Η εξομολόγηση της Βόζεμπεργκ: «Η απώλεια του συζύγου είναι μια πληγή που δεν κλείνει ποτέ»

«Η απώλεια του συζύγου δεν αντικαθίσταται και είναι μια πληγή που δεν κλείνει ποτέ, αλλά έχουμε μάθει ότι η ζωή συνεχίζεται. άλλωστε οι άνθρωποι που μας αγαπάνε θέλουν ότι φύγουν από τη ζωή να είμαστε καλά. Εγώ σε αυτούς που έχουν φύγει από τη ζωή μου και εννοώ και τους γονείς μου που έφυγαν νωρίς μιλάω πάντα σε ενεστώτα χρόνο. Λέω «όπως λέει και η μάνα μου», «όπως λέει ο άντρας μου». Μπορεί να μη σου λείπει ο σύντροφος σου; Είχα καλό άντρα. Καλό άνθρωπο. Καλό σύντροφο. Ξέρει κι εκείνος ότι μου λείπει. Ήταν μαχητής και οι μαχητές ταλαιπωρούνται εν γνώση τους, αλλά εμείς οφείλουμε να είμαστε δίπλα, να βάζουμε πλάτη... Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι θα συνυπάρξω με κάποιον άλλον άνθρωπο. Έχω πολλούς φίλους, έχω ένα οργανωμένο γραφείο, η ζωή μου είναι πάνω στα αεροπλάνα, είναι πολύ έντονες οι δραστηριότητες που ζούμε, με την έννοια των φίλων, δεν αισθάνομαι μόνη. Αισθάνεσαι μόνη όταν σου λείπει ο άνθρωπος σου». Αποκάλυψε πως μπορεί να μην απέκτησε παιδί, αλλά παιδιά της είναι όλα τα παιδιά του κόσμου και δεν δίστασε να πει ότι είναι εξήντα χρονών!