Το χώσιμο του Βίδου για «Εκδρομή»: «Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κ@@@ς»

Ο τηλεκριτικός έγραψε χαρακτηριστικά στο Βήμα: «Αυτή η "Εκδρομή" δεν είναι σαν τις άλλες» έταζε ο ANT1 διαφημίζοντας τη νέα σειρά του, η οποία ολοκληρώθηκε πριν από μερικές ημέρες. Πράγματι δεν ήταν. Γιατί, αν στις άλλες εκδρομές διασκέδαζες, σε αυτή δεν καταλάβαινες ούτε πού πήγαινες ούτε με ποιους ούτε γιατί πήγαινες. Ηταν μια «Εκδρομή» που, ακόμη και αν ξεκίνησε με καλές προθέσεις, τελικά εξελίχθηκε σε ένα βαρετό «φύγε εσύ, έλα εσύ» χωρίς σκοπό και χωρίς λόγο. Γιατί καλές προθέσεις υπήρχαν και φάνηκαν από το πρώτο κιόλας επεισόδιο: υπόθεση χιτσκοκικής «αισθητικής» (δεκατρία άτομα βρίσκονται εγκλωβισμένα σε ένα ξενοδοχείο, καθένας έχει φτάσει ως εκεί με διαφορετική αφορμή, χωρίς όμως να υποπτεύεται ότι όλους τους ενώνει κάτι), υψηλού επιπέδου σκηνοθεσία, αξιοπρεπείς ως πολύ καλές ερμηνείες. Ακουγόταν, επιπλέον, ενδιαφέρον το πείραμα καθώς η τηλεόρασή μας (ειδικά τα τελευταία χρόνια) δεν μας έχει συνηθίσει σε θρίλερ ελληνικής παραγωγής.
Το παρθενικό λοιπόν επεισόδιο με κράτησε καθώς έθετε το μυστήριο γύρω από το οποίο θα πλεκόταν η υπόθεση. Είχε και αδυναμίες: ήταν αργό, αμήχανο, μπερδεμένο. Θα βρει τον ρυθμό του, είπα, και θα αρχίσει να ξετυλίγει το κουβάρι των εξελίξεων. Ομως το κουβάρι παρέμεινε μπερδεμένο, οι αδυναμίες γιγαντώθηκαν.
Με την «Εκδρομή» μου συνέβη κάτι που δεν το έχω πάθει με κανένα άλλο σίριαλ: δεν μπορούσα να καταλάβω τι γίνεται. Προσπάθησα. Ηταν όμως τέτοιο το αλαλούμ, τόσο μη πειστικές οι καταστάσεις και την ίδια στιγμή τόσο χαλαρός ο ρυθμός που γρήγορα έχασα κάθε ενδιαφέρον, σταμάτησα να προσπαθώ. Και εγώ και άλλοι θεατές αν κρίνω από διάφορες κουβέντες. Κρίμα που μια τόσο φιλόδοξη και φιλότιμη δουλειά δεν μπόρεσε να μας κρατήσει. Ομως και στην τηλεόραση δεν αρκούν οι φιλοδοξίες, και στην τηλεόραση «τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους».
Η «Εκδρομή» ήταν μεν ατμοσφαιρική αλλά ήταν και χωρίς ψαχνό, κατά συνέπεια χωρίς ενδιαφέρον. Προϊόν της δουλειάς μιας ομάδας ανθρώπων που, αν και είχαν ταλέντο, υπερεκτίμησαν τις δυνατότητές τους. Ελπίζω να επιστρέψουν με κάτι που να μπορούν να το διαχειριστούν.»