Νίκος Οικονομόπουλος: «Δεν μου αρέσει να κρύβομαι. Γιατί να πω ψέματα;»

-Επειδή η δισκογραφία, όπως και πολλοί άλλοι τομείς, περνά σοβαρή κρίση και οι πωλήσεις των cds είναι πλέον ανύπαρκτες, πού στηρίζεις τις ελπίδες σου για το μέλλον και την ανάδειξη των τραγουδιών;
«Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, το μόνο μέσο που υπάρχει είναι το ραδιόφωνο, όπου κι εκεί υπάρχει το playlist, το οποίο σκοτώνει τη μουσική, αφού απ' όλο τον δίσκο, παίζουν μόνο ένα κομμάτι. Από εκεί και πέρα υπάρχει και το youtube, στο οποίο ο κόσμος μπορεί να βρει όλα μας τα κομμάτια, αλλά υπάρχει μία διαφορά: δεν έχουμε δικαιώματα οι τραγουδιστές και οι δημιουργοί των τραγουδιών από το youtube. Στην ουσία, δεν εισπράττουμε τίποτα. Τουλάχιστον, όμως, ο κόσμος από εκεί ακούει όλα μας τα κομμάτια. Τι να πω; Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, όμως πάντα πρέπει να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο.»
-Θεωρείς αδικημένη τη γενιά στην οποία ανήκεις, δεδομένου ότι τα νυχτοκάματα και τα κασέ στον κλάδο σου έχουν περιοριστεί σημαντικά;
«Κοίταξε, το να πω ότι είμαι ή νιώθω αδικημένος, τη στιγμή που έχω δουλειά και εργάζομαι σε ένα μαγαζί το οποίο, δόξα τω Θεώ, σκίζει, θα ήταν αχάριστο. Αυτό είναι απληστία και άπληστος δεν υπήρξα ποτέ. Έχω τη δουλειά μου, πληρώνομαι γι' αυτήν και νιώθω απόλυτα δικαιωμένος - κυρίως επειδή αυτό που κάνω έχει ανταπόκριση στον κόσμο. Χωρίς αυτούς δεν θα έκανα τίποτα, ας μη γελιόμαστε. Από την άλλη, κακά τα ψέματα, μη νομίζει ο κόσμος ότι είμαστε πάμπλουτοι. Καμία σχέση. Τα νυχτοκάματα δεν είναι τα ίδια με αυτά που ήταν πριν από δέκα χρόνια. Όλοι οι μισθοί έχουν πέσει πάρα πολύ.»
-Ο στόχος σου δεν ήταν ποτέ τα χρήματα;
«Όταν ξεκίνησα να τραγουδάω, πριν από δεκατέσσερα χρόνια, αμειβόμουν με ελάχιστα χρήματα κι όμως ένιωθα ευτυχισμένος και συνέχιζα να το κάνω. Μου άρεσε, το αγαπούσα, δεν με ένοιαξαν ποτέ τα λεφτά. Και γνωστός να μη γινόμουν, θα συνέχιζα να τραγουδάω επαγγελματικά, επειδή αυτό γουστάρω. Ωστόσο, αν βιοποριστικά είχα μεγάλο θέμα, τότε ναι, θα έκανα κι άλλη δουλειά.»
-Σε αφορά το τι μπορεί να πει ο ένας και ο άλλος για το πρόσωπό σου;
«Ναι, αλλά από την άλλη είναι λογικό να λέει ο οποιοσδήποτε ό,τι θέλει για σένα. Δημοκρατία έχουμε. Θα μπω στο τριπάκι να απαντώ στον έναν και στον άλλον; Όχι βέβαια. Αν κάτι με θίξει πολύ, εννοείται ότι θα μιλήσω.»
-Υπήρξαν στιγμές που θα προτιμούσες να μην ήσουν γνωστός;
«Όχι, μωρέ. Από τη στιγμή που ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα, γιατί να το χαλάσεις; Με τίμησε ο κόσμος, πώς μπορώ εγώ να πω «συγνώμη, αλλά δεν θέλω!». Περπατάω στο δρόμο, με χαιρετά ο κόσμος και τους χαιρετάω κι εγώ. Με σέβονται και τους σέβομαι. Ωστόσο, έχουν γίνει διάφορα ευτράπελα μέσα στο καμαρίνι. Θυμάμαι μία φορά ήρθε μία κοπέλα, μπήκε μέσα και με φίλησε στο στόμα από τη χαρά της. Εκεί αντιδράς με χιούμορ. Τους κάνω πλάκες και τους διασκεδάζω. Γελάμε με τον κόσμο.»
-Ποια πράγματα κρατάς μόνο για σένα;
«Τις προσωπικές μου στιγμές. Τα όποια προβλήματα ή τις χαρές μου. Όλα αυτά τα κρατώ για μένα.»
-«Δεν είναι καλύτερα, όμως, να τα μοιράζεσαι όλα αυτά;
«Για ποιον λόγο; Θεωρώ πως η προσωπική ζωή του καθενός είναι ιδιωτική και πρέπει να παραμένει ιδιωτική. Για τον οποιονδήποτε άνθρωπο. Εντάξει, μπορεί να τα μοιραστείς με κάποιον πολύ στενό σου άνθρωπο, αλλά ακόμα κι εκεί κρατάς κάτι για σένα.»
Στους δικούς σου ανθρώπους, ακόμη και στη σύντροφό σου, είσαι εκδηλωτικός;
«Ναι, σε όσους με γνωρίζουν και είναι ήδη κοντά μου, εκεί είμαι πιο εκδηλωτικός και ανοίγομαι ευκολότερα. Με έναν ξένο πώς να είμαι ανοιχτός;»
-Είναι, αν δεν κάνω λάθος, η πρώτη φορά που έχεις παραδεχτεί δημόσια τη σχέση σου. Ποιος ήταν ο λόγος που το έκανες αυτό;
«Γιατί δεν μου αρέσει να κρύβομαι. Όταν είμαι με έναν άνθρωπο το λέω. Γιατί να πω ψέματα; Αλλά δεν θέλω να μιλήσω για την προσωπική μου ζωή. Καθόλου. Είναι προσωπική και την κρατάω για μένα και τη σύντροφό μου.»
Πηγή: Down Town Κύπρου