Μια κούκλα στο Ζαχαρωτό Χωριό

Όλα ξεκίνησαν απ’ αυτήν την επιστολή.

« Ονομάζομαι Αντωνία Καλλιμούκου και είμαι 23 χρόνων. O λόγος που αποφάσισα να επικοινωνήσω μαζί σας σχετίζεται με την επιθυμία μου να παρουσιάσω το παραμύθι που έγραψα το φετινό καλοκαίρι και εάν αρέσει να εκδοθεί. Η αλήθεια είναι πως το καλοκαίρι αυτό ήταν μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου και η ενασχόληση μου με την συγγραφή τού παραμυθιού η πιο όμορφη διέξοδος από τα προβλήματα που είχα να αντιμετωπίσω πράγματα, όπως και να το κάνεις, φαντάζουν πιο γλυκά μέσα από μια παιδική ματιά..Κι εγώ είχα ανάγκη την Παιδικότητά μου!..Ελάτε τώρα!...ο καθένας κρύβει μέσα του λίγο από Αυτήν...Ένα ναζιάρικο χαμόγελο, μια αστεία γκριμάτσα, μια ψυχή που ζητάει ελευθερία από τις καθημερινές σκοτούρες, λίγος λεκές από παγωτό στο καθαρό φανελάκι και η αιώνια λαχτάρα του ανθρώπου να ξεστομίσει ''σ' αγαπάω μαμά''...»
----------------------------------------------

Μην χασμουριέστε, ήρθε η ώρα να σας μιλήσω για το παραμύθι μου!

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα χωριουδάκι που δεν έμοιαζε με τα συνηθισμένα. Όχι! Δεν ήταν σαν το χωριό που επισκέπτεστε το καλοκαίρι με την οικογένειά σας, ούτε έμοιαζε με εκείνο που είχατε δει σε κάποιες φωτογραφίες. Το συγκεκριμένο χωριουδάκι διέφερε πολύ! Πάρα πολύ! Τα σπίτια δεν είχαν ούτε τοίχους, ούτε κεραμίδια ούτε πατώματα. Ήταν ραμμένα από πολύχρωμα μαλακά παπλώματα και κλωστές! Οι δρόμοι δεν ήταν φτιαγμένοι από άσφαλτο και τσιμέντο, αλλά στρωμένοι με ζάχαρη και κανέλλα, ενώ από μικρές πηγές, που υπήρχαν διάσπαρτες μέσα στο χωριό, έτρεχε άφθονα κάθε είδους χυμός που μπορεί να βάλει ανθρώπου νους. Τα σοκάκια που οδηγούσαν στην πλατεία του χωριού μύριζαν κρέμα φράουλα και σαν περπατούσες ανάμεσα τους μπορούσες να δοκιμάσεις κι εσύ λίγο με το δάχτυλό σου! Ήταν πράγματι ένα μέρος υπέροχο για όλους, κυρίως όμως για τα παιδιά. Ένας τόπος στολισμένος με χαρά, γέλιο, διασκέδαση και ζαχαρωτά! Τα λουλούδια είχαν τα πιο λαμπερά χρώματα, τα πουλιά χόρευαν στον ουρανό και για φαντάσου, οι πεταλούδες… μιλούσαν.