Πωλίνα: «Προσωπικά, δε βίωσα ρατσισμό, γιατί δε βγήκα ποτέ να κάνω την μπέμπα»

«Πάντα συναντάς. Υπήρξαν καβαλημένοι που άξιζαν να είναι, ακόμα και αν θεωρώ ότι ο όρος δε σου προσθέτει τίποτα. Υπήρξαν όμως και ατάλαντοι. Εκεί, απλώς γελάς. Όταν δεν έχεις την γκάμα να σταθείς μέσα στο χώρο σε διάφορα επίπεδα, είσαι μονόπλευρος και θεωρείς ότι στα 50 σου πρέπει να λειτουργείς όπως στα 30, είναι τραγωδία. Πολλές τραγουδίστριες, μεγαλώνοντας, έχουν βιώσει ρατσισμό. Προσωπικά, δε βίωσα ρατσισμό, γιατί δε βγήκα ποτέ να κάνω την μπέμπα. Είχα μια ροκιά, που εκπέμπω ακόμη και σήμερα. Δεν μπορεί να είσαι συνέχεια «μποτοξαρισμένη» και «σιλικοναρισμένη», παριστάνοντας την εικόνα που είχες στα 30. Προς τι όλο αυτό;» τόνισε στο ΕΓΩ.
-Νομίζω πως ο μεγαλύτερος φόβος των καλλιτεχνών είναι η μοναξιά.
|Ο μεγαλύτερος εφιάλτης των καλλιτεχνών είναι ότι δεν μπορούν να συμβιβαστούν με το πότε τελειώνουν. Δεν μπορεί να ζεις τα ίδια πράγματα που βίωνες 20-25 χρονών.»
- Εσύ συμβιβάστηκες με το ότι στα μέσα του '90 τέλειωσε ο πρώτος κύκλος της πορείας σου
«Τον έκλεισα μόνη μου, βλέποντας ότι αυτό το πράγμα δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Για επτά χρόνια αφοσιώθηκα στον πιτσιρικά μου. Πώς ήταν εκείνο το διάστημα; Ήταν δύσκολο, γιατί πραγματικά μεγάλωνα τον πιτσιρικά μόνη μου. Κλείσανε διάφορες πόρτες. Έκανα ξεκαθάρισμα λογαριασμών με φίλους που υποτίθεται πώς ήταν δίπλα μου και όταν δεν είχαν πια να κερδίσουν τίποτα, απομακρύνθηκαν. Γενικά, καθάρισε το τοπίο. Έπειτα απευθύνθηκα στον Σταμάτη γιατί ήθελα να χρησιμοποιήσω μία γλώσσα και γραφή που θα μου άνοιγαν άλλον τρόπο έκφρασης.»