Αθηνά Οικονομάκου: «Ως παιδί της επαρχίας, μεγάλωσα και με το τι θα πει ο κόσμος»

«Ήθελε να μας σπρώξει προς όλες τις κατευθύνσεις, για να βρούμε αυτό που μας ταιριάζει. Να ασχολούμαστε με όλα, ώστε να έρθει ο μπαμπάς και να βρει τα τέλεια παιδιά στο σπίτι. Να είμαστε πρότυπο. Αγωνιούσαμε όλοι για αυτό το στόχο και είχα τρελό άγχος. Επιπλέον, ως παιδί της επαρχίας, μεγάλωσα και με το τι θα πει ο κόσμος. Πόσο μάλλον εμείς, που ως οικογένεια δεν είχαμε τον μπαμπά στο σπίτι όλο το χρόνο. Αυτό μου έγινε βίωμα ισχυρό, το κουβαλούσα και στην Αθήνα. Έχω ακόμη το σύνδρομο της καλής μαθήτριας, θέλω να είμαι συνεπής, να μην πουν κακό για μένα. Ας γράψουν ό,τι θέλουν για μένα. Θα πειραχτώ μόνο αν πουν πως δεν είμαι σωστή επαγγελματίας».
Και κάπως έτσι μπήκε στη ζωή της η ψυχανάλυση. «Λίγα χρόνια πριν, άρχισα να συνειδητοποιώ πως υπάρχουν σε μένα κάποια κενά. Η έλλειψη της πατρικής φιγούρας, το μόνιμο άγχος να είμαι πολύ καλή σε όλα, να μη δώσω δικαιώματα. Ένα τεράστιο "πρέπει" στο κεφάλι μου. Ένιωσα κάποια στιγμή ότι πρέπει να κάνω αυτό που κάνει εμένα να νιώθω όμορφα, χωρίς να υπολογίζω τους γύρω μου. Άρχισα, λοιπόν, να αλλάζω ισορροπίες. Με την ψυχανάλυση, που άρχισα πριν από ενάμιση χρόνο περίπου, όλα αυτά μπήκαν σε επιστημονικούς όρους, δικαιολογώντας δικές μου αντιδράσεις και συμπεριφορές. Και τους γονείς μου τους κατανόησα καλύτερα με την ψυχανάλυση. Τα βιώματα της παιδικής ηλικίας καθρεφτίζονται και στις ερωτικές σχέσεις. Δεν είναι ότι έψαχνα μπαμπά στις σχέσεις μου, αλλά γινόμουν εγώ περισσότερο μαμά.
Γινόμουν υπερπροστατευτική, με αποτέλεσμα να ευνουχίζω τους άντρες, να παίρνω πρωτοβουλίες και ρόλους που δεν υπήρχε λόγος να πάρω. Κάπως έτσι βλέπεις φιλικά τον άλλο, αλλάζει ο τρόπος επικοινωνίας και η σχέση καταστρέφεται. Όταν έχεις το πάνω χέρι και αποφασίζεις για όλα, βλέπεις ξαφνικά τον άλλο είτε σαν γιο σου είτε σαν φίλο σου, που σημαίνει ότι έχει χαθεί το ερωτικό στοιχείο, που είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της σχέσης. Επιπλέον, επειδή είχα βιώσει τον πόνο της εγκατάλειψης, καθώς ο μπαμπάς έφευγε συχνά, γινόμουν πολύ εκρηκτική στις σχέσεις μου, προκαλούσα τσακωμούς και εντάσεις για να νιώθω ξανά τον πόνο, που σε μένα ήταν οικείος και γνώριμος, ώστε να τον ξαναζήσω. Εννοώ με όλα αυτά ότι μπορεί να πήγαιναν όλα καλά στη σχέση κι εγώ έβρισκα αφορμές για να τσακωθώ. Τελικά, δεν χώριζα για ανούσιους λόγους, αλλά γιατί μια κατάσταση έφτανε σε τέλμα και δεν μπορούσε να προχωρήσει. Και όταν χώριζα –ακόμη κι αν το ήθελα– στενοχωριόμουν σαν να μην το ήθελα. Με τον τρόπο μου προκαλούσα τον άλλο να τελειώσει τη σχέση και να πει πρώτος "αντίο"» τόνισε στο People.