Βασίλης Καρράς: «Υπήρχαν κλειστά κυκλώματα από… μπετόν αρμέ»

«Πόσο δύσκολο θέλεις να πεις... Αν αγαπάς κάτι και επιμένεις, αν όχι 100% πάντως κατά ένα μεγάλο ποσοστό πιστεύω ότι θα το κερδίσεις. Εμένα η καψούρα μου ήταν να γίνω τραγουδιστής και επέμενα παρ' όλες τις σφαλιάρες και δεν ήμουν μόνον εγώ που τις έφαγα... Αν κυνηγάς το όνειρό σου, κάποια στιγμή θα το συναντήσεις. Βέβαια, ουδέποτε, ούτε στα πιο τρελά όνειρά μου, φανταζόμουν ότι θα έφτανα εδώ που έφτασα. Ηταν ένα όνειρο που δεν υπήρχε στον δικό μου χάρτη» δηλώνει στην "Espresso" ο τραγουδιστής και συνεχίζει: «Υπήρχαν κλειστά κυκλώματα από... μπετόν αρμέ και δεν άνοιγαν τις πόρτες τους να δεχθούν τα νέα παιδιά. Πολύ δύσκολα δεχόντουσαν ένα νέο παιδί. Υπήρχε όμως ο σεβασμός του νέου καλλιτέχνη προς τον μεγαλύτερό του και αντίστροφα, κάτι που δεν συμβαίνει σήμερα. Επίσης, πολύ δύσκολα σου εμπιστευόντουσαν τραγούδια γιατί ήταν αυτός, αυτός κι αυτός. Θυμάμαι ότι είχα πάει σε ηλικία δεκαεννέα ετών στον Θόδωρο Δερβενιώτη να μου δώσει ένα τραγούδι, αλλά τι τύχη μπορεί να είχα, όταν τα έγραφε για τον Στέλιο Καζαντζίδη; Τι να σου δώσει; Δεν άνοιγαν δρόμο να βαδίσεις και συναντούσες ή γυαλιά σπασμένα ή καρφιά και αγκάθια. Βέβαια, αυτό μου έκανε πολύ καλό στη δική μου πορεία, γιατί αναγκάστηκα να κάτσω να γράψω δικά μου τραγούδια. Ήταν μεγάλο μάθημα για μένα να μπω στον χώρο με άλλο τρόπο».