Οικονομίδης: Αν ένα έργο κάνει την καρδιά σου να χτυπάει πιο δυνατά τότε έχεις πετύχει το στόχο

Οι ταινίες σου έχουν πολύ σκοτάδι. Από το σκοτάδι περιμένουμε πάντα το φως ή περιμένουμε κι άλλο σκοτάδι;

Το φως είναι αισθητική. Όταν υπάρχει αισθητική, υπάρχει και ομορφιά - ακόμα και στην πιο σκοτεινή ιστορία. Όταν αυτή η ομορφιά αποτυπώνεται ως έργο τέχνης, τότε αποκτάς ένα υψηλό επίπεδο αισθητικής που ανεβάζει τον θεατή. Δεν έχει να κάνει μόνο με την ιστορία ή τις ιδέες που μοιράζεσαι, αλλά με το πώς τον υψώνεις μέσα από την αλήθεια και την ομορφιά του έργου. Μην ξεχνάμε ότι η μεγάλη τέχνη είναι σχεδόν πάντα «μινόρε», σκοτεινή. Από τον Τολστόι και τον Σαίξπηρ μέχρι την κλασική μουσική: Μπαχ, Μπετόβεν, Στρίντμπεργκ· μετά Joy Division, Τζόνι Κας, ο ιταλικός νεορεαλισμός, το Free Cinema... Όλοι αυτά εξειδικεύονται στη μαυρίλα. Στο αίμα.

Άρα δεν σου αρέσει να ακούς τη φράση «μα πού είναι το παραθυράκι ελπίδας»;

Δεν χρειάζεται να υπάρχει ένα «παραθυράκι ελπίδας» για να θεωρηθεί ένα έργο πλήρες. Αν είναι σπουδαίο έργο τέχνης, αν έχει αισθητική, αλήθεια και δύναμη, τότε αυτό από μόνο του περιέχει ελπίδα. Η ίδια η δημιουργία είναι ελπίδα.

Θυμάσαι πότε το ένιωσες αυτό πρώτη φορά;

Ναι. Όταν σπούδαζα, διάβαζα τα κλασικά έργα, κλεινόμουν στο σπίτι και τα ξεκοκάλιζα. Ύστερα έβγαινα το βράδυ στην Καισαριανή να πάρω μια μπίρα ή ένα σουβλάκι και ένιωθα ότι πετάω. Δεν περπατούσα καν. Ήταν γεμάτα αίμα, ίντριγκες, δολοφονίες, δράματα, αυτοκτονίες, αλλά μέσα σε όλα αυτά υπήρχε αισθητική. Και αυτό είναι το ζητούμενο. Αν ένα έργο κάνει την καρδιά σου να χτυπάει πιο δυνατά, αν σε μετατοπίζει ως άνθρωπο, τότε έχει πετύχει το στόχο του.

Θέλεις ο θεατής να φύγει από τη «Σπασμένη Φλέβα», στενοχωρημένος, σκεπτόμενος;

Να φύγει πετώντας. Να πάει σε μια άλλη περιοχή του εαυτού του - μια περιοχή που ίσως έχει ξεχάσει. Μέσα απ’ όλη αυτή την πεζότητα, τη μετριότητα, το τίποτα της καθημερινότητας, έχουμε γίνει όλοι χοντρόπετσοι. Κάθε μέρα ζούμε live εκδόσεις από γενοκτονίες, πολέμους, εγκλήματα, ναυάγια, μετανάστες, πολιτική αλητεία και τίποτα δεν μας αγγίζει. Τίποτα. Πόνος στο ένα, πόνος στο άλλο, και πάμε παρακάτω. Αν η ταινία καταφέρει, έστω και λίγο, να σε πάει σε μια ξεχασμένη περιοχή του εαυτού σου -εκεί που ακουμπάει η ευαισθησία, η ρωγμή, η ταραχή, το τρέμουλο-, τότε είναι μεγάλη επιτυχία

Πηγή Marie Claire