Αντώνης Καλομοιράκης-Αποκλειστικά στο gossip-tv: «Το γέλιο δίνει ζωή... Είναι μια πράξη ελευθερίας»
Με το αφοπλιστικό του χαμόγελο, την αστείρευτη ενέργεια και τη βαθιά του αγάπη για τη θεατρική τέχνη, ο Αντώνης Καλομοιράκης ανήκει στη νέα γενιά ηθοποιών που δεν σταματούν να εξελίσσονται και να τολμούν.
Τον φετινό χειμώνα τον απολαμβάνουμε στην παράσταση «Οικογένεια Τσεκμέ», σε σκηνοθεσία Τόλη Παπαδημητρίου, ενώ συνεχίζει με επιτυχία για δεύτερη χρονιά το δικό του έργο «Ένας καταπληκτικός καταθλιπτικός», που έχει ήδη αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές και το βραβείο «Καλύτερης Κωμωδίας».
Αντώνης Καλομοιράκης για Καίτη Κωνσταντίνου: «Ερχόταν στο γύρισμα μετά τη χημειοθεραπεία»
Σε αποκλειστική συνέντευξη στο Gossip tv, ο ταλαντούχος δημιουργός μιλάει με ειλικρίνεια και χιούμορ για τη χαρά της σκηνής, την αξία του γέλιου, τις εμπειρίες του από τηλεοπτικές και θεατρικές δουλειές, αλλά και για τους ανθρώπους που τον ενέπνευσαν βαθιά, όπως η αείμνηστη Καίτη Κωνσταντίνου. Παράλληλα, αποκαλύπτει πώς αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της καλλιτεχνικής του πορείας, τι τον εμπνέει στη δημιουργία και τι μπορούμε να περιμένουμε από εκείνον το επόμενο διάστημα.
Φέτος σας βλέπουμε στην παράσταση "Οικογένεια Τσεκμέ", σε σκηνοθεσία Τόλη Παπαδημητρίου. Τι σας κέντρισε στο έργο και στον ρόλο σας;
Αυτό που με κέντρισε εξαρχής ήταν η ίδια η ματιά του Τόλη. Θαυμάζω πραγματικά τη δουλειά του, την αισθητική, το χιούμορ και κυρίως τον τρόπο που συνδυάζει τη σάτιρα με μια πολύ ανθρώπινη ματιά στα πράγματα. Η πένα του είναι εξαιρετικά ευφυής και γεμάτη ρυθμό, πιάνει το παράλογο της καθημερινότητας με έναν τρόπο που σε κάνει να γελάς και ταυτόχρονα να σκέφτεσαι. Από την πρώτη ανάγνωση του έργου ένιωσα ότι πρόκειται για κάτι που θα μου δώσει χαρά, ότι θα περάσω πάνω απ’ όλα πολύ καλά πάνω στη σκηνή. Κι αυτό, για μένα, είναι πάντα το πρώτο ζητούμενο.
Η πένα του Τόλη Παπαδημητρίου είναι εξαιρετικά ευφυής και γεμάτη ρυθμό, πιάνει το παράλογο της καθημερινότητας με έναν τρόπο που σε κάνει να γελάς και ταυτόχρονα να σκέφτεσαι
Πέρυσι συμμετείχατε στην επιτυχημένη σειρά "Η κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα", μια κωμωδία που ξεχώρισε. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία και τι κρατάτε πιο έντονα από αυτήν τη δουλειά;
Ήταν πραγματικά μια δουλειά που αγάπησα πολύ. Η «Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα» είχε αυτή την υπέροχη ισορροπία ανάμεσα στη σάτιρα και την αγάπη για το ίδιο το είδος που σατίριζε. Μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα να σατιριστεί η λογική και ο τρόπος που κατασκευάζεται μια δραματική σειρά, μια σαπουνόπερα. Κι αυτό το κάνουν με μοναδικό τρόπο οι Ρέππας και Παπαθανασίου. Είναι πραγματικά οι μετρ του είδους, και νομίζω πως κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να το αποδώσει τόσο εύστοχα και με τόση λεπτότητα. Αυτό που κρατάω πιο έντονα είναι η ατμόσφαιρα στα γυρίσματα. Υπήρχε απίστευτη χαρά, γέλιο, μια παιδική ανεμελιά. Παίζαμε, τραγουδούσαμε, χορεύαμε… Ήταν μια εμπειρία που μας έκανε όλους να νιώθουμε σαν μικρά παιδιά που απλώς χαίρονται να δημιουργούν μαζί.
