Η νοσηλεία γνωστού Έλληνα: «Δεν μπορούσα να φάω έφτασα 60 κιλά»

Σε πρόσφατη συνέντευξή του αποκάλυψε ένα περιστατικό που του συνέβη κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού. Μίλησε για την κρίση πανικού που έπαθε και για την νοσηλεία του στην Ουγγαρία. «Είχαμε βγει με φίλους για φαγητό σε ένα εστιατόριο και τότε, για πρώτη φορά στη ζωή μου, με έπιασε κρίση πανικού. Έσπασα όλο το εστιατόριο κι ένας επιχειρηματίας φίλος μου, με τον οποίο ήμασταν μαζί στο ταξίδι, με βοήθησε βρίσκοντας αυτή την κλινική απεξάρτησης. Δεν μπορούσα με τίποτα να γυρίσω στην Ελλάδα», εξήγησε ο Χάρης Σιανίδης στο people και συνέχισε για την περίοδο της νοσηλείας του. «Ήταν ένα παραμυθένιο μέρος μέσα σε ένα δάσος. Οι συνεδρίες με τους ειδικούς γίνονταν στα αγγλικά και είχαμε και κάποια group therapies. Με βοήθησε πολύ όλο αυτό. Η Ουγγαρία έχει μεγάλη παράδοση στην κλινική ψυχολογία. Οι Géza Rόheim, Franz Alexander, David Rapoport ήταν διάσημοι Ούγγροι ψυχαναλυτές. Στη μητέρα μου μίλησα για όσα μου συνέβησαν μόνο όταν επέστρεψα. Ίσως έπρεπε να συμβεί αυτό για να συζητήσω με τη μαμά μου πλέον τα πάντα. Μια γυναίκα 65 χρόνων μού στάθηκε και μου έδωσε τις πιο ωραίες συμβουλές, λες και ήταν 35 χρόνων με τέσσερα πτυχία». Ο Χάρης Σιανίδης δεν θέλησε να πάρει χάπια και το πάλεψε μόνος του συζητώντας με τους ειδικούς. «θλίψη που βιώνει κάποιος μετριέται μέσα από κάποια τεστ και εκείνη που βρίσκεται στην υψηλότερη βαθμίδα είναι αυτή της μητέρας που χάνει το παιδί της. Η δική μου στενοχώρια, όπως μου είπαν, ήταν αυτού του βαθμού. Δεν είχα συμπτώματα κατάθλιψης , αλλά δεν μπορούσα να φάω και κάπνιζα συνέχεια. Έφτασα 60 κιλά, με 1,92 μ. ύψος. Όμως, νιώθω περήφανος γιατί δεν πήρα ποτέ αντικαταθλιπτικά, όπως μου πρότειναν. Το πάλεψα μόνος μου με συζήτηση και ψυχανάλυση. Θυμάμαι, όταν γύρισα στην Ελλάδα, η γιατρός που με βοήθησε πολύ και με κουράριζε για καιρό, επειδή ξυπνούσα και δεν μπορούσα με τίποτα να σηκωθώ, με είχε ρωτήσει αν νιώθω να με "καταπίνει" το κρεβάτι. Ένιωθα ακριβώς αυτό. Ήταν σαν να ανοίγει το στρώμα και να με "καταπίνει" μέσα, να προσπαθώ να σηκωθώ και να μην μπορώ. Εκείνη την εποχή έφτασα και στο πρώτο στάδιο ενός αυτοάνοσου νοσήματος, το οποίο ευτυχώς κατάφερα να ξεπεράσω»