Ο Ετεοκλής Παύλου εξομολογείται: «Είπα αν δεν μπορώ να αυτοεξυπηρετηθώ, καλύτερα να μην ζω»

«Όσον αφορά το κομμάτι του πατέρα του, που είπε ότι δεν φοβάται τον θάνατο αλλά να μη μείνει κατάκοιτος… να το πάρω και να το κάνω λίγο δικό μου: είναι καλύτερο να «φεύγεις» όταν σταματάς να μπορείς να αυτοεξυπηρετηθείς», υπογράμμισε στην αρχή της τοποθέτησής του ο παρουσιαστής.

«Το καταλαβαίνω πως το λέει. Επειδή είμαι ένας άνθρωπος που έχω χάσει το πόδι μου, έχω μία μορφή αναπηρίας, ήταν κι εμένα αυτός ο προβληματισμός μου. Μην φτάσω 50-60-70, που δεν θα έχω την ίδια άνεση να βάζω το πρόσθετο μέλος, να σηκώνομαι να τρέχω και να παίζω. Προφανώς, αν ένας αρτιμελής άνθρωπος 70 χρονών δυσκολεύεται να πάει στο καφενείο, φανταστείτε ότι ο ίδιος άνθρωπος με πρόσθετο μέλος δυσκολεύεται δέκα φορές παραπάνω».

«Εκεί είχα πει κι εγώ ότι αν φτάσω σε ένα σημείο να μην μπορώ να αυτοεξυπηρετηθώ, να ζω μόνος μου και να είμαι αυτάρκης με όσα έχω, καλύτερα να μη ζω πια, δεν θέλω».

«Σκεφτόμουν ότι δεν θέλω να γίνω ποτέ βάρος στην οικογένειά μου, στη γυναίκα μου, στο παιδί μου. Αυτές είναι σκέψεις που οποιοσδήποτε έχει ζήσει κάτι σε πολύ κοντινό του πρόσωπο ή έχει κάποια μορφή αναπηρίας και του έχει δημιουργήσει μία φοβία ότι μπορεί να φτάσει σε ένα τέτοιο στάδιο. Τις έχω κι εγώ, τον καταλαβαίνω, και εύχομαι να βρω τη δύναμη κάποια στιγμή να τις αποβάλλω».