Γιώργος Μαργαρίτης: Μιλά για τα πρώτα του βήματα στο πάλι του Τσιτσάνη!

«Τον γνώρισα στα δεκατρία μου χρόνια, στο καφενεδάκι των αδελφών Τσιτσάνη στα Τρίκαλα. Έτρεμα ολόκληρος και τώρα ακόμα που το λέω τρέμω. Εκείνος με άκουσε σαν ένα παιδάκι και εκείνος με παρότρυνε να κατέβω στην Αθήνα λέγοντάς μου χαρακτηριστικά πως «άμα μεγαλώσεις λίγο, έλα στην Αθήνα να με βρεις». Έτσι, σε ηλικία δεκαπέντε ετών με τη διεύθυνση στα χέρια μου ήρθα στην Αθήνα για να δουλέψω και να δω τι μπορώ να κάνω», περιγράφει στην espresso και συνεχίζει: «Βέβαια, όταν πήγα να τον συναντήσω στην οδό Αχαρνών όπου έμενε αμέσως μετά το στρατιωτικό μου, εκείνος είχε πάψει να γράφει και ότι είχε γράψει τα είχε πει ο ίδιος. Εγώ όμως τον εκτιμούσα τόσο πολύ, τον θαύμαζα και τον λάτρευα. Εκείνη την εποχή πιο εύκολο ήταν να συναντήσεις τον πρωθυπουργό παρά τον Τσιτσάνη κι εγώ είχα και τη διεύθυνση και το τηλέφωνό του. Όταν δε πήγαινα στο μπαράκι των μουσικών και τους έλεγα ότι πριν από λίγο ήμουν με τον Βασίλη Τσιτσάνη, δεν με πίστευαν», λέει και καταλήγει αποκαλύπτοντας τι ήταν εκείνο που τον είχε εντυπωσιάσει. «Εκτός από τα τραγούδια του, μου έκαναν εντύπωση τα μακριά του δάχτυλα που είχε και έπαιζε τόσο ωραίο μπουζούκι. Δεν χρειαζότανε να βάλει επιπλέον νότες, έβαζε αυτές που έπρεπε. Ήταν γεννημένος για μεγάλος μουσικός. Λίγοι είναι οι μουσικοί που βάζουν αυτά που ζητάει ένα τραγούδι. Όλοι τους βάζουν περιττά στοιχεία, γιατί δεν μπορούν να συνθέσουν τα κανονικά».