Χατζησταματίου: «Ο Μανόλης του Σασμού είναι παρεξηγημένος και για πολλούς ακατανόητος»
Ο Στρατής Χατζησταματίου μοιράζει αυτό το διάστημα τη ζωή του ανάμεσα σε πρόβες για το θέατρο και γυρίσματα για τη σειρά Σασμός όπου παίζει, ενσαρκώνοντας τον Μανόλη, έναν έξυπνο νεαρό γεμάτο όνειρα που η στενή κοινωνία δεν τον αφήνει να ανοίξει τα φτερά του.
Μέσα από αυτή τη σειρά, μέσα από τον ρόλο του Μανόλη Αγγελάκη, έγινε ευρύτερα γνωστός. «Με αναγνωρίζει κόσμος έξω, αλλά μη νομίζετε ότι έχω και εξάρσεις αγάπης! Έτσι είναι αυτός ο ρόλος ίσως» ανέφερε ο Στρατής Χατζησταματίου, και πράγματι προξενεί μια αμηχανία ο συγκεκριμένος χαρακτήρας, ένας «λοξός» Κρητικός, άλλοι τον λυπούνται και άλλους τους εκνευρίζει, άλλοι τον θεωρούν αδύναμο και άλλοι παράταιρο. «Είναι ένας ιδιαίτερος τύπος, ομολογουμένως. Έχει κάτι το μυστήριο, έχει μια συστολή και κάποιες εσωτερικές αγκυλώσεις που ωστόσο ταιριάζουν στους έξυπνους ανθρώπους. Είναι πάντως πληγωμένος και παρεξηγημένος και για πολλούς ακατανόητος. Εγώ όμως τον καταλαβαίνω, νομίζω. Και τον ξεχωρίζω επειδή, παρότι ζει σε ένα σύμπαν όπου η βία είναι πολύπλευρη και δυνάμει σαγηνευτική, με την κακή έννοια, αυτός λειτουργεί σαν ένας παρίας που το καταδικάζει όλο αυτό. Είναι εν τέλει ένας θετικός χαρακτήρας, επειδή νοηματοδοτεί αλλιώς τα πράγματα στο συγκεκριμένο μυθοπλαστικό πλαίσιο» - και όχι μόνο μυθοπλαστικό ενδεχομένως, προσθέτουμε εμείς.
Στο θέατρο Ιλίσια
Την περίοδο αυτή ο Στρατής Χατζησταματίου τρέχει από τα τηλεοπτικά γυρίσματα σε εντατικές πρόβες. «Είναι ένα είδος εγρήγορσης αυτό, που δεν σε αφήνει να κουραστείς» τόνισε. Στο θέατρο Ιλίσια ανεβαίνει σύντομα το αυτοβιογραφικό έργο «DA» του Ιρλανδού Χιου Λέοναρντ (1926-2009). «Κατά τη γνώμη μου είναι ένα πολύ βαθύ έργο. Στον πυρήνα του βρίσκονται οι σχέσεις που αναπτύσσουμε με τους γονείς μας — αυτά τα παράξενα πλάσματα από τα οποία δεν μπορούμε ποτέ να απαλλαγούμε εντελώς, όσο αν προσπαθούμε —, και πιο συγκεκριμένα η σχέση πατέρα και γιου. Λοιπόν, ένας συγγραφέας επιστρέφει σπίτι με τον θάνατο του πατέρα του. Εκεί συναντά το φάντασμά του και, μεταξύ πολλών άλλων φαντασμάτων, μέσα σε μια συνθήκη όπου αναβιώνει νοσταλγικά το παρελθόν τη νεότερη εκδοχή του ίδιου του εαυτού του. Αυτή την εκδοχή υποδύομαι εγώ. Το κείμενο έχει μια αμείωτη ενέργεια που μου αρέσει πολύ και επιπλέον διαπνέεται από μια αυθεντική λαϊκότητα και μια επεξεργασμένη θυμοσοφία απέναντι στις δυσκολίες της καθημερινότητας, πράγματα που ταιριάζουν και σε εμάς πολύ, πολιτισμικά εννοώ. Χαίρομαι πολύ γιατί βρίσκομαι δίπλα σε σημαντικούς και πεπειραμένους ηθοποιούς».
Η τέχνη και η ζωή
Ο ίδιος, κατά τα λοιπά, πιστεύει ότι «τη συγκίνηση οφείλουμε να την αναζητούμε πρωτίστως εκτός τέχνης, μέσα στη ζωή, στους ανθρώπους μας. Όσο αναγκαία και αν είναι η τέχνη, έχει την αυτονομία της. Η τέχνη έρχεται και σου υποδεικνύει “κοίτα, κάτι υπάρχει εδώ, κάτι σε καίει’’ αλλά δεν σου λύνει τίποτα. Και καλά κάνει, διότι διαφορετικά μετατρέπεται σε κάτι διδακτικό, σε κάτι παραβιαστικό».
Το μέλλον; «Θα ήθελα, σε δέκα χρόνια από τώρα, να λέω ότι μπορώ να βιοπορίζομα και να ζω αξιοπρεπώς ως ηθοποιός. Aπό την τέχνη μου και το επάγγελμά μου. Με αυτή τη σειρά».
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
Διαβάστε επίσης:
.jpg?t=C_9KS83wLVQUKn6HTuBt7g)