Έχετε περάσει και από τον αγαπημένο ρόλο του αστυνομικού στο "Καφέ της Χαράς". Ποια είναι η πρόκληση στο να ενσαρκώνεις χαρακτήρες με τόσο διαφορετικά "χρώματα";
Το Καφέ της Χαράς το λάτρεψα πραγματικά. Ήταν η σειρά που με σύστησε στο ευρύ κοινό, αυτή που έσπασε το φράγμα της ανωνυμίας για μένα και το πιο όμορφο είναι ότι έγινε μέσα από ένα project που αγαπούσα ήδη πολύ ως παιδί. Ήταν σαν να πραγματοποιείται ένα μικρό όνειρο. Όσο για τους διαφορετικούς χαρακτήρες, για μένα είναι και πρόκληση και βαθιά επιθυμία να δοκιμάζομαι κάθε φορά σε κάτι νέο. Μου αρέσει να ανακαλύπτω τα “χρώματα” κάθε ρόλου, να τα πλάθω με τον δικό μου τρόπο, προσπαθώντας όμως να κρατώ πάντα κάτι αυθεντικό και προσωπικό. Κάθε χαρακτήρας έχει το δικό του ρυθμό, τη δική του αλήθεια, και αυτή η διαδικασία του να τον “χτίζεις” από την αρχή είναι ίσως το πιο μαγικό κομμάτι της δουλειάς μας.
Στην καθημερινότητά μου προσπαθώ να μη χάνω ποτέ το χιούμορ, ακόμα και στις πιο απαιτητικές στιγμές. Το χιούμορ μάς προστατεύει, μας ενώνει, μας βοηθά να πάρουμε μια απόσταση από τα πράγματα και να τα δούμε πιο καθαρά.
Έχετε πει ότι "το γέλιο δίνει ζωή". Πώς βιώνετε αυτή τη φιλοσοφία στην καθημερινότητά σας και πάνω στη σκηνή;
Ναι, το πιστεύω βαθιά αυτό. Το γέλιο πραγματικά δίνει ζωή. Είναι σαν μια μικρή επανεκκίνηση, μια υπενθύμιση ότι, όσο δύσκολες κι αν είναι οι μέρες μας, υπάρχει πάντα κάτι φωτεινό να κρατηθούμε. Στην καθημερινότητά μου προσπαθώ να μη χάνω ποτέ το χιούμορ, ακόμα και στις πιο απαιτητικές στιγμές. Το χιούμορ μάς προστατεύει, μας ενώνει, μας βοηθά να πάρουμε μια απόσταση από τα πράγματα και να τα δούμε πιο καθαρά. Πάνω στη σκηνή, αυτό μεταφράζεται σε ενέργεια. Το γέλιο του κοινού είναι σαν ανάσα. σε γεμίζει, σε κινητοποιεί, σε κάνει να δίνεις κι άλλο. Όταν βλέπεις ότι ο κόσμος γελάει ειλικρινά, ότι φεύγει πιο ανάλαφρος, νιώθεις ότι κάτι ουσιαστικό έχεις προσφέρει. Για μένα, αυτό είναι το νόημα της δουλειάς μας. Να δίνουμε λίγη ζωή μέσα από το γέλιο.
