Το βραβείο της καλύτερης μαμάς το κερδίζει πάντα η δική μου

Το σταθερό τηλέφωνο έγινε κινητό, ο Αστυνόμος Σαΐνης και η Candy- Candy έδωσαν τη θέση τους στα Pokemon, οι «Τρεις Χάριτες» και οι «Απαράδεκτοι» έγιναν ριάλιτι και απελπισμένες «ελληνίδες νοικοκυρές», η κασέτα σε αποχαιρέτησε συστήνοντάς σου το cd και τα λιγουρευτικά «Hambo» και «Wendy's», έδωσαν τη θέση τους σε μοδάτα σουβλακερί και νεουρκέζικα ζαχαροπλαστεία με cupcakes. Μόνο τέσσερα πράγματα έμειναν αναλλοίωτα όλα αυτά τα χρόνια, από τη δεκαετία του '80 μέχρι σήμερα. Συνεχίζεις να κοιμάσαι και να ξυπνάς αγκαλιά με μία Hello Kitty, ο Σάκης Ρουβάς σα duracell μπαταρία χορεύει ασταμάτητα όπως τότε που ούρλιαζε «1992», κλαις σπαρακτικά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έκανες τότε στην κούνια και έχεις ακόμα την ίδια μαμά. Γιατί η μαμά είναι η μόνη διαχρονική αξία που στέκεται κάπου εκεί στην άκρη των αναμνήσεών σου από τότε που σε θυμάσαι. Δηλαδή από πάντα. Καλοκαίρια στη Σέριφο να σε κυνηγάει να βγάλεις το βρεγμένο μαγιό γιατί θα κρυώσεις, παραμονές Χριστουγέννων να στολίζετε το δέντρο με ασημένιες μπάλες και πολύχρωμες γιρλάντες, η πρώτη σχολική σου παράσταση εσύ ντυμένη ελαφάκι και εκείνη στην πρώτη σειρά να φωνάζει «κοιτάξτε την κόρη μου είναι η καλύτερη», παρελάσεις με εσένα σημαιοφόρο και εκείνη σχεδόν παραστάτησα. Το σχολείο το τελείωσες, στο μπαλέτο αρίστευσες, από το πανεπιστήμιο αποφοίτησες και βρήκες την πρώτη σου δουλειά. Η μαμά σου, θυμίζοντας κάτι από εκείνες τις σκηνές με τα ημερολόγια στις ταινίες της αθάνατης Αλίκης, με τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια να περνάνε, με τις σελίδες να σκίζονται και εκείνη αγέρωχη πάντα εκεί να δακρύζει βρέχοντας τα υπέροχα αμυγδαλωτά της μάτια με τις τεράστιες ψεύτικες βλεφαρίδες, πάντα δίπλα σου. Διαβάστε όλο το άρθρο πατώντας εδώ: queen.gr