Άντονι Χόπκινς: Πώς το αλκοόλ παραλίγο να τον σκοτώσει - Ανοίγει την καρδιά του στα 88 του

Μιας και τώρα πια πλησιάζει τα 90 αποφάσισε στην αυτοβιογραφία του «We Did OK, Kid», να μιλήσει για όλα.

Ο Χόπκινς αφηγείται στην Guardian μια πορεία που δεν ακολουθεί τη λογική της επιτυχίας αλλά την εσωτερική διαδρομή της επιβίωσης.

«Ήμουν ένα παιδί που δεν καταλάβαινε τίποτα», γράφει χαρακτηριστικά.

Οι δάσκαλοι τον θεωρούσαν «brainless carthorse», χωρίς προοπτική. Στο σπίτι, ο πατέρας του, ένας φούρναρης με τα χέρια σκληρά από τη δουλειά, επαναλάμβανε το μάθημα της αντοχής: «Σταμάτα τα παράπονα, στάσου ίσια, προχώρα».

Ο ίδιος θυμάται τον εαυτό του να ζει σε έναν φανταστικό κόσμο, να απαγγέλλει μονόλογους του Σαίξπηρ που είχε απομνημονεύσει από το φιλμ Άμλετ του Λόρενς Ολίβιε. Ήταν δώδεκα όταν ένιωσε για πρώτη φορά εκείνη τη σπίθα: ένα κάλεσμα, μια ένταση που δεν μπορούσε να εξηγήσει. «Δεν ήξερα τι ήταν αυτό που με χτύπησε στο κεφάλι, αλλά ήξερα πως εκεί ανήκα», λέει.

Άντονι Χόπκινς: Η στιγμή που κατάλαβε ότι ήταν αλκοολικός – «Αυτό είναι το ανατριχιαστικό σημείο»

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, θα στεκόταν απέναντι στον ίδιο τον Ολίβιε, σε ακρόαση για το National Theatre, και θα του έκλεβε τη σκηνή απαγγέλλοντας τον Οθέλλο, έναν ρόλο που ο μέντοράς του είχε υποδυθεί λίγο πριν. Εκεί άρχισε η διαδρομή του ηθοποιού που δεν έπαιζε για να αρέσει, αλλά για να επιβιώσει.

Το θέατρο, όμως, ήταν για τον Χόπκινς ένα δίκοπο μαχαίρι. Του έδινε φωνή, αλλά ταυτόχρονα συντηρούσε το χάος μέσα του. Το ποτό έγινε ο καθημερινός του σύντροφος.

«Ναι, ήμουν κι εγώ ένας απ’ αυτούς τους μεθυσμένους ηθοποιούς. Τσακωνόμουν με σκηνοθέτες, έμπλεκα σε καβγάδες στα μπαρ. Ήταν παράνοια», λέει. Το 1975, μετά από ένα μεθύσι χωρίς μνήμη, ξύπνησε στο Λος Άντζελες χωρίς να θυμάται πώς είχε οδηγήσει 500 μίλια μεθυσμένος. Τότε άκουσε, όπως λέει, μια φωνή μέσα του να ρωτά: «Θες να ζήσεις ή να πεθάνεις;» Και εκείνος απάντησε: «Θέλω να ζήσω». Από εκείνη τη μέρα του Δεκεμβρίου του 1975 δεν ήπιε ξανά.

Η συνάντησή του με τον κινηματογράφο υπήρξε σχεδόν τυχαία. Ο Πίτερ Ο’Τουλ τον κάλεσε για δοκιμαστικά στη Λιοντάρι το Χειμώνα το 1968, όπου ο Χόπκινς, ως Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, έδειξε ότι η δύναμή του δεν βρίσκεται στην εξωστρέφεια αλλά στην ένταση που σιγοκαίει. «Η οργή μέσα μου», λέει, «έδινε δύναμη στη σιωπή μου».

Αυτή η σιωπή θα κορυφωθεί χρόνια αργότερα στο Η Σιωπή των Αμνών. Όταν διάβασε τον τίτλο, νόμιζε πως πρόκειται για παιδική ταινία. Ο Τζόναθαν Ντέμι είδε στον Ελέφαντα Άνθρωπο την καλοσύνη που, αν στραφεί προς το σκοτάδι, μπορεί να γεννήσει τέρατα. Έτσι προέκυψε ο Χάνιμπαλ Λέκτερ: ένας δολοφόνος που δεν χρειάζεται να υψώσει τη φωνή του, γιατί η απόλυτη ψυχραιμία του είναι πιο φρικτή από κάθε κραυγή.

Ο ίδιος ο Χόπκινς ζήτησε να φορέσει πράσινη στολή, κομψή, φτιαγμένη στα μέτρα ενός ανθρώπου που θα σε σκοτώσει αν δεν τη ράψεις σωστά. Και όταν ρώτησαν πώς θέλει να τον βρουν στην πρώτη σκηνή με την Τζόντι Φόστερ, απάντησε: «Όρθιο. Γιατί μπορώ να τη μυρίσω να έρχεται».

Ο ρόλος του χάρισε το πρώτο Όσκαρ.

«Δεν με ενδιαφέρει η διασημότητα. Μου αρέσει να παίζω πιάνο, να διαβάζω, να μένω ήσυχος», λέει.

Η αυτοβιογραφία του είναι γεμάτη τέτοια παράδοξα: ένας άνθρωπος βαθιά μοναχικός που βρήκε στην υποκριτική τη δυνατότητα επικοινωνίας, ένας πρώην αλκοολικός που έγινε σύμβολο αυτοκυριαρχίας, ένας ηθοποιός που παίζει το τέρας για να δείξει την ανθρώπινη ευθραυστότητα. Οι εξομολογήσεις του δεν έχουν ίχνος μελοδραματισμού.

Μιλά με ευγνωμοσύνη για τη σύζυγό του, Στέλλα Αρογιάβε.

Στα 88 του πια, ζει στο Λος Άντζελες με τη Στέλλα και τις γάτες τους, παίζοντας πιάνο, ζωγραφίζοντας και ανεβάζοντας συχνά στο Instagram μικρά χιουμοριστικά βίντεο.

Όταν ρωτήθηκε για το σπίτι του που κάηκε από τις φωτιές στην Καλιφόρνια, απάντησε: «Χάσαμε τα πάντα, αλλά είμαστε ζωντανοί. Είμαστε τυχεροί».

Διαβάστε επίσης:

Η αυτοβιογραφία του Άντονι Χόπκινς στα ράφια το φθινόπωρο

Άντονι Χόπκινς: Το σπίτι του στο L.A. έγινε στάχτη & επέστρεψε στην Ουαλία για... fish & chips!

Άντονι Χόπκινς: Συγκλονίζει η πρώτη του ανάρτηση μετά την καταστροφή της βίλας του στο Λος Άντζελες