Δήμητρα Ματσούκα: «Έχω κουραστεί πια από το να είμαι γενναιόδωρη»

«Κάποτε πίστευα ότι δεν υπήρχε κακή πρόθεση από κανέναν. Μεγαλώνοντας, νομίζω πως, ναι, η δουλειά μας είναι ένας ανταγωνιστικός χώρος. Τάση μου εμένα, όμως, είναι να υπογραμμίζω το καλό. Ό,τι καλό το διαφημίζω. Ξέρεις από τι έχω κουραστεί πια; Από το να είμαι γενναιόδωρη, κι όμως να εισπράττω ένα μάγκωμα, μια μιζέρια. Αυτό με ρίχνει, με κουράζει. Δεν λέω ότι είναι απαραίτητο να σου ανταποδώσουν τον καλό λόγο, αλλά κάποια στιγμή, επειδή όλα αυτά λειτουργούν αθροιστικά, κουράζεσαι. Οι άνθρωποι είναι φειδωλοί στα καλά λόγια. Δεν ξέρω αν είναι από κόμπλεξ ή ανασφάλεια, αλλά το αποτέλεσμα είναι αποθαρρυντικό. Ωστόσο, έκανα και φίλους σ' αυτή τη δουλειά, τους οποίους αγαπώ πολύ και χαίρομαι να συναντώ. Ανθρώπους που σε δύσκολες στιγμές με στήριξαν, όπως τότε που στην τελευταία παράσταση του ΚΘΒΕ στη Στρίγκλα που Έγινε Αρνάκι έπαθα συντριπτικό κάταγμα του μηριαίου οστού.
Το αστείο είναι χωρίς καν να πέσω. Έμεινα με πατερίτσες για επτά μήνες. Επτά μήνες και τρία χειρουργεία. Φοβήθηκα, κυρίως γιατί είχα πάθει μια φοβερή εξάρτηση από την πατερίτσα. Έπρεπε να την αφήσω για να ξαναπερπατήσω και σε αυτό με βοήθησε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, όταν κάναμε την Πορνογραφική Σχέση στο θέατρο.
Περνούσα, βλέπεις, μια προσωπική ιστορία, η οποία με είχε στενοχωρήσει κι επειδή εγώ σωματοποιώ το άγχος, ήμουν ευάλωτη στο να μου συμβεί κάτι κακό. Και συνέβη. Μια απόφαση που κάποια στιγμή παίρνουμε όλοι οι ενήλικες είναι να δούμε τους άλλους έτσι όπως πραγματικά είναι και αυτό, καμιά φορά, είναι σοκ. Αυτές οι στιγμές της συνειδητοποίησης εμένα μου κόστισαν πολύ, είτε αφορούσαν ένα συγγενή που δεν τον έχεις επιλέξει, είτε ένα σύντροφο που έχεις επιλέξει. Άνθρωποι που είχα στο μυαλό μου ως σημαντικούς και σοβαρούς φάνηκαν στα μάτια μου ανισόρροποι και ανεπαρκείς. Και μου κόστισε. Έτσι έπαθα ένα ατύχημα που δεν εξηγείται ιατρικώς. Δεν έπεσα, από κραδασμό το έπαθα, κανείς από τους γιατρούς δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Απλώς δεν δικαιολογείται. Σαν να μαράζωσα. Ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου. Περνούσα τις μέρες μου βλέποντας ταινίες του Woody Allen, 44 ή 46 στον αριθμό, θα σε γελάσω. Είχα συνεχώς δίπλα μου γονείς, αδέλφια, συγγενείς. Εκμεταλλευόμενη προφανώς την κατάσταση, έφτασα στο σημείο να ζητάω βοήθεια για το παραμικρό, είχα βολευτεί στην ακινησία μου. Φώναζα συνέχεια την αδελφή μου για να με βοηθήσει. Από το χιλιοστό "Μαρίαααα, Μαρίαααα" και μετά, ακουγόταν η κουρασμένη απάντησή της: "Ορίστε, κυρία"» τόνισε στο People.