Η εξομολόγηση της Ζενεβιέβ Μαζαρί: «Η μαμά μου με στήριξε, με πήγαινε σε γιατρούς»

«Η ανάγνωση ειδικά στο Δημοτικό ήταν μέσα στα προαπαιτούμενα, οπότε ξαφνικά ενώ σε όλα τα άλλα είχα μία φυσιολογική εξέλιξη, το να διαβάσω ένα κείμενο ήμουν Α’ Δημοτικού. Και συνεχίζω, δηλαδή δεν μπορώ να διαβάσω σκαλέτα, θα κολλήσω. Αρχίζεις και διορθώνεσαι, βρίσκεις τρικς αλλά στην πραγματικότητα συνεχίζεις και είσαι ένας δυσλεκτικός άνθρωπος», είπε και συνέχισε:

«Στην τάξη ένιωθα πάντα ένα στρες. Η μαμά μου με στήριξε σε όλο αυτό το ταξίδι, με πήγαινε σε γιατρούς. Κανένας δεν το καταλάβαινε. Η μαμά μου ήταν αυτή που έψαχνε ανθρώπους για να δουλέψουμε φωνητικά, λεκτικά τι θα κάνουμε. Μόνη της το ξεκίνησε, δεν υπήρχε κατεύθυνση. Της έλεγαν, είναι τεμπέλα. Μην πω την άλλη λέξη, γιατί είναι κακιά», είπε και κατέληξε:

«Της έλεγαν ότι έχω καθυστέρηση, κάτι που δεν επιτρέπεται να το λες γενικότερα στα παιδιά, γιατί το νευρολογικό τους σύστημα ακόμα αναπτύσσεται. Και δεν μπορείς μπροστά σε ένα παιδί να μιλήσεις για το νευρολογικό τους σύστημα, απαγορεύεται. Ήμουν μπροστά. Ευτυχώς πλέον οι άνθρωποι εκπαιδεύονται και στο ψυχολογικό. Και αυτοί οι άνθρωποι μαθαίνουν, δηλαδή δεν ήξεραν. Δεν μπορώ να τους κατηγορήσω. Ο δάσκαλος εκείνης της περιόδου με τον δάσκαλο που κάνουν τα παιδιά μου τώρα στο σχολείο είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι. Εμείς είχαμε και το «σήκω στον τοίχο με το πόδι». Το έκανες, δεν πήγαινες να καταγγείλεις. Ήταν μέσα στην εκπαίδευση», είπε.