Ιεροκλής Μιχαηλίδης: «Η οικογένεια είναι η σωτηρία μας και η παθογένειά μας»

Ο ήρωάς του, ο Κώστας, αποφασίζει σε ώριμη ηλικία να κάνει το μεγάλο βήμα και να χωρίσει από τη γυναίκα του την Αλέκα (Ελένη Καστάνη) για να κερδίσει τη ζωή που δεν έζησε.

«Ο άνθρωπος, ακόμη κι όταν οι δυνάμεις του οι σωματικές τον έχουν εγκαταλείψει, ονειρεύεται σχέδια απραγματοποίητα, γιατί μόνο με αυτήν την αυταπάτη μπορεί να παλέψει τη ζωή. Οδυνηρές ψευδαισθήσεις, αλλά αναγκαίες για την επιβίωση. Ο τηλεοπτικός μου ήρωας, όμως, μπορεί να ελπίζει σε μια άλλη ζωή μετά τον χωρισμό του από την Αλέκα» λέει στην «Espresso» o ηθοποιός.

Οι τηλεκριτικοί έχουν γράψει τα καλύτερα για το σίριαλ, επισημαίνοντας ότι έχει άρωμα παλιάς κωμωδίας... Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης συμφωνεί απόλυτα: «Ετσι είναι. Εργαζόμαστε κάτω από πολύ καλές συνθήκες. Ολοι στο σίριαλ είναι επαγγελματίες» αναφέρει και συνεχίζει:
«Για τον ήρωά μου εύχομαι όταν χωρίσει και βάλει την τελική υπογραφή να βρει τον χαμένο του εαυτό. Οσο τα παιδιά δεν είχαν παντρευτεί, δεν μπορούσε να φύγει από το σπίτι. Στην Ελλάδα ο χωρισμός βιώνεται ως κάτι το τραγικό. Εχουμε μάθει όλοι να ζούμε σε μια σύμβαση για χάρη των παιδιών. Ετσι υπάρχει μεγάλη καταπίεση μέσα στη συνήθεια. Προτιμώ τους ελεύθερους και υγιείς ανθρώπους από αυτούς που νιώθουν τον σύντροφό τους ως κηδεμόνα και τον γάμο ως σκλαβιά. Μεταξύ μας, έτσι δεν μεγαλώνουν ευτυχισμένα και δυνατά παιδιά».

Πώς σχολιάζει ο ίδιος την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια;

«Χωρίς χαμόγελο. Αν δεν υπήρχε ο παραδοσιακός θεσμός της οικογένειας, θα είχαμε τεράστια ανθρωπιστική κρίση τα τελευταία δέκα χρόνια, κι αυτό γιατί δεν υπάρχουν κοινωνικές δομές. Βέβαια, από τη μία η οικογένεια είναι η σωτηρία μας και από την άλλη η παθογένειά μας, γιατί όλος αυτός ο εγκλωβισμός στον οικογενειακό ιστό προκαλεί παρενέργειες» αναφέρει. Για την καταγωγή του ο ηθοποιός λέει: «Είμαι από τον Πόντο, όπου ο θεσμός της οικογένειας είναι πολύ σταθερός, τόσο στις χαρές όσο και στις λύπες. Εχω επισκεφτεί τα χωριά των παππούδων μου στο Πόντο τρεις φορές και στη μνήμη μου καταγράφηκαν εικόνες που δεν ξεχνιούνται. Εκεί που δεν έχω πάει ακόμη είναι στο χωριό της γιαγιάς μου, στη Μικρά Ασία. Το έχω παράπονο ακόμη, αλλά θα το πραγματοποιήσω το ταξίδι.

Ξέρω ανθρώπους που συνειδητά δεν έχουν επισκεφτεί την Κωνσταντινούπολη ή τη Μικρά Ασία, γιατί δεν μπορούν. Ξέρετε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν δει την ταινία “Πολίτικη κουζίνα”, γιατί τους είναι οδυνηρό; Μου το έχουν εξομολογηθεί, με αφορμή τον πρωταγωνιστικό μου ρόλο στην ταινία... Υπήρχαν άνθρωποι που ζούσαν μέχρι το 1960 στην Πόλη και ακόμη όλα αυτά είναι πολύ νωπά γι’ αυτούς».