Βίκυ Σταυροπούλου: «Ζητώ συγγνώμη αν αδίκησα κάποιον»
Η Βίκυ Σταυροπούλου νιώθει διπλή χαρά και ασφάλεια που, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια πολύ δύσκολη λόγω συνθηκών χρονιά, όπου τα πάντα σταματούν, εκείνη βρίσκεται στο «J2US».
«Εμείς συνεχίζουμε να υπάρχουμε με αυτό το πρότζεκτ, το οποίο, πιστέψτε με, συντηρεί δεκάδες οικογένειες», είπε.
Θεωρείτε τον εαυτό σας αυστηρό κριτή ή πιστεύετε πως είστε... χαλαρή;
«Δεν με θεωρώ καν κριτή, γιατί οι άνθρωποι που συμμετέχουν στο σόου έχουν ήδη βρει τον δρόμο τους. Με θεωρώ μέλος μιας παρέας, όπου ο καθένας λέει τη γνώμη του από τη δική του οπτική γωνία και τοποθετείται συνολικά και όχι εστιάζοντας μόνο στο τραγούδι, γιατί τότε θα υπήρχαν πιο ειδικοί άνθρωποι από μένα για να το κάνουν. Εγώ αισθάνομαι πως κάθε σαββατόβραδο πάω σε ένα ωραίο μεγάλο πάρτι και σχολιάζω τους καλεσμένους μαζί με τους φίλους μου, έχοντας πάντα καλή πρόθεση».
Φέτος πώς βλέπετε τους νέους παίκτες;
«Πικάντικους και πιπεράτους!»
Υπήρξε κριτική για την οποία μετανιώσατε την περασμένη σεζόν;
«Υπήρξαν μια δυο φορές που βλέποντας το σόου από το σπίτι συνειδητοποίησα ότι ίσως να βαθμολογούσα λίγο διαφορετικά. Πιστέψτε με, πάντως, έχω πολύ πιο σημαντικά πράγματα να μετανιώσω στη ζωή μου! Ωστόσο ζητώ συγγνώμη αν αδίκησα κάποιον, γιατί ειλικρινά έγινε χωρίς πρόθεση».
Σε μια περίοδο πολύ δύσκολη και για τα θέατρα, είναι ανακούφιση για σας η σταθερή απασχόληση στην τηλεόραση; Σας φοβίζει το μέλλον του θεάτρου;
«Με φοβίζει το μέλλον του κόσμου! Γιατί αυτό που μας συμβαίνει είναι πρωτόγνωρο. Υπάρχουν άνθρωποι που χάνουν την υγεία τους, τον εαυτό τους, τις δουλειές τους, σε όλους τους χώρους. Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη και όσο πιο προσεκτική γίνεται, για να τελειώσει όλο αυτό μια ώρα αρχύτερα. Αισθάνομαι τυχερή που, ενώ φέτος για πρώτη φορά ύστερα από 20 χρόνια δεν κάνω θέατρο λόγω της κατάστασης, δεν βρέθηκα χωρίς δουλειά, σε αντίθεση με πολλούς συναδέλφους, που η κατάσταση τους με στενοχωρεί βαθιά. Ας ελπίσουμε και ας προσπαθήσουμε και εμείς να τελειώσει όλο αυτό το συντομότερο δυνατό, γιατί είναι και στο δικό μας χέρι. Το νου σας, ρεμάλια!, είπε στο Τηλέραμα.
