Δεν μας χέζεις ρε Πανούση…

Από τη στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι και τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα. Μπορεί και να την έχω ακούσει περισσότερο και από εκείνη του πατέρα μου. Όχι γιατί ο πατέρας μου δεν ήταν, είναι και θα είναι κοντά μου, αλλά επειδή είχε τέτοιο πάθος με τον Νταλάρα που τον ακούγαμε επί καθημερινής βάσης και με οποιαδήποτε ευκαιρία: Σε δίσκο, στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση και όταν η τηλεόραση δεν είχε κάποιο πρόγραμμα με Νταλάρα, ο πατέρας μου έβαζε κάποια από τις δεκάδες βιντεοκασέτες με τις εκπομπές/συναυλίες που είχε γράψει για την καθημερινή… κατήχηση.

Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr