Δημήτρης Μαυρίκιος: «Όταν κάνω όπερα νιώθω κάπως... δίγαµος»

«Μεγάλωσα σε µια οικογένεια µε πολλή όπερα. Στο σπίτι µας ο παππούς άκουγε όπερα νυχθημερόν, το δε όνοµα της γιαγιάς µου, Τζίλντα, προκύπτει από τη λατρεία της ιταλίδας προγιαγιάς για τον “Ριγκολέτο”. Στο ευρύτερο σόι υπήρχαν θείες ονόματι Ελσα και Βρουνχίλδη για λόγους αντίστοιχους. Έπειτα έζησα στην Ιταλία πολλά χρόνια. Σκηνοθέτησα όλως όπερα µόνο µία φορά, τον “Βέρθερο” το 1984. Στον Κουρουπό τότε και στον Μιχαηλίδη τώρα, είδα µια πίστη στη θεατρική δυναµική της όπερας. Το αναφέρω επειδή, εκτός από δύο “ναι”, έχω πει και κάποια μεγάλα “όχι” σε προτάσεις που δεν εμπεριείχαν αυτή την πίστη και έµοιαζαν να απευθύνονται σε υποψήφιο τροχονόμο της σκηνικής δράσης. Με αυτό δεν εννοώ ότι ο σκηνοθέτης κάνει ό,τι θέλει στην όπερα – κάθε άλλο. Απλώς δημιουργεί δευτερογενώς µέσα από τη γοητεία που του ασκεί η μουσική. Η αλήθεια είναι ότι όταν κάνω όπερα νιώθω κάπως... δίγαµος. Θα έλεγα ότι οι έλξεις που µου ασκούν μουσική και θέατρο είναι ισόρροπες και ότι η εμπειρία σε αυτό το menage à trois µπορεί να γίνει συναρπαστική».