Οι συντελεστές της παράστασης «Οικογένεια Τσεκμέ»
Στην "Τζέλα Δελαφράγκα" συνεργαστήκατε με την αξέχαστη Καίτη Κωνσταντίνου. Πώς θυμάστε τη συνεργασία σας μαζί της και τι σας δίδαξε, είτε επαγγελματικά είτε ανθρώπινα;
Η συνεργασία μου με την Καίτη Κωνσταντίνου ήταν πραγματικά ένα δώρο. Ήταν ένας άνθρωπος με απίστευτο ταλέντο, ευφυΐα και γενναιοδωρία. Μαχήτρια μεγάλη. Αντιμετώπιζε την περιπέτεια της υγείας της με μεγάλη αξιοπρέπεια. Έκανε χημειοθεραπείες και ερχόταν στο γύρισμα και το βράδυ έπαιζε και παράσταση. Πιστεύαμε όλοι ότι θα τα καταφέρει. Δυστυχώς έφυγε πολύ νέα…
Ο ρόλος της κωμωδίας στο ελληνικό θέατρο και την τηλεόραση έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Πιστεύετε ότι το κοινό αναζητά περισσότερο το χιούμορ για να "επιβιώσει";
Νομίζω πως τα τελευταία χρόνια έχουμε αρχίσει να παίρνουμε υπερβολικά στα σοβαρά τον εαυτό μας. Η πολιτική ορθότητα, παρότι ξεκίνησε με τις καλύτερες προθέσεις, πολλές φορές καταλήγει να μας περιορίζει. Μας βάζει σε πολύ αυστηρά κουτάκια, δημιουργεί έναν φόβο, σαν να υπάρχει μια “απαγόρευση” γύρω από το γέλιο. Σαν να θεωρείται ότι η κωμωδία έχει κακή πρόθεση απέναντι στον άνθρωπο, ενώ στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Η κωμωδία είναι ζωτικής σημασίας. Είναι ένας καθρέφτης που μας δείχνει τα στραβά μας, αλλά με αγάπη. Είναι μια πράξη ελευθερίας. Όταν αρχίζουμε να φοβόμαστε να γελάσουμε ή να σατιρίσουμε, κάτι χάνουμε ως κοινωνία.
Η συνεργασία μου με την Καίτη Κωνσταντίνου ήταν πραγματικά ένα δώρο. Ήταν ένας άνθρωπος με απίστευτο ταλέντο, ευφυΐα και γενναιοδωρία. Μαχήτρια μεγάλη. Αντιμετώπιζε την περιπέτεια της υγείας της με μεγάλη αξιοπρέπεια
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα στην καριέρα σας;
Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα ήταν και παραμένει να τολμήσω να βγω μπροστά με δικές μου δουλειές, δικούς μου θιάσους, δικά μου έργα. Είναι ένα βήμα που απαιτεί πίστη, ρίσκο και αντοχή, γιατί ξαφνικά δεν έχεις πια “πλάτη” κάποιον άλλον. Είσαι εσύ που καθορίζεις το πλαίσιο, το ύφος, την κατεύθυνση. Αυτό όμως είναι και το πιο συναρπαστικό κομμάτι. Η δημιουργία από το μηδέν, η αίσθηση ότι χτίζεις κάτι δικό σου, με τη δική σου φωνή. Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά είναι απίστευτα απελευθερωτικό. Και κάθε φορά που το κοινό αγκαλιάζει μια τέτοια προσπάθεια, νιώθεις ότι όλος ο κόπος, η αγωνία, το άγχος, αξίζουν απόλυτα. Όπως ας πούμε φέτος, που για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά συνεχίζουμε κάθε Τρίτη στο Θέατρο Καλλιρόης με το έργο μου «Ένας καταπληκτικός καταθλιπτικός». Το γεμάτο θέατρο, το περσινό βραβείο της “Καλύτερης Κωμωδίας”, η αναγνώριση όλων αυτών των κόπων και πάνω απ’ όλα η αίσθηση ότι είσαι στο σωστό δρόμο, είναι μια τεράστια επιβράβευση. Είναι κι αυτό μια πρόκληση, να κρατήσεις αυτή τη δυναμική, να συνεχίσεις να εξελίσσεσαι, να προσφέρεις κάτι ειλικρινές και ουσιαστικό στο κοινό. Για μένα, αυτή η ανταπόκριση του κόσμου είναι το πιο συγκινητικό “ναι” στο ρίσκο που πήρα.
Είστε ηθοποιός που κινείται με άνεση ανάμεσα στο θέατρο και την τηλεόραση. Πού αισθάνεστε πιο "σπίτι" σας και γιατί;
Η αλήθεια είναι πως αγαπώ και τα δύο, αλλά “σπίτι” μου αισθάνομαι πιο πολύ το θέατρο. Εκεί υπάρχει αυτή η μοναδική αμεσότητα, η ανταλλαγή ενέργειας με το κοινό, η αίσθηση ότι κάθε βράδυ γεννιέται κάτι καινούριο που δεν θα επαναληφθεί ποτέ με τον ίδιο τρόπο. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός, κι αυτό με συγκινεί πάντα. Από την άλλη, η τηλεόραση είναι για μένα ένα πολύ υπεύθυνο μέσο και την αγαπώ ακριβώς γι’ αυτό. Έχει μια δύναμη που πολλές φορές ξεχνάμε. Κρατά συντροφιά σε ανθρώπους που είναι μόνοι, απομακρυσμένοι, που μπορεί να μην έχουν κάποιον δίπλα τους. Το να μπορείς, μέσα από έναν ρόλο ή μια ιστορία, να μπεις για λίγο στο σπίτι τους και να τους κάνεις να χαμογελάσουν ή να συγκινηθούν, είναι κάτι πολύτιμο. Για μένα, αυτή είναι η ουσία και η ομορφιά της τηλεόρασης.
Όταν δεν εργάζεστε, πώς ξεκουράζεστε και τι σας εμπνέει δημιουργικά;
Βόλτες, φαγητό με φίλους, λέμε ανέκδοτα, βλακείες, ακούω υστερικά τα ίδια και τα ίδια τραγούδια που μου αρέσουν πάρα πολύ, διαβάζω, πηγαίνω κάπου που δεν έχω ξαναπάει. Κάπως έτσι. Γενικά είμαι λίγο κυνηγός της ζωής.
Τι να περιμένουμε από εσάς στο άμεσο μέλλον; Υπάρχει κάποιο νέο τηλεοπτικό που μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας;
Υπάρχουν κάποιες συζητήσεις για την τηλεόραση, αλλά προς το παρόν δεν υπάρχει κάτι σίγουρο, οπότε δεν μπορώ να ανακοινώσω ακόμα λεπτομέρειες. Μέχρι τότε, είμαι απόλυτα αφοσιωμένος στις θεατρικές μου δουλειές που αγαπώ πολύ. Η «Οικογένεια Τσεκμέ» συνεχίζει δυναμικά στο Θέατρο Πόλη κάθε Τετάρτη με Κυριακή, ενώ κάθε Τρίτη στο Θέατρο Καλλιρρόης παρουσιάζουμε για δεύτερη χρονιά τον «Έναν καταπληκτικό καταθλιπτικό». Φέτος, έχω επίσης γράψει και σκηνοθετήσει ένα έργο που είναι πραγματικά παιδί μου, «Οι περιπέτειες του Πινόκιο» στο Θέατρο Εργοτάξιον. Παίζεται κάθε Κυριακή και έχει ήδη αγαπηθεί πολύ από τους μικρούς μας θεατές. Το θέατρο είναι συνεχώς γεμάτο, οπότε καλό είναι οι γονείς να φροντίσουν να κλείσουν εισιτήρια εγκαίρως! Είναι μια παράσταση φτιαγμένη με πολλή αγάπη, φαντασία και χιούμορ κι αυτό, νομίζω, το νιώθουν και τα παιδιά από την πρώτη στιγμή.
