Γιάννης Πετρόπουλος: Από ισοβίτης, φιλόσοφος

Όλα έγιναν όπως τα καμώματα της μοίρας στα έργα του Λόρκα. Πάλεψε ο άνδρας με το παιδί. Νίκησε ο πιο οργισμένος, ο ταπεινωμένος, ο προσβεβλημένος. Στην άμυνα, την επίθεση, κάπου ανάμεσα στο πάθος και το κενό της λογικής πλημμύρισε με αίμα το δάπεδο στο καφενείο της Ηλιούπολης. Ο φόνος είχε συντελεστεί και το δράμα είχε ολοκληρωθεί ως προς το είδος του: τραγωδία. Ο Γιάννης Πετρόπουλος βρέθηκε ενώπιον ενός δικαστηρίου, με τις επωμίδες της δικτατορίας να του αρνούνται κάθε οίκτο. Η έφεση τότε ήταν άγνωστη λέξη στα χρονικά της Δικαιοσύνης. Ισόβια με όλα τα συμπαρομαρτούντα: απομόνωση, καθήλωση, σταύρωση, ηλεκτροσόκ, εξευτελισμός, πλήρης κτηνωδία. Εικοσιτέσσερα χρόνια στα κάτεργα και ύστερα πενήντα πέντε μέρες απεργία πείνας, με την κοινή γνώμη στο πλευρό του και τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή να του δίνει χάρη αναγνωρίζοντας την πνευματική του μετάλλαξη: «Αυτός ο άνθρωπος είναι ωφέλιμος στην κοινωνία» ψέλλισε στην υπογραφή του. Ελεύθερος άρχισε να μαζεύει τα κομμάτια της ύπαρξής του για να δομήσει τη χαμένη του ζωή. Ο πρώην ισοβίτης είχε μεταλλαχθεί σε συγγραφέα και φιλόσοφο με πνεύμα ζηλευτό στα συμπόσια του πνεύματος. Πώς συνέβη αυτό, αναρωτήθηκαν οι εκτός των τειχών άπιστοι Θωμάδες. Και αυτός τότε απάντησε με το βιβλίο του «Γδάρτες ονείρων» που έγινε μπεστ σέλερ. Ακολούθησαν πολλά ακόμη, θεατρικά, ποίηση, δοκίμια και το τελευταίο του, το πιο σπαρακτικό, το «Κάτεργο ανηλίκων». Αλλά όπως όλοι οι φιλόσοφοι, αρνήθηκε τη βοή της μεγαλούπολης και επέλεξε την ερημιά της Μεσσηνίας, απέναντι από το Ιόνιο για να συνομιλεί με τους γλάρους και τα πνεύματα των φιλοσόφων που τόσο τον επηρέασαν. Ο ίδιος εξομολογήθηκε πως από ισοβίτης γράφει βιβλία για τον χρόνο και την αέναη κίνηση των σωμάτων του σύμπαντος: «Τα όρια της τρέλας και της λογικής είναι εφαπτόμενα. Το ίδιο της γνώσης με της άγνοιας. Όλα τα σπουδαία πράγματα στη ζωή μας είναι δίπλα μας, απλά, κατανοητά και ταπεινά. Οι άνθρωποι αναζητούμε το φως στον λαμπτήρα του ηλεκτρικού, κι όμως, το καλύτερο φέγγος το βγάζει το φεγγάρι. Πόσοι από εμάς τα βράδια σηκώνουμε το κεφάλι μας να κοιτάξουμε το ασημένιο του χρώμα; Αν το δούμε με την ερμηνευτική διάθεση μιας συμπαντικής ολότητας, θα αντιληφθούμε τη δική μας ελαχιστότητα και το μεγαλείο ενός μακρόκοσμου που στην ουσία δεν είναι τόσο μακριά μας, γιατί βρίσκεται στον εσώτερο εαυτό μας».
πηγή: espresso