Μυρτώ Κοντοβά: «Μετάνιωσα που δεν έκλεισα την πόρτα πίσω μου, ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε»

Τι θεωρεί ως έσχατο βαθμό δυστυχίας; «Τη μιζέρια που οδηγεί σε αδιέξοδο, τους κλειστούς ορίζοντες στην ψυχή» είπε χαρακτηριστικά στο Omikron. Θα ήθελε να ζει: «Σε ένα ρετιρέ που να φαίνεται η θάλασσα από κάθε σημείο του σπιτιού». Η αγαπημένη της απασχόληση είναι: «Να χαζολογάω στο τηλέφωνο».

Όσο για ποιο πράγμα μετανιώνει περισσότερο αποκάλυψε: «Που δεν έκλεισα την πόρτα πίσω μου, ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε».

Πότε και πού υπήρξε πιο ευτυχισμένη; «Στην αγκαλιά της γιαγιάς μου όταν ήμουν μικρή. Στο Χοροστάσιο το 1997 χορεύοντας με όλη την παρέα «Τρύπες» και «Ξύλινα Σπαθιά». Στις Βρυξέλλες όταν με κάλεσαν να παρακολουθήσω τη θεατρική διασκευή του βιβλίου μου «Το κουβάρι των αλλόκοτων πραγμάτων», το 2003. Στα Χανιά το 2005, παίζοντας ξιφομαχία σε ένα μαγαζί με τουριστικά είδη. Στο σπίτι μου, πρώτη προβολή των «Υπέροχων Πλασμάτων» -2006, στη λεωφόρο Θησέως, πρώτο γύρισμα του «Μίλα μου Βρώμικα». Στην Τζια, πάντα».