Σωτήρης Καλυβάτσης: «Για δύο χρόνια φοβόμουν να ονειρευτώ»

«Ναι. Δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο όταν χάνεις έναν άνθρωπο σου. Μου στοίχισε ιδιαίτερα. Ήδη είχε προηγηθεί η απώλεια του πατέρα μου όταν ήμουν νεότερος. Για δύο χρόνια φοβόμουν να ονειρευτώ. Ήμουν μικρός και ένιωθα ότι έτσι γίνεται μάλλον ότι όπου να ναι θα την …κάνω και εγώ» τόνισε στο ΕΓΩ και συνέχισε αναφορικά με το αν αυτό άλλαξε τη θεώρηση των γεγονότων μέσα του: «Οπωσδήποτε βοηθούν αυτά τα πράγματα για να συνειδητοποιήσεις το πόσο μικροί είμαστε, ότι δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου, ότι όλοι κάνουμε μία δουλειά απλά. Αυτό που έχει σημασία και αξία είναι να παραμένουμε άνθρωποι, γιατί όποιος και ότι και αν είσαι, αν πατήσεις μία μπανανόφλουδα, θα γλιστρήσεις και θα πέσεις.»

Ο μπαμπάς του έφυγε όταν εκείνος ήταν στην εφηβεία σας. Αισθάνθηκε τότε ότι πρέπει να αναλάβει μεγαλύτερες ευθύνες; «Οπωσδήποτε έγιναν κάποιες διεργασίες μέσα μου. Μέσω των εμπειριών της ζωής σου και των πραγμάτων που βιώνεις διαμορφώνεται ο χαρακτήρας σου.» Πέρασε δύσκολες περιόδους; «Όπως όλοι. Απλώς ως χαρακτήρας τοποθετώ στην άκρη του μυαλού μου και τα καλά και τα άσχημα και προχωρώ παρακάτω χωρίς να ξεχνώ όμως, αυτά που έχουν συμβεί.»