Μιχάλης Κεφαλογιάννης: Εξηγεί πως ασχολήθηκε με το ιατρικό ρεπορτάζ

«Ο πατέρας μου ασχολούνταν με τα ξενοδοχεία, αλλά ήθελε να γίνω στρατιωτικός. Ωστόσο, διάβαζε τη «Μεσημβρινή» κι εγώ κάποια στιγμή του είπα πως θέλω να δουλέψω εκεί. θεωρούσα συναρπαστικό το να γράφω στην εφημερίδα που διάβαζε εκείνος. Κυνήγησα, λοιπόν, το όνειρο μου. Η επαγγελματική μου πορεία ξεκίνησε στην Αθήνα, στα 19 μου, ως μαθητευόμενος στη «Μεσημβρινή», με διευθυντή τον Χρήστο Πασαλάρη, ενώ έκανα και σεμινάρια στην Ένωση Συντακτών»
Τι ρεπορτάζ έκανες;
«Ξεκίνησα από το νυχτερινό αστυνομικό ρεπορτάζ. Έτρεχα σε εκρήξεις, υπήρχαν τρομοκρατικά χτυπήματα τότε, και ευγνωμονώ τον Χρήστο Πασαλάρη για το ότι ξεκίνησα έτσι, γιατί είναι ένα ρεπορτάζ που σε «ψήνει» στη δημοσιογραφία πολύ γρήγορα. Ήμουν μάχιμος από το ξεκίνημα. Μια μέρα με φώναξε και μου είπε πως θα χρειαζόταν να φύγει για λίγους μήνες η συντάκτρια των θεμάτων υγείας, ρωτώντας με αν θα ήθελα ν'ασχοληθώ μ' αυτό. Το 1991 το ιατρικό ήταν ελάχιστα δημοφιλές ρεπορτάζ. Προφητικά, μου ανέφερε ότι μπορεί να μην ενδιέφερε πολύ κόσμο, αλλά μου συνέστησε να μείνω, γιατί είχε δουλειά, αλλά και πολύ διάβασμα. Είπα «ναι», γιατί τον εμπιστευόμουν, ήταν μύθος ο ίδιος, και μου είπε ότι δε θα το μετάνιωνα, γιατί το ιατρικό σε λίγα χρόνια θα ήταν πολύ σημαντικό. Συμπλήρωσα 25 χρόνια ο' αυτό, με πολύ διάβασμα, για να κατανοήσω πράγματα, με πολλές αποστολές και συνέδρια. Σε ένα ρεπορτάζ που έχει να κάνει με τις ζωές των ανθρώπων, εξ αρχής αισθάνθηκα φοβερή ευθύνη και γι' αυτό με θεωρούν έγκυρο δημοσιογράφο, τον οποίο μπορούν να εμπιστευτούν για ένα θέμα τόσο σοβαρό όσο η υγεία»

Οι φίλοι και οι συγγενείς σου, όταν παρουσιάζουν ένα σύμπτωμα, θα σου τηλεφωνήσουν για να σε ρωτήσουν σχετικά;
«Το κάνουν. Σε πολύ κοντινούς μου ανθρώπους θα αναφέρω όποια πληροφόρηση έχω, αλλά θα τους παραπέμψω σε κάποιο γιατρό. Κάνω, απλώς, τη γέφυρα μεταξύ του ασθενούς και του επιστήμονα. Δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να δώσω συμβουλή, παρόλο που ο κόσμος με σταματάει στο δρόμο και με αποκαλεί «γιατρέ», καθώς νομίζουν ότι είμαι γιατρός! Βάζω φρένο και το απομυθοποιώ. Ξέρω αρκετά πράγματα, αλλά δεν είμαι γιατρός. Το ότι οι άνθρωποι αισθάνονται οικειότητα είναι ωραίο, αν και στην αρχή ήμουν επιφυλακτικός με τις αντιδράσεις τους στο δρόμο ή στο σούπερ-μάρκετ. Στην πορεία άλλαξα και έγινα πιο ανοιχτός, πιο φιλικός»