Μιχάλης Ιγνατίου: «Ο Παπανδρέου είχε τη δύναμη να τινάξει την Ευρώπη στον αέρα»

«Από την αρχή της κρίσης είχα πει ότι τούτη η ιστορία θα είναι μία συναρπαστική έρευνα και, όπως αποδείχτηκε, είχα δίκιο. Όμως, ήταν μία δύσκολη έρευνα, διότι, εκτός των άλλων δυσκολιών, δεν είχα ιδέα από οικονομικά, δεν γνώριζα πώς λειτουργεί το ΔΝΤ. Ήταν μία έρευνα με πολλές απογοητεύσεις και περισσή πίκρα, διότι, όσο περνούσε ο καιρός, άρχισα να καταλαβαίνω το μέγεθος της καταστροφής. Άλλαξα την τακτική των προηγούμενων ερευνών και εργάστηκα πολύ σε καθεστώς off the record, λέγοντας στον εαυτό μου πως είναι μεν ρίσκο, διότι ο καθένας μπορεί να φαντάζεται πράγματα, αλλά ήταν και η μόνη επιλογή. Στο τέλος αποδείχτηκε ότι το off the record δεν ήταν μόνο σωτήριο, αλλά βοήθησε στην αλληλοεμπιστοσύνη με τις πηγές. Στη συνέχεια βρήκα και έγγραφα και βγήκε ένα, κατά τη γνώμη μου, καλό βιβλίο. Βεβαίως, έχει σημασία ότι το βιβλίο στηρίχτηκε από τους πρωταγωνιστές, υπό την έννοια ότι σχεδόν όλοι είπαν την αλήθεια. Η έρευνα άρχισε αμέσως, δηλαδή με την ένταξη της Ελλάδας στο μηχανισμό Ε.Ε.-ΔΝΤ. Από το τέλος του 2012 άρχισα να βρίσκω και έγγραφα, οπότε και αφιέρωνα περισσότερο χρόνο. Ένα εμπόδιο που προέκυψε ήταν τα δικαστικά προβλήματα του Στρος Καν, αλλά είμαι χαρούμενος διότι βρήκε χρόνο να μου απαντήσει και να μου δώσει τα φώτα του. Το μυαλό αυτού του ανθρώπου «κοχλάζει», είναι έξυπνος με όλη τη σημασία της λέξης. Αν δεν είχε συλληφθεί, πιστεύω πως η τύχη της Ελλάδας θα ήταν διαφορετική. Άρχισα να γράφω στο τέλος του 2014 και στις 9 Μαΐου του 2015, πέμπτη επέτειο του Μνημονίου, πήγαμε στο τυπογραφείο» τόνισε στο People.

-Από τον πρόλογό σου φαίνεται πως είναι πολλοί οι Έλληνες πολιτικοί που αρνήθηκαν να σου μιλήσουν. Γιατί πιστεύεις πως δεν ήθελαν να καταθέσουν τη δική τους αλήθεια;

«Ο λόγος που δεν ήθελαν να μου μιλήσουν ήταν ότι έδωσα σε όλους να καταλάβουν ότι «ξέρω». Ήμουν έντιμος μαζί τους. Άρα δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτώ βλακώδεις δικαιολογίες. Από κάποια στιγμή και μετά τα λόγια τους ήταν περιττά. Με τον κύριο Παπανδρέου θα ήθελα να μιλήσω. Δεν δέχτηκε, με γεια του, με χαρά του. Δεν έχει κανένα δικαίωμα να παραπονείται, διότι του έδωσα την ευκαιρία και την έχασε. Ήταν ο μοιραίος άνθρωπος τελικά. Είχε τη δύναμη να τινάξει την Ευρώπη στον αέρα και δεν το κατάλαβε ο δυστυχής. Δεν είχε ιδέα από οικονομικά και δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Αν άφηνε στους οικονομικούς του συνεργάτες το θέμα, θα είχαν βρει καλύτερη λύση.»