Νικόλας Ανδρουλάκης: «Ενστερνίζομαι την τόλμη του πατέρα μου»

Το επώνυμό σου ανοίγει ή κλείνει πόρτες; «Τα επώνυμα ανοίγουν πόρτες μόνο πάνω σε ταυτότητες, όταν η πόρτα δεν είναι κλειδωμένη και έχει πιτσικάρει ο μεντεσές. Αλληγορία κι αυτή. Για τους διαρρήκτες. Που στο τέλος συλλαμβάνονται από τη μοίρα. Οταν αξίζει αυτό που κάνεις, χτύπα επίμονα τα κουδούνια του βίου σου. Ανεξαρτήτως ονόματος. Μόνο έτσι θα κάνεις είσοδο. Με ντριν. Κι ό,τι γίνει. Μου το θυμίζω κάθε μέρα. Ξυπνητήρι τα κουδούνια»

Πώς είναι να έχεις τον Μίμη Ανδρουλάκη πατέρα;
«Είναι μυστήριο. Είναι απλό. Είναι αστείο. Είναι σοβαρό. Είναι εκνευριστικό. Είναι παρήγορο. Είναι πρωτόγνωρο. Είναι αυτονόητο. Δεν είναι τίποτα απ' όλα και είναι όλα αυτά. Οπως ο Μίμης»

Εχει άποψη για την καριέρα σου;
«Δεν κάνω καριέρα. Σιχαίνομαι τις καριέρες. Περιπλανιέμαι στη ζωή και καταπιάνομαι με όσα με εμπνέουν κάθε φορά. Προσπαθώ να κερδίζω τα προς το ζην κάνοντας πορεία σε χωματόδρομο. Και δεν φοβάμαι για μένα. Και χαμόγελα. Κι αυτό αρκεί»
Ενστερνίζεσαι τις πολιτικές του πεποιθήσεις; «Ενστερνίζομαι την τόλμη του. Ενστερνίζομαι τον ρομαντισμό του. Ενστερνίζομαι την παιδεία του. Ενστερνίζομαι τις ρίζες και τις πηγές του. Και την τιμιότητα που φαινόταν εξωγήινη όταν ήμουν παιδί. Προ κρίσης. Τώρα νιώθω περήφανος. Κι ας τσακωνόμαστε σχεδόν κάθε φορά. Γιατί πολιτική και φιλοσοφία και οικογένεια είναι να δίνεις στον άλλον το δικαίωμα να διαφωνεί. Και να τα βρίσκεις»
Πηγή: Πρώτο Θέμα