Χάρης Βόρκας: «Όταν επέμενα πολύ για κάτι, δεν γινόταν…»

«Κάποιοι με έχουν κατηγορήσει για συγκεντρωτισμό. Όταν μπορείς να κάνεις , κάτι μόνος σου, χωρίς να βλάπτεις, χωρίς να καπελώνεις κάποιον άλλον, καλύτερα να το κάνεις εσύ, για να έχεις τον έλεγχο, αλλά και την ευθύνη. Η σκηνοθεσία ήταν μια εξέλιξη της υποκριτικής μου υπόστασης. Την επιχείρηση δεν την κυνήγησα, ήταν καθαρή συγκυρία να δοκιμάσω την δύναμη μου και σ’ αυτό, για να είμαι αυτεξούσιος και να όριζα τον εαυτό μου.

Όλα είναι γραμμένα, το κισμέτ που έλεγε κι η μάνα μου, το πιστεύω απόλυτα και δεν είναι μοιρολατρικό. Και αν φαίνεται ότι τα φτιάχνουμε εμείς λόγω χαρακτήρα, ο χαρακτήρας μας είναι το πεπρωμένο μας. Αν για παράδειγμα κάποιος από τη φύση του είναι μαχητικός, άρα φαίνεται ότι αυτός ορίζει την τύχη του, είναι η μοίρα που την έχει προικίσει με αυτόν τον χαρακτήρα και φαίνεται ότι πρακτικά αυτός κυνηγάει το όνειρο του, τη ζωή του», λέει στο Χάι και καταλήγει:

«Αλλά στη ζωή μου είδα πως όταν επέμενα πολύ για κάτι, δεν γινόταν, κι όταν ούτε καν φαντάστηκα ότι θα γίνει, γινόταν από μόνο του, κατάλαβα πως η υποψία που είχα ότι όλα είναι γραμμένα, έγινε βεβαιότητα. Δεν ντρέπομαι να πω πως για μεγάλο χρονικό διάστημα δύο τριών ή τεσσάρων ετών ήμουν άνεργος ηθοποιός. Μετά «Το κήρυγμα» που έκανε επιτυχία, αλλά ήταν και δεσμευτικό, ήρθε η κρίση στην τηλεόραση, σταμάτησαν οι προτάσεις, αρνήθηκα κι εγώ μερικές. Πήγαινα σε ακροάσεις, αλλά δεν με παίρνανε. Ίσως η εμφάνιση μου, ίσως η στιγμή.

Το κυνηγούσα πολύ και δεν καθόταν. Και από το πουθενά εμφανίστηκε η ευκαιρία να υπάρξω στο θέατρο σαν σκηνοθέτης, αυτόματα ήρθε η δυνατότητα να κάνω και την παραγωγή, ακολούθησε η επιχείρηση. Ήταν προδιαγεγραμμένο για να γίνει. Δεν ξέρω πού θα φτάσει», καταλήγει.