Γιώργος Λιάγκας: «Λαός χωρίς ελπίδα, ίσον λαός χωρίς μέλλον… και δυστυχώς χωρίς παρόν»

Διαβάστε το σημείωμά του με τα σχόλιά του...

«Δυο είναι οι βασικές κατηγορίες ανθρώπων, βάση της συναισθηματικής κυρίως και όχι λογικής αντιμετώπισης της καθημερινότητας.
Οι αισιόδοξοι και οι απαισιόδοξοι. Στην πρώτη κατηγορία, ανήκουν συνήθως οι νικητές της ζωής. Είναι οι άνθρωποι που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο. Βλέπουν ευκαιρίες ακόμα και στην κρίση, δεν απογοητεύονται εύκολα, μετατρέπουν με ευκολία το αρνητικό κλίμα σε θετικό, χαμογελούν ακόμα και στις δυσκολίες, δε μασάνε με τίποτα και έχουν μεγάλη πίστη στις δυνάμεις και στις δυνατότητές τους. Μπορεί πολλές φορές η υπεραισιοδοξία και η τόνωση του εγώ να οδηγεί σε κρίσεις έπαρσης, αλλά όπως λέει και ένας φίλος μου, καλύτερα να σε ζηλεύουν παρά να σε λυπούνται.

Στον αντίποδα υπάρχουν οι απαισιόδοξοι. Είναι αυτοί που με τίποτα δεν πρόκειται να πιάσουν το ταύρο από τα κέρατα γιατί πάντα θα φοβούνται μην τους χτυπήσει. ΕΧΟΥΝ ΦΟΒΟ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΡΙΣΚΟ, ΦΟΒΟ ΠΟΥ ΚΥΡΙΩΣ ΕΣΤΙΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΕΙΨΗ ΠΙΣΤΗΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ. Φοβούνται ακόμα και την επιτυχία, γιατί δεν μπορούν να την διαχειριστούν. Θα μου πείτε, με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, με την κρίση, με την κατήφεια και την ζοφερή περιρρέουσα ατμόσφαιρα, όλοι απαισιόδοξοι δεν έχουμε γίνει; Αλήθεια είναι αυτό, όμως ακόμα και γι αυτό, μια ελπίδα υπάρχει...
Γι' αυτούς που δεν υπάρχει καμία ελπίδα, είναι για μια τρίτη κατηγορία ανθρώπων, που εμένα μου τη δίνουν στα νεύρα. Τους μίζερους. Είναι αυτοί που θα γκρινιάξουν ότι και να γίνει. Και στην επιτυχία και στην αποτυχία, και στο καλό και στο κακό. Και με τους ίδιους, μα κυρίως με τους άλλους που πάντα φταίνε.

Η εθνική ομάδα έκανε μια μεγάλη επιτυχία. Και μάλιστα μετά από καμπόσες άλλες. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι τυχαία. ΟΚ είπαμε, προφανώς και δεν είμαστε η καλύτερη ομάδα στον κόσμο, ούτε καν στην Ευρώπη, μπορεί και η κατάταξη μας να είναι πλασματική. Όμως τι προτιμάς, να είμαστε μέτριοι και να πάμε χαλιά, η να είμαστε μέτριοι και να πετυχαίνουμε μεγαλύτερους στόχους. Και το τέλος, τέλος ΜΑΓΚΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ εκεί που δε σε υπολογίζουν και πολύ τελικά, πάντα τσουπ, να είσαι σφήνα μέσα;

Σαφώς και δεν θα αλλάξει το βιοτικό μας επίπεδο με την πρόκριση, ούτε οι φόροι θα μειωθούν, ούτε τα χαράτσια θα λείψουν ,ούτε η Μέρκελ θα σβήσει το χρέος. Όμως χρειάζονται αυτές οι ενέσεις. Κάνουν καλό στη δημόσια ψυχολογία και ας μην έχουν άμεσα προσωπικά αποτελέσματα.
Δηλαδή, με το να λέμε ότι ο Μήτρογλου είναι κολόφαρδος και όχι καλός, ο Καραγκούνης γερασμένος, ο Σάντος αγέλαστος, η Εθνική άμπαλη και όλα αυτά τα γραφικά που άκουσα για ακόμα μια φορά από τους ίδιους μίζερους ανθρώπους που είναι έτοιμη να πετάξουν τον λίθο του αναθέματος, τι πραγματικά κερδίζουμε; Αφήστε, ρε, για λίγο τον μαύρο εαυτό σας στην άκρη και χαρείτε και σεις με μια επιτυχία που δίκαια ή άδικα είναι γεγονός.

Ποιός είπε ότι η ζωή είναι απόλυτα δίκαια και κερδίζει πάντα ο καλύτερος; Γι' αυτό έχει και ενδιαφέρον . Τουλάχιστον όταν κερδίζεις, άσε την ψυχή σου να το χαρεί, χωρίς ενοχές. Έτσι μόνο θα δημιουργηθεί η ανάσταση που και σαν λαός, αλλά και σαν άτομα χρειαζόμαστε. Με ελπίδα. Και δεν ξέρω αν η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, όπως ισχυρίζεται το γνωστό ρητό, αυτοί όμως που την παραβλέπουν δεν έχουν καμία τύχη να ανακάμψουν. Γιατί λαός χωρίς ελπίδα ίσον λαός χωρίς μέλλον ... και δυστυχώς χωρίς παρόν».