Η Ναταλία Τσαλίκη στο θεάτρο Άλμα σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου

Πρωταγωνιστούν: Ναταλία Τσαλίκη, Γιώργος Ζιόβας, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Αναστάσης Λαουλάκος, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Ιωάννα Τζίκα, Γιάννης Καπελέρης, Μιχάλης Αφολαγιάν και Μαριάννα Πουρέγκα. Όλοι μαζί μας προσκαλούν στους χώρους του Θεάτρου ΑΛΜΑ, για να δώσουμε ζωή στην συνταρακτική ιστορία αυτής της “γιορτής”, σε μια θεατρική απόδοση που θα προσπαθήσει να σπάσει τα όρια της σκηνής, αλλά και τα όρια μεταξύ θεατή και ηθοποιού, δημιουργώντας μία πραγματική “συνάντηση”, στην οποία όλοι θα λάβουμε μέρος.

Το “FESTEN” είναι η ιστορία μιας οικογενειακής γιορτής, παρουσία όλης της οικογένειας καθώς και πλήθους φίλων, για τα 60α γενέθλια του πατέρα. Όλοι τον αγαπούν και τον σέβονται. Ή μήπως όχι;

Κατά την διάρκεια της γιορτής ο μεγαλύτερος γιος, ο Κρίστιαν, αποκαλύπτει το μυστικό που κρύβει από την παιδική του ηλικία και που πιθανότατα υπήρξε και ο λόγος αυτοκτονίας της δίδυμης αδελφής του.

Από το σημείωμα του σκηνοθέτη:

«Το 1998, έναν χρόνο μετά την ενηλικίωσή μου, είδα στον κινηματογράφο το “Festen”. Την πρώτη ουσιαστική και καθοριστική ταινία του καλλιτεχνικού κινήματος “Dogma” σε σκηνοθεσία του Τόμας Βίντεμπεργκ. Σοκαρισμένος παρακολούθησα την καινούρια αυτή αφήγηση καθώς ο σκηνοθέτης, με τον τρόπο που επέλεξε να κινηματογραφήσει, θέλησε να μας εμπλέξει τόσο πολύ στην ιστορία ώστε να μη νιώθουμε πως παρακολουθούμε μία ταινία, αλλά τα σχεδόν αμοντάριστα ντοκουμέντα μιας πραγματικής οικογενειακής ιστορίας. Ό,τι πιο κοντινό στο να ήμασταν αληθινά παρόντες στην γιορτή. Ένιωσα άβολα. Με τάραξε. Και το θέμα και ο καινούριος τρόπος. Το τακτοποίησα κάπου μέσα μου και δεν επανήλθα. Για χρόνια. 26 χρόνια. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, ασχολούμενος κυρίως με το θέατρο, μία βασική σκέψη εδραιώθηκε μέσα μου. Το θέατρο δεν είναι ένας χώρος που λέμε ιστορίες. Ο κινηματογράφος μπορεί να το κάνει καλύτερα από εμάς. Το θέατρο είναι ένας τόπος «κοινωνίας». Όλοι μαζί, θεατές και ερμηνευτές, μαζευόμαστε στον ίδιο χώρο και μέσα από την δημόσια μαρτυρία του τραύματος γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Και ίσως κάνουμε και ένα βήμα πιο κοντά σε αυτόν. Κάπως έτσι επανήλθε μέσα μου το “Festen”. Μετά από 26 χρόνια. Σκέφτηκα τον Κρίστιαν. Τον μεγάλο γιο της οικογένειας.

Έχει ανάγκη από θεατές για να βρει τη δύναμη να πει αυτό που κρύβει από παιδί. Η ανάγκη του Κρίστιαν να μοιραστεί δημόσια, στα πλαίσια της γιορτής για τα γενέθλια του πατέρα του, το τραύμα του, να χρησιμοποιήσει τους καλεσμένους σαν μάρτυρες για να τα καταφέρει, μου θύμισε τη δική μας λειτουργία. Την θεατρική. Με τάραξε ξανά. Μου γέννησε την επιθυμία για την δημιουργία μιας παράστασης που θα μας φέρει ακόμα πιο κοντά στο γεγονός. Μία παράσταση που συνομιλεί με την κυρίαρχη ιδέα της ταινίας. Συνομιλεί και με τον τρόπο. Μία παράσταση που καταργεί τα όρια μεταξύ θεατή και ηθοποιού. Που μας εμπλέκει βιωματικά. Κανείς δεν παρακολουθεί κανέναν. Όλοι μαζί ζούμε την ιστορία απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Μία παράσταση με καλεσμένους στην γιορτή και όχι με θεατές. Μία παράσταση που μας κάνει τους μάρτυρες που χρειάζεται ο Κρίστιαν. Που χωρίς την δική μας μαρτυρία δεν έχει νόημα να ειπωθεί η ιστορία.

Το μόνο που θα χρειαστεί να αποφασίσει ο καλεσμένος μας πριν έρθει στην γιορτή, είναι αν θα αποτελέσει μέλος της οικογένειας ή στενός φίλος και θα καθίσει μαζί της στο τραπέζι, αν θα καθίσει δίπλα ή αν θα πάρει μέρος στη γιορτή από κάποια απόσταση. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να είναι έτοιμος να εμπλακεί προσωπικά».