Έρημη Χώρα – Κέντρος: «Είμαι πολύ περήφανος για τις συνθήκες με τις οποίες έγινε αυτή η δουλειά»

Μιλήστε μου για τον ήρωά σας, έναν βαθιά πληγωμένο άνθρωπο, που έχασε τους δικούς του και έχει «κλειδώσει» τα συναισθήματά του, όπως και την αγάπη που τυχόν μπορεί να δώσει.

Ο τίτλος «Έρημη χώρα» μιλάει για μία εσωτερική έρημη χώρα των ανθρώπων και των ηρώων. Δεν είναι μόνο ο ίδιος που έχει μία ιδιαιτερότητα, αλλά και η κοινωνική λειτουργός, όπως και η μικρή, η οποία δεν μιλάει και υπάρχει λόγος. Όλα τα πρόσωπα είναι κλεισμένα στον εαυτό τους. Μάλιστα, τούτος ο ήρωας λέει κάποια στιγμή στο πρώτο επεισόδιο «δεν θέλω να με πλησιάζει κανείς», εννοώντας τους ανθρώπους κι αυτό μου έφερε στον νου μία φράση του Αριστοτέλη. Μια φράση που αναφέρει ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο και για να λέει ότι είναι μόνος του, θα πρέπει να είναι ή θηρίο ή Θεός. Ο Λουκάς λοιπόν είναι ένα θηρίο εξαιτίας αυτών που του έχουν συμβεί.

Ένα θηρίο που όμως νομίζω ότι θα ημερέψει στο τέλος των επεισοδίων ή θα αρχίσει να πιστεύει ξανά στους ανθρώπους και στην αγάπη.

Νομίζω ότι την κίνηση αυτή την κάνουν και άλλα πρόσωπα προς τον ίδιο. Είναι αρκετά δύσκολος, είναι ένα πληγωμένο ζώο και αν πλησιάσεις ένα πληγωμένο ζώο άτσαλα, μπορεί να σε δαγκώσει. Εάν το πλησιάζεις σιγά σιγά, έρχεσαι πιο κοντά. Από κει και πέρα, όμως, συμβαίνουν διάφορα.

Εσείς, βέβαια, στην πορεία σας είστε ακριβώς το αντίθετο σε σχέση με τον ήρωα που υποδύεστε. Θέλω να πω ότι σε όλη τη διαδρομή σας δείξατε ότι το θέατρο δεν λειτουργεί σαν ατομικό άθλημα, αλλά σαν μία βάρκα, που όλοι πάνε μαζί.

Το θέατρο, όπως και ο κινηματογράφος, είναι συλλογικό άθλημα. Πρέπει να υπάρχει η συλλογικότητα, να κυριαρχεί το εμείς και όχι το εγώ.

Πώς λειτουργείτε όταν συναντάτε συναδέλφους σας οι οποίοι πορεύονται με το εγώ;

Στενοχωριέμαι, γιατί ορισμένοι έχουν και ταλέντο, αλλά δυστυχώς το ταλέντο κελυφώνεται στην πορεία ή παγιώνεται και γίνεται μαδέρα. Το βλέπουμε σε αρκετούς συναδέλφους, ιδιαίτερα στην τηλεόραση, στα καθημερινά σίριαλ. Στενοχωριέμαι όταν βλέπω ταλαντούχους ηθοποιούς έτσι. Καταλαβαίνω, βέβαια, την ανάγκη της επιβίωσης, αλλά από την άλλη πλευρά νιώθω ότι επιτελώ κι ένα λειτούργημα. Δηλαδή, εγώ είμαι πολύ περήφανος για τις συνθήκες με τις οποίες έγινε αυτή η δουλειά και το έζησα αυτό πρώτη φορά στα 45 χρόνια που εργάζομαι, τόσο ως διαδικασία γυρισμάτων, όσο και ως διαδικασία υποκριτικής, ως επίπεδο αισθητικής, με έναν σκηνοθέτη ο οποίος γνωρίζει την υποκριτική λειτουργία και μπορεί να σε προσεγγίσει με έναν τρόπο που σε κάνει να νιώθεις τόσο χαλαρά, ώστε να μπορείς να λειτουργήσεις σε καθετί.

Πηγή 7 μέρες tv