Tamarind Funky Thai Kitchen - Νέο Μενού, Νέος executive Chef, νέα εποχή

Ο ίδιος ο Ben Προβής το περιγράφει ιδανικά:

"Λένε, πως το φαγητό είναι μνήμη και το βάλσαμο για τη νοσταλγία. Νομίζω πως έχουν δίκιο θυμούμενος τη μητέρα μου και τις φίλες της να χτυπούν ευλαβικά στο πέτρινο γουδί τα φρέσκα μυρωδικά για την παρασκευή των κάρυ. Έπειτα το σωτάριζαν με το κρέας, απελευθερώνοντας τα αρώματα των εξωτικών μπαχαρικών, που αρχικά έκαιγαν τα ρουθούνια μέχρι να προσθέσουν το γάλα καρύδας. Τότε όλα άλλαζαν, γλύκαιναν, μετουσιώνονταν κι όταν έφταναν μέσα στο πήλινο μπωλ πάνω στο τραπέζι, το ρύζι γιασεμιού ερωτοτροπούσε με τη σάλτσα, το κρέας, τα λαχανικά για να πάψουν όλες οι συζητήσεις στην τοπική διάλεκτο, αφήνοντας την καθεμιά τους να αποτραβηχτεί στις δικές της αναμνήσεις. Πότε, πότε κάποιο δάκρυ πιανόταν στην
άκρη του ματόκλαδου και έριχναν το φταίξιμο στο πολύ τσίλι που έπεσε παραπάνω, για να συνεχίσουν την ιστορία που άφησαν στη μέση συνεχίζοντας τα γέλια.

Παιδιά εμείς, απο Έλληνα πατέρα, ακούγαμε το «τιτίβισμα» τους, έτσι έλεγαν οι πατέρες μας τη μητρική μας γλώσσα, μπλέκαμε στα πόδια τους, διακόπτοντάς τους μέχρι να ακουμπήσουν στο διπλανό τραπέζι τα φαγητά δίχως τσίλι, «τα άνοστα» τα λέγανε, κατάλληλα για εμάς τα παιδιά. Θυμάμαι σα πιο μεγάλος που ήμουν, πείραζα τους μικρότερους, «μικρούς αδελφούς» έπρεπε να τους αποκαλώ και τους έδινα στα κρυφά να φάνε κόκκινο τσίλι, αυτό το παρεξηγημένο καρύκευμα, που δίχως αυτό Ταϋλανδέζικη κουζίνα δεν υφίσταται.

Με αυτές τις σκέψεις σχεδιάσα το μενού του Tamarind. Μακριά απο τη μαγειρική μόδα των «πειραγμένων» πιάτων και των εξεζητημένων υλικών αλλά με απλά υλικά, σα εκείνα που στρίμωχναν στις βαλίτσες τους, με το φόβο του τελωνείου στις «Αφίξεις», στην προσπάθεια τους να φέρουν μια γεύση απο την πατρίδα, μη και λησμονήσουν.
Πάνω απο όλα όμως διατήρησα το μότο που έλεγαν όλες οι «θείες» εκείνης της εποχής: «Όσο πιο φρέσκα τα υλικά, τόσο πιο καλό το φαγητό», γιατί «το φαγητό είναι για την βελτίωση της υγείας, είτε σωματικής, είτε πνευματικής», μου έμαθαν. Αλήθεια έχετε νιώσει ποτέ την επίδραση μιας «Τομ Γιαμ Κούνγκ» ή ενός Κόκκινου Κάρυ με λίτσι και πάπια;

Αυτές τις γεύσεις παραδίδω στο Tamarind. Απλές, νοσταλγικές, εξωτικές, όμοιες με εκείνες τις γυναίκες που έκλεψαν την καρδιά ενός Έλληνα, δίχως όμως φιοριτούρες.
Σα τις σπιτικές μαζώξεις που έκαναν οι μητέρες μας στην προσπάθεια τους να βάλουν μέσα μας κάτι απο την Ταϋλάνδη, τη «Χώρα του Χαμόγελου».

Κρεμάω λοιπόν κι εγώ μια ευχή στο κλαδί του ταμάρινδου κι εύχομαι ένα Χαμόγελο, σα αυτό του Βασιλείου του Σιάμ να σας ακολουθεί πάντα."

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 5 PHOTOS