Βασίλης Γρηγοράκος: Η ιστορία που του άλλαξε την ζωή

Όλα ξεκίνησαν το 2000, όταν ο πατέρας και ο παππούς του, δυο από τα μεγαλύτερα, (ίσως και τα μεγαλύτερα) ονόματα νονών της νύχτας, δολοφονήθηκαν στην Αθήνα. Ακολούθησε ο θάνατος της αδερφής του το 2003, μέσα στο αυτοκίνητο της στο Μπραχάμι.
Ο 16χρονος, πλέον, Βασίλης Γρηγοράκος έχει αφήσει πίσω του όλα όσα συνέβησαν στην Ελλάδα και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η συμμετοχή του στην σχολική ομάδα αμερικανικού ποδοσφαίρου, Massapequa Chiefs, αλλά και η μελλοντική του καριέρα. Ο Βασίλης Γρηγοράκος μίλησε στο «Πρώτο» για όλα τα παραπάνω, και τόνισε πως: «Μερικές φορές σκέφτομαι να έρθω στην Ελλάδα, αφού είμαι Έλληνας. Για την ώρα, όμως, προτεραιότητα μου αποτελεί το σχολείο και το φούτμπολ. Θέλω να διατηρήσω ψηλά τους βαθμούς μου και να είμαι απολύτως έτοιμος για το κολέγιο. Ήδη παίρνω προπαρασκευαστικά μαθήματα στη Διοίκηση Επιχειρήσεων που θα ήθελα να σπουδάσω. Προσεύχομαι στον Θεό να συνεχίσω υγιής και χωρίς τραυματισμούς στις προπονήσεις και στους αγώνες και θα δω πού θα οδηγήσει το ταξίδι αυτό με το φούτμπολ».

Εξήγησε γιατί προτίμησε το φούτμπολ, αφού αρχικά είχε ενταχθεί στην ομάδα του μπέιζμπολ: «Στην αρχή ασχολήθηκα με το μπέιζμπολ και μπήκα στη σχολική ομάδα της Α’ γυμνασίου. Μετά μπήκε στη ζωή το φούτμπολ και άλλαξαν όλα. Το λάτρεψα από την αρχή και μέχρι τώρα αυτό το διάβασμα είναι τα πράγματα τα οποία απασχολούν όλο μου τον χρόνο».

Ο αμερικανικός Τύπος εκθειάζει ήδη τις δυνατότητες του, αλλά το NFL είναι ακόμα αρκετά μακριά, κάτι που γνωρίζει ο ανήλικος running back: «Όλα αυτά που λέγονται για τις επιδόσεις μου στο φούτμπολ αποτελούν κίνητρο για να προσπαθήσω ακόμα πιο σκληρά. Είμαι αφοσιωμένος στο διάβασμα και τις προπονήσεις. Προσέχω τη διατροφή μου, πηγαίνω για ύπνο νωρίς, για να έχω ενέργεια την επόμενη μέρα. Δουλεύω με περηφάνια και με στόχο να αποκτήσω κι άλλον σεβασμό, πρώτα ως άνθρωπος και μετά ως αθλητής».

Φανέρωσε την ωριμότητα του, όταν μίλησε για τον πατέρα του: «Βλέπω τον πατέρα μου στον εαυτό μου. Ήταν καλός αθλητής, πυγμάχος. Ήθελε πάντα να είναι νικητής και νιώθω ότι είμαι η σκιά του. Ξέρω ότι είναι παντού και με παρακολουθεί γεμάτος περηφάνια. Είναι συνέχεια στη σκέψη μου, στην καρδιά μου και στην ψυχή μου κι εγώ είμαι εδώ προσπαθώντας κάθε μέρα να τον κάνω περήφανο».

Και κατέληξε στις αναμνήσεις του από την Ελλάδα, στα οποία έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του: «Είμαι Έλληνας και μεγάλωσα έτσι, παρά το ότι η μισή μου καταγωγή είναι ιταλική, από την πλευρά της μητέρας μου. Δεν θέλησα ποτέ ν’ αλλάξω τ’ όνομα μου και πάντα όλοι εδώ στην Αμερική με αποκαλούν Βασίλη. Δυστυχώς ξέχασα τα ελληνικά μου, γιατί δεν τα εξάσκησα αρκετά, αλλά ξέρω ότι αν ασχοληθώ λίγο θα τα θυμηθώ. Μου έρχονται πάντα εικόνες από τα χρόνια στην Ελλάδα. Θυμάμαι τον εαυτό μου, 3 χρονών, να κάνω μότο κρος στην αυλή στο σπίτι ή να βουτάω συνεχώς στην πισίνα. Γενικώς ήμουν συνέχεια έξω στον κήπο και έπαιζα».