Άρης Δαβαράκης: Η φυλακή και η στήριξη των φίλων

«Όταν μπήκα στο κελί και ανέβηκα στο κρεβάτι, σκέφτηκα «Δεν θα φάω τίποτα. Θα αναγκαστούν να με πάνε στο νοσοκομείο». Αυτή η σκέψη διήρκησε δύο-τρεις ώρες, ώσπου μου είπε ένας συγκρατούμενος «Σταμάτα τις σαχλαμάρες. Φάε μια σαλάτα, αλλιώς δεν τη βγάζεις καθαρή». Μέσα σε δύο ημέρες είχα μπει σε πρόγραμμα επιβίωσης στη φυλακή. Είχα υποστήριξη από τους φίλους μου. Ήμουν συνεχώς στο καρτοτηλέφωνο και μιλούσαμε επί ώρες, καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας. Ένας συγκρατούμενος μου με βοήθησε πολύ. Η κοινωνία μου έστελνε ένα μήνυμα συμπάθειας και συμπαράστασης. Είχα τους φίλους μου δίπλα μου σε όλα τα επισκεπτήρια. Κάθε Τετάρτη ερχόταν η Φρόσω Ράλλη έπαιρνε τα βρόμικα ρούχα και μου έφερνε καθαρά. Τις Δευτέρες με επισκέπτονταν δύο άλλοι φίλοι μου, η Χριστίνα και ο Θεαγένης. Μου έδινε δύναμη. Ξεκινούσαν από τις επτά το πρωί από τα σπίτια τους γι' αυτά τα δέκα λεπτά επαφής μέσω ενός τηλεφώνου, πίσω από δύο λερωμένα τζάμια. Έβλεπα ότι η αγάπη τους είχε αντοχή και υπομονή. Και καλλιτέχνες φίλοι μου ήρθαν. Θυμάμαι ότι η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, για παράδειγμα, είχε μια εμφάνιση στην Κίνα και μου είχε φέρει να γράψω ένα τραγούδι στα αγγλικά. Κατάλαβα ότι το έκανε για να μου δώσει κουράγιο. Μου είχε φέρει τη μουσική και εγώ έγραψα τους στίχους. Το τραγούδι ονομαζόταν «Ο κορυδαλλός». Αναφερόμουν με χιούμορ όχι στη φυλακή, αλλά στο πουλί που πετά και φτάνει μέχρι την Κίνα» τόνισε στο ΕΓΩ.
- Τι ονειρεύεστε να σας φέρει η ζωή;
«Θέλω να γράψω ξανά τραγούδια, να ετοιμάσω τα καινούργια μου βιβλία, να πετύχει το portal, γιατί σέβομαι και εκτιμώ πολύ τους ανθρώπους που βοήθησαν σε αυτό.»