Άννα Αδριανού: Έψαχνα ένα έργο που να έχει έντονο κοινωνικοπολιτικό μήνυμα και παράλληλα υπαρξιακό
Τη θρυλική Λένι Ρίφενσταλ, τη σκηνοθέτιδα πίσω από την κάμερα του ναζιστικού καθεστώτος, που ύμνησε όσο κανείς την εξουσία του Χίτλερ, υποδύεται φέτος στη σκηνή του «Μικρού Κεραμεικού» η Άννα Αδριανού στο έργο «Η Λένι Ρίφενσταλ κοιμάται τα βράδια;», του Αγγέλου Ανδρεόπουλου, σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη.
Η γνωστή ηθοποιός, που διεισδύει στη ζωή αυτής της αμφιλεγόμενης γυναίκας, μιλά στην «Κυριακάτικη Απογευματινή» για την παράσταση και για τα όρια ανάμεσα στην Τέχνη και την ηθική.
Άννα Αδριανού: «Ο μεγαλύτερός μου έρωτας είναι η ίδια η ζωή» - Η λατρεία στον αξέχαστο πατέρα της
Πώς επιλέξατε αυτό το έργο;
Έψαχνα ένα έργο που να έχει έντονο κοινωνικοπολιτικό μήνυμα και παράλληλα υπαρξιακό. Όχι όμως με τη στενή κομματική έννοια, αλλά κάτι που να αφορά όλον τον κόσμο. Η Λένι Ρίφενσταλ ήταν η καλύτερη σκηνοθέτις του κινηματογράφου στη Γερμανία την εποχή του Χίτλερ. Έφτιαξε εικόνες που την εποχή του ’30 και του ’40 δεν είχαν προϋπάρξει. Εικόνες με έντονο σουρεαλισμό και ποίηση. Ήταν χορεύτρια και ηθοποιός, αλλά ήθελε να κάνει δικές της ταινίες.
Τι σας συγκλονίζει από τη ζωή της;
Το ότι αυτή η γυναίκα, με αυτήν την απίστευτη ευαισθησία της απέναντι στην Τέχνη της, είχε τη δύναμη και την απάθεια να συνεργαστεί με τον Χίτλερ και να γίνει ο άνθρωπος ο οποίος με τις ταινίες του έκανε τη μεγαλύτερη
Τι περιγράφει το έργο;
Είμαστε στο τώρα, όπου ένας σύγχρονος δημοσιογράφος συνομιλεί μαζί της. Αυτή λέει απίστευτα ψέματα, ότι δεν είχε καταλάβει ποτέ ότι ο Χίτλερ έκανε εγκλήματα ούτε ήξερε για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μέχρι τέλους επέμενε ότι αυτή έκανε μόνο Τέχνη. Η συνέντευξη αυτή είναι μια φοβερή κόντρα ανάμεσα στους δύο. Βλέπουμε και την κακή σχέση με τον πατέρα της, ο οποίος την υποτιμούσε, δεν θαύμασε ποτέ το ταλέντο της. Και από την άλλη η μητέρα της ήταν υπερφιλόδοξη και έκανε τα πάντα για να γίνει διάσημη η κόρη της.
Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος εσωτερικός πόνος αυτής της γυναίκας;
Η ίδια μιλά για τραύμα. Θεωρεί πως το τραύμα της ήταν η απόρριψη του πατέρα της. Δεν είχε ποτέ μαζί του καθόλου καλή σχέση. Ήταν ένας σκληρός άνθρωπος, υλιστής. Και ο πρώτος της έρωτας ήταν ένας αξιωματικός της αστυνομίας που πραγματικά της φέρθηκε πάρα πολύ σκληρά. Τη χώρισε γιατί αυτή ήθελε να γίνει χορεύτρια και αυτός της είχε πει ότι μια χορεύτρια δεν είναι αξιοπρεπής σύζυγος. Οπότε εκεί φαίνεται ότι ερωτεύτηκε το τραύμα της. Και με τις ταινίες της, με τις οποίες ύμνησε τον Χίτλερ, ουσιαστικά έκανε και αυτή το ίδιο. Αντί να τους νικήσει, τους δικαίωσε.
Οι ταινίες της γίνονταν κατ’ εντολήν του Χίτλερ;
Ναι, ακριβώς. Έφτιαχνε καθαρά προπαγανδιστικές ταινίες σαν ντοκιμαντέρ. Παρουσίαζαν τον Χίτλερ να μιλά σαν σωτήρας και έδειχνε τα πλήθη να τον επευφημούν. Είχαν μια παραμυθένια και ποιητική απόδοση. Αλλά παράλληλα δημιουργούσε και δικές της ταινίες με δική της μυθοπλασία
Άννα Αδριανού: «Ο πατέρας μου άλλαξε μετά τον θάνατο του αδελφού μου - Πένθησα χρόνια μετά...»
Άννα Αδριανού: «Στην σεξουαλική παρενόχληση δεν αποζητάς το σεξ αλλά την επιβεβαίωση εξουσίας»
Άννα Αδριανού: «Όλες οι γυναίκες έχουμε αντιμετωπίσει ηλικιακό ρατσισμό στη δουλειά»
