Γιάννης Κακλέας: Υπήρξα και αλαζόνας, όμως το ξεπέρασα, γιατί δεν με βοηθούσε να είμαι δημιουργικός

Πρωταγωνιστεί μια ολόκληρη πόλη, που οι κάτοικοι της πεθαίνουν κατά χιλιάδες από μια ανεξήγητη επιδημία.

«Ασήμαντη είναι η "ζωή" που παριστάνει τη ζωή, όταν "ζεις" πιστεύοντας σε κούφιες ιδεολογίες, όταν είσαι σκλάβος των "πρέπει" μιας κοινωνίας που σκοτώνει τα όνειρα σου. Τότε η κοινωνία αυτή σίγουρα θα καταστραφεί. Και της αξίζει ο θάνατος. Αυτό μας λέει ο Ιονέσκο, με χιούμορ βέβαια, γιατί θέλει να γελάμε με την ανοησία μας», εξηγεί για το έργο ο Γιάννης Κακλέας στο Secret.

Το έργο θίγει την ανασφάλεια της ζωής, κάτι που είναι διάχυτο και στην εποχή μας. «Το φάρμακο για αυτό το πρόβλημα του σύγχρονου Έλληνα είναι να σκοτώσει τον φόβο του, που όλα τα Μέσα του καλλιεργούν για δικό τους όφελος», τονίζει. Ένα και μοναδικό είναι το κριτήριο με το οποίο ο Γιάννης Κακλέας επιλέγει τα έργα του. Θέλει να τον προχωρούν καλλιτεχνικά.

«Η μεγαλύτερη δυσκολία στη δουλειά μου είναι να βρίσκω την προσωπική μου σχέση με το έργο και τον συγγραφέα, για να μπορώ να οδηγήσω τον θίασο σε μονοπάτια ακραίας προσωπικής έκφρασης», λέει. «Η μεγαλύτερη επιτυχία της ζωής μου είναι ότι δεν χάθηκα στον ναρκισσισμό του καλλιτέχνη δεν ηρωοποίησα τον καθρέπτη μου. Ως παιδί δεν είχα τη δυνατότητα να βλέπω θέατρο, γιατί οι γονείς μου δεν ήταν θεατρόφιλοι. Οι καλύτερες συμβουλές που μου έχουν δώσει είναι να είμαι δίκαιος και να υπάρχω χωρίς να νιώθω φθόνο. Μακριά από τοξικούς ανθρώπους, να μη φοβάμαι να ερωτεύομαι. Να δίνομαι ολοκληρωτικά; Υπήρξα και αλαζόνας, όμως το ξεπέρασα, γιατί δεν με βοηθούσε να είμαι δημιουργικός. Η πιο δύσκολη στιγμή στην καριέρα μου ήταν όταν, στη δεκαετία του '80, διαπίστωσα ότι, ενώ είμαι "καλός" σκηνοθέτης, δεν είμαι ο εαυτός μου. Αποφάσισα να εγκαταλείψω το θέατρο και θέλησα να το αποχαιρετήσω με μια περφόρμανς πάνω στη ζωή του Αντρνέν Αρτο, στο Παγοποιείο του Φιξ. Με την παράσταση για αυτόν τον προφήτη του θεάτρου βρήκα τον καλλιτεχνικό μου εαυτό και θα του είμαι ευγνώμων όσο ζω», αποκαλύπτει.