. Το 1999 αναγνωρίστηκε ως Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNESCO, αναλαμβάνοντας διεθνείς δράσεις για την υπεράσπιση της παιδικής και οικογενειακής ζωής.
Το έργο της δεν περιορίστηκε εντός συνόρων. Συμμετείχε σε διεθνείς οργανισμούς, σε συμβούλια και πρωτοβουλίες με παγκόσμια απήχηση, όπως το Ίδρυμα Mentor, τα Special Olympics Europe-Eurasia, και το Διεθνές Κέντρο για τα Χαμένα και Κακοποιημένα Παιδιά. Ήταν ιδρυτικό μέλος του “Φως της Αφρικής” και το 2013 εντάχθηκε στο Διοικητικό Συμβούλιο του Nizami Ganjavi International Center, ανάμεσα σε ηγέτες παγκόσμιου βεληνεκούς.
Το όνειρό της πήρε σάρκα και οστά στις 14 Οκτωβρίου 2010, όταν άνοιξε τις πόρτες του το Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων “ΕΛΠΙΔΑ” στην Αθήνα. Ένα έργο ζωής, που προσφέρει έως σήμερα θεραπεία, φροντίδα και – πάνω απ’ όλα – ελπίδα σε χιλιάδες παιδιά και τις οικογένειές τους.
Δραστηριοποιήθηκε επίσης ως: Μέλος Δ.Σ. της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, της Διεθνούς Κίνησης Γυναικών για την Ειρήνη, του Διεθνούς Κέντρου για τα χαμένα και κακοποιημένα παιδιά (ICMEC), του Ιδρύματος Mentor κατά των ναρκωτικών, Ιδρυτικό μέλος του Ιδρύματος «Φως της Αφρικής» με επικεφαλής τον Μακαριώτατο Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο Β', Μέλος του Προεδρικού Συμβουλίου των «Special Olympics Europe-Eurasia» κ.ά.
Ανέπτυξε ισχυρές σχέσεις με διάφορες διεθνείς προσωπικότητες όπως η βασίλισσα Ράνια της Ιορδανίας και η Σούζαν Μουμπάρακ και με διάφορα δίκτυα και οργανώσεις όπως ο Παγκόσμιος Συνασπισμός Γυναικών που υπερασπιζόταν την ειρήνη.
Το 2013 η Μαριάννα Βαρδινογιάννη έγινε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Διεθνούς Κέντρου Nizami Ganjavi μαζί με τους Ismail Serageldin, Vaira Vike-Freiberga, Tarja Halonen, Suleyman Demirel, Roza Otunbayeva, τον Πρέσβη Walter Fust και τον Federico Mayor Zaragoza.
Η διεθνής αναγνώριση δεν άργησε να έρθει. Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη τιμήθηκε με τις υψηλότερες διακρίσεις: Ιππότης και αργότερα Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής από τη Γαλλική Δημοκρατία, Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Ευεργεσίας από την Ελληνική Δημοκρατία ενώ το 2020 κατέκτησε το κορυφαίο Βραβείο Νέλσον Μαντέλα από τα Ηνωμένα Έθνη, που ήταν ουσιαστικά η ύψιστη αναγνώριση για τη βαθιά ανθρωπιστική της δράση.
Παράλληλα, δεν έπαψε ποτέ να ερευνά και να καταγράφει. Το συγγραφικό της έργο με τίτλο «Προσεγγίζοντας τη γυναικεία ταυτότητα: Αναζητήσεις στη Μινωική Κοινωνία» είναι μια μαρτυρία της διανοητικής της αναζήτησης, πέρα από το ανθρωπιστικό της έργο.
Δεν είναι τυχαίο που ακόμα και σήμερα, δύο χρόνια μετά την απώλειά της, το όνομά της παραμένει συνώνυμο της αγάπης, της φροντίδας και της πίστης ότι κάθε παιδί αξίζει μια ευκαιρία. Και ίσως, το μεγαλύτερο δώρο που άφησε πίσω της, δεν είναι τα βραβεία ούτε οι δημόσιες αναγνωρίσεις. Είναι τα χαμόγελα των παιδιών που σώθηκαν και συνεχίζουν να ονειρεύονται, επειδή εκείνη πίστεψε σ’ αυτά.