Κάτια Δανδουλάκη: «Έχω μάθει να μην έχω στεγανά στη δουλειά μου, να μην έχω ταμπέλες και κολλήματα»

«Ο μεγάλος πειρασμός για μένα ήταν η ίδια η τηλεόραση! Την τηλεόραση δεν την αγαπάω απλώς, τη λατρεύω. Οταν δεν υπάρχει στη ζωή μου, μου λείπει αφόρητα. Το «Dancing», λοιπόν, μου έδωσε την ευκαιρία να επιστρέψω και πάλι στο πλατό», λέει στο Tv Έθνος και συνεχίζει: «Όταν δεν είχα θέατρο και ήμουν σπίτι, πολλές ήταν οι Κυριακές που το είχα δει. Μου άρεσε αυτό το πρόγραμμα, γιατί δεν είχε ίντριγκες, στημένους καβγάδες και όλο αυτό το τζέρτζελο που κουβαλούν πάνω τους κάποια προγράμματα, το οποίο και σιχαίνομαι από τη φύση μου. Το «Dancing» με κέρδιζε γιατί έβλεπα ωραία, χαριτωμένα ζευγάρια να προσφέρουν τον εαυτό τους -χωρίς να τους νοιάζει για το αν εκτίθενται ή όχι- προκειμένου να επιτευχθεί ο φιλανθρωπικός στόχος που έχει το συγκεκριμένο φορμά», λέει και συμπληρώνει: «Θέλει γενναιότητα το να προσφέρει κανείς αφιλοκερδώς τον εαυτό του και να γνωρίζει πως από αυτήν την κίνηση ο ίδιος δεν έχει να κερδίσει τίποτα απολύτως. Για να μπορεί κανείς να προσφέρει, χωρίς να περιμένει με το χέρι απλωμένο για να πάρει και πίσω, όντως πρέπει να έχει γενναιότητα ψυχής και να έχει απελευθερωθεί από τα κόμπλεξ του». Όσο για αυτούς που σνομπάρουν το πρόγραμμα και το θεωρούν λαϊκό λέει: «Έχω μάθει να μην έχω στεγανά στη δουλειά μου, να μην έχω ταμπέλες και κολλήματα. Το «Dancing» είναι ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, όπως τα τηλεπαιχνίδια και οι εκπομπές lifestyle. Δεν μπορώ να καταλάβω πού είναι το πρόβλημα. Άλλωστε, ποιος είναι αυτός που ορίζει το τι είναι ποιοτικό και τι όχι; Μακάρι η λαϊκή απήχηση, η εμπορικότητα δηλαδή, να συνδυαζόταν πάντα και με την ποιότητα. Οι αρχαίοι συγγραφείς έγραφαν έργα που παίζονταν σε στάδια 15.000 ατόμων, δεν έγραφαν τραγωδίες για να τις ανεβάζουν στην αυλή του σπιτιού τους!», καταλήγει.