Γιάννης Λασπιάς: «Ο έρωτας είναι πάντα διαχρονικός»

Ο ίδιος μιλάει για τον επαγγελματικό πυρετό στον οποίο βρίσκεται αλλά και για τον έρωτα... Διαβάστε τι είπε...

Πότε και με ποιο τρόπο ξεκίνησε η σχέση σας με την υποκριτική;

Με την παρότρυνση μιας αγαπημένης φίλης αποφάσισα να δώσω τις τότε εξετάσεις που διεξάγονταν από το υπουργείο πολιτισμού, για την εισαγωγή στις δραματικές σχολές. Προετοιμάστηκα ένα καλοκαίρι και ευτυχώς πέρασα, γιατί δεν ξέρω αν τότε θα το ξαναπροσπαθούσα καθότι είχα και το πανεπιστήμιο. Μέσα από τη σχολή κατάλαβα ότι μ’ ενδιαφέρει η υποκριτική, αν και την εξάσκησα αρκετά χρόνια αργότερα. Μετά τον θητεία μου στο στρατό, που τότε διαρκούσε αρκετούς μήνες, δούλεψα σε άλλο αντικείμενο, αλλά πάντα είχα το απωθημένο. Όταν κατάλαβα ότι στη ζωή δεν πρέπει να ‘χεις απωθημένα, αποφάσισα να κινήσω μόνος μου την τύχη μου. Με αρκετές δυσκολίες φυσικά γιατί δεν είχα κάποιον να με βοηθήσει και δεν είχα και αυτό που λέμε καλλιτεχνικό κύκλο ή θεατρική οικογένεια.

Πρωταγωνιστείτε ξανά ως ηθοποιός στο έργο «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε» του Πιραντέλο σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή, δίπλα στη Μάνια Παπαδημητρίου, μετά από δύο χρόνια αποχής από το σανίδι. Για ποιο λόγο εμφανίζεστε τα τελευταία χρόνια πιο πολύ ως σκηνοθέτης και λιγότερο ως ηθοποιός;

Απείχα δύο χρόνια συνειδητά λόγω του ότι σκηνοθετούσα ακατάπαυστα και αυτό απαιτούσε όλο το χρόνο και την ενέργειά μου. Ωστόσο απολαμβάνω να παίζω όταν ο ρόλος, το έργο, οι συνεργάτες μου και η όλη παραγωγή με καλύπτει. Και το συγκεκριμένο έργο, που αγαπήθηκε πολύ από το κοινό, είχε όλο το πακέτο.

Μπορεί ένας ηθοποιός να ζήσει από το θέατρο;

Σαφέστατα όχι όταν μάλιστα το πιο σύνηθες είναι απλήρωτες πρόβες και ποσοστά. Γι’ αυτό οι περισσότεροι ηθοποιοί κάνουν και δεύτερη ή τρίτη δουλειά προκειμένου να επιβιώσουν. Ωστόσο πιστεύω ότι η υποκριτική και η σκηνοθεσία είναι μια σκληρή δουλειά και πρέπει ν’αμείβεται όχι μόνο καλλιτεχνικά αλλά και υλικά. Προσωπικά δε θέλω να δουλεύω απλήρωτος. Είναι επάγγελμα, όχι χόμπι.

Στην τηλεόραση δεν έχετε εμφανιστεί ακόμα. Προτιμάτε το θέατρο και τον κινηματογράφο;

Δεν το ‘χω επιδιώξει ιδιαίτερα παρότι είναι ένας χώρος που όταν έχει τις κατάλληλες προϋποθέσεις είναι ιδιάιτερα γοητευτικός. Δεν αποκλείω τίποτα , όλα σχετίζονται με την υποκριτική τέχνη, όταν γίνονται με καλές προθέσεις και αγάπη. Υπάρχουν κάποιες συζητήσεις, θα δείξει…

Ποια είναι η υπόθεση της διάσημης ταινίας Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας της Λίνα Βερμίλλερ;

Ο Τουνίν, ένα απλό αγροτόπαιδο, μαθαίνει ότι ο αναρχικός αδερφικός του φίλος και μέντοράς του, εκτελέστηκε από το φασιστικό καθεστός, μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας εναντίον του δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι. Παρόλο που είναι εντελώς άπειρος και απροετοίμαστος, αποφασίζει να αναλάβει αυτός την ημιτελή αποστολή και να πάει στην Ρώμη για να δολοφονήσει τον Μουσολίνι. Ο Τουνίν αφήνει πίσω την απλή ζωή του και κρύβεται σ' έναν γνωστό οίκο ανοχής στη Ρώμη, όπου συνδεσμός του είναι μια ιερόδουλη η Σαλώμη. Συνειδητοποιημένη αναρχική θέλει και εκείνη για τους δικούς της λόγους το θάνατο του Ντούτσε. Η εξοικείωση όμως με το νέο περιβάλλον θα αποδειχθεί επίπονη για τον νεαρό αγρότη, πόσω μάλλον όταν ερωτεύεται σφόδρα την Τριπολίνα. Ο έρωτας αυτός, θα περιπλέξει τα πράγματα, αλλά δε θα είναι αρκετός για να σταματήσει τον Τουνίν να πραγματοποιήσει το σκοπό του, ακόμα και αν αυτός θα του στοιχίσει την ίδια του τη ζωή.

Τι είναι αυτό που καθιστά την “Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας” σύγχρονο έργο και για ποιο λόγο αποφασίσατε να το διασκευάσετε και να το σκηνοθετήσετε;

Ο έρωτας είναι πάντα διαχρονικός, δυστυχώς όπως φαίνεται και ο φασισμός, που ουσιαστικά δεν πεθαίνει, απλώς ξυπνά και γιγαντώνεται σε περιόδους έντονης οικονομικής κρίσης και πνευματικής φτώχιας. Το « Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας» είναι ένα ισχυρό μήνυμα για την απειλή του φασισμού ή οποιουδήποτε ολοκληρωτικού καθεστώτος που μιλάει για τη μοίρα όλων αυτών που στάθηκαν αντιμέτωποι σε αυτά. Ισορροπεί δεξιοτεχνικά ανάμεσα στην πολιτική τραγωδία και την ανατρεπτική κωμωδία και αποθεώνει τελικά τον έρωτα ως την απόλυτη δύναμη ζωής